Η τελευταία ντίβα του κινηματογράφου της γειτονικής χώρας, που αυτή την εποχή πλήττεται από τη μεγαλύτερη τραγωδία της σύγχρονης ιστορίας της, είναι η Μόνικα Μπελούτσι. Ξεφεύγοντας από τα σύνορα της πατρίδας της, η χυμώδης μελαχρινή σεξοβόμβα από την Τσιτά ντι Καστέλο της Ούμπρια κατάφερε να διαπρέψει στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα και να γίνει η σταρ δεκάδων ταινιών πρώτης γραμμής. Είχε παίξει σε αρκετά φιλμ (άγνωστα πέραν της γενέτειράς της), μέχρι που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ένα ρολάκι στον «Δράκουλα» του (ιταλικής καταγωγής) Φράνσις Φορντ Κόπολα ήταν αρκετό ώστε η Μπελούτσι να χτίσει μια καριέρα βασισμένη σε πολύ γερά θεμέλια, αλλά και σε προκλητικές καλλιτεχνικές επιλογές, όπως ο ρόλος της εγκύου που βιάζεται σε μια υπόγεια διάβαση του Παρισιού σε εκείνον τον αριστοτεχνικά κατασκευασμένο εφιάλτη του Γκασπάρ Νοέ με τίτλο «Μη αναστρέψιμος» (2002). Η Μπελούτσι υπήρξε το κορυφαίο σύμβολο του σεξ στην Ιταλία στις δεκαετίες του 1990, του 2000 (κυρίως), όπως και του 2010. Ηταν όμως και μια από τις εξαιρέσεις, αφού σε εκείνες ακριβώς τις δεκαετίες, όπως και του 1980, η Ιταλία είχε σταματήσει πια να «γεννάει» σταρ με διεθνή ακτινοβολία όπως συνέβαινε τα παλαιότερα χρόνια. Εξαιρέσεις; Σαφώς. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Νάνι Μορέτι και οι art house ταινίες του («Αγαπημένο ημερολόγιο», «Μπιάνκα», «Εχουμε Πάπα») μας θύμιζαν ότι το ιταλικό σινεμά εξακολουθεί να υπάρχει. Με τις λαοφιλείς κωμωδίες του, ο Ρομπέρτο Μπενίνι, ο οποίος μάλιστα είναι ο πρώτος ιταλός ηθοποιός που κέρδισε το Οσκαρ α’ ανδρικού ρόλου για το «Η ζωή είναι ωραία» (1997), αγαπήθηκε παγκοσμίως. Και ο Τόνι Σερβίλο, αυτός ο πολύτιμος, σπουδαίος ηθοποιός, είναι σήμερα ένας από τους πιο γνωστούς ιταλούς καλλιτέχνες στον κόσμο χάρη σε ταινίες όπως «Η τέλεια ομορφιά» (2013) του Πάολο Σορεντίνο (Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας) και «Ζήτω η ελευθερία» (2013) του Ρομπέρτο Αντό, που αγαπήθηκαν και στην Ελλάδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
