Φλίπερ εν Αθήναις

Ενα τεράστιο «ουφάδικο» στο κέντρο της πόλης. Ενας χώρος γεμάτος παιχνιδομηχανές πολύ κοντά στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Το Μουσείο Φλίπερ (Athens Pinball Museum αγγλιστί) άνοιξε τις πόρτες του στις αρχές Σεπτεμβρίου στην πρώην «Μέδουσα» και έκτοτε έχει γίνει η νέα ατραξιόν της πόλης. Είναι λογικό, καθώς στο υπόγειο της οδού Μακρή 2 μπορεί κανείς να παίξει στις 108 κονσόλες όσες φορές θέλει, χωρίς να χρειάζεται να τροφοδοτήσει τους κερματοδέκτες, αρκεί να πληρώσει το αντίτιμο των δέκα ευρώ του εισιτηρίου που ισχύει για όλη την ημέρα, από τις 9 το πρωί έως τις 11 το βράδυ. Γιατί ακόμη και αν αυτοσυστήνεται ως μουσείο και διαθέτει αναμφίβολα την ιστορική διάσταση – αν αναλογιστεί κανείς ότι το πιο παλιό φλίπερ που μπορεί να δει χρονολογείται από το 1957 -, το μεγάλο ατού του νέου αυτού χώρου είναι ο βιωματικός του χαρακτήρας. Ακόμη και μια άπειρη παίκτρια, που έχει βιώσει τη μανία για τα φλίπερ μέσα από την απαγορευτική για μια γυναίκα ατμόσφαιρα των «ουφάδικων» τη δεκαετία του ’80, μπορεί να χαθεί στη γοητεία ενός παιχνιδιού (όπως χάθηκε η υπογράφουσα στις ατραπούς του «Theatre of Magic»).

Ολα ξεκίνησαν πριν από περίπου έναν χρόνο, όταν η σύζυγος του Παναγιώτη Μπίταρχα του χάρισε στα γενέθλιά του ένα «δώρο ζωής», το οποίο για εκείνον ήταν ένα φλίπερ, με θεματική του μάλιστα τον «Δράκουλα» του Μπραμ Στόκερ σε ένα μοντέλο του 1990. «Ετσι μου μπήκε η ιδέα για το μουσείο. Σύντομα αρχίσαμε να ψάχνουμε όσους είχαν τα καφενεία και τα «ουφάδικα» στην Αττική αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα και αγοράσαμε όσα φλίπερ διασώζονταν σε αποθήκες ή ήταν παρατημένα ακόμη και στα σκουπίδια. Στη συνέχεια τα ανακατασκευάζαμε (σ.σ.: ο συντηρητής τους είναι ο συνεταίρος του Μάκης Γκουντάρας). Δεν κάναμε καμία εισαγωγή, γιατί το μεγάλο στοίχημα που βάλαμε ήταν να έχουμε φλίπερ στα οποία έχουν παίξει οι παππούδες μας, οι πατεράδες μας και εμείς».

Τα φλίπερ, «οι πρώτες παιχνιδομηχανές στον κόσμο», πρωτοεμφανίστηκαν στη Γαλλία του 17ου αιώνα σε μια πρωτόλεια μορφή προτού γίνουν τα λεγόμενα «Bagatelle Tables» (ένα υβρίδιο μπιλιάρδου και επιτραπέζιου φλίπερ χωρίς κερματοδέκτες). Οι κερματοδέκτες προστέθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’30 στην Αμερική, όπου πέρασαν τελικά και στη σφαίρα της μαζικής διασκέδασης και έγιναν λαϊκό «σπορ» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παραγκωνίστηκαν σταδιακά από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μετά εξαιτίας της έλευσης των video games και του PlayStation και τελικά εγκαταλείφθηκαν, ενώ οι εταιρείες που τα παρήγαν έκλεισαν σχεδόν όλες λίγο πριν από το millennium. Ομως, όπως όλα τα παλιομοδίτικα «ωραία», κάνουν ένα ηχηρό comeback. «Ο κόσμος έχει αρχίσει να βαριέται να παίζει μόνος του online στο σπίτι με τα ακουστικά και θέλει να κοινωνικοποιηθεί και πάλι. Ερχονται ζευγάρια και παρέες και διασκεδάζουν όλοι μαζί» λέει ο Παναγιώτης Μπίταρχας. Μένει να ανακαλύψουν ξανά και το «τιλτ», τον τρόπο που η μηχανή σού απαγορεύει να κλέψεις εάν το αποπειραθείς, με το να κουνήσεις την κονσόλα δεξιά και αριστερά για να μανουβράρεις την μπίλια. Τότε θα δουν τι εστί game over.