Fictosexuals

Διαβάζοντας την ιστορία του Ακιχίντο Κόντο δεν ήξερα τι να σκεφτώ. Η συµπονετική πλευρά µου µε έσπρωχνε να τον λυπηθώ, όπως κάθε άνθρωπο που αντιµετωπίζει προβλήµατα στη σχέση του µε το έτερον ήµισύ του. Την ίδια στιγµή, δεν µπορούσα να µην τροµάξω παρατηρώντας το έρεβος εντός του, τη βαθιά τραυµατισµένη ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου ο οποίος αναζητεί την ευτυχία σε έναν κόσµο ουτοπικό και επικίνδυνο. Ο 38χρονος Ιάπωνας είναι fictosexual, δηλαδή έλκεται ερωτικά από πλασµατικούς χαρακτήρες. Η εικονική ποπ τραγουδίστρια Χατσούνε Μίκου είναι ο πλασµατικός χαρακτήρας που ο Ακιχίντο ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε σε µία τελετή όπου δεν παρέστη κανένα µέλος της (δικαίως φρικαρισµένης) οικογένειάς του και η οποία στοίχισε στον γαµπρό 17.000 δολάρια. Γιατί, µία φορά παντρεύεσαι! Και όχι, δεν επρόκειτο για µια απόφαση επιπόλαιη: Το ζευγάρι προτού φτάσει στα σκαλιά του κοµφουκιανικού ναού, του δηµαρχείου, της αίθουσας πλασµατικών τελετών ή ό,τι άλλο, «έβγαινε» για δέκα χρόνια. Δηλαδή έβγαινε ο Ακιχίντο. Κρατώντας µία κούκλα Χατσούνε σε φυσικό µέγεθος. Οσο και αν αυτό εξακολουθεί να ακούγεται απίστευτο σε µια χώρα σαν την Ελλάδα όπου η νύφη και ο γαµπρός πρέπει να είναι (ακόµα) πραγµατικοί άνθρωποι, στην Ιαπωνία υπάρχουν σήµερα χιλιάδες fictosexuals, ερωτευµένοι, λογοδοσµένοι, παντρεµένοι καθένας µε τη δική του φανταστική φιγούρα. Ο λόγος για τον οποίο ο Ακιχίντο ξεχώρισε από το πλήθος και έγινε διάσηµος ήταν επειδή η εταιρεία που είχε τα δικαιώµατα της κούκλας Χατσούνε (και του ολογράµµατος αυτής) σταµάτησε την τεχνική υποστήριξη που της επέτρεπε να µιλάει. Ετσι, η µέχρι πρότινος λαλίστατη Χατσούνε µουγγάθηκε και ο Ακιχίντο δεν µπορεί να επικοινωνήσει µαζί της. Ο ίδιος επιµένει πως η αγάπη του παραµένει ίδια, αλλά παραδέχεται πως το πρόβληµα της µεταξύ τους συνεννόησης είναι τεράστιο. Μας δουλεύει; Είναι ένας σοβαρά άρρωστος άνθρωπος που χρειάζεται ιατρική βοήθεια; Ή µήπως είναι ένα από τα πρώτα δείγµατα του ανθρώπου της νέας εποχής; Ο µεταµοντέρνος εραστής που σε µερικά χρόνια θα κάνει την εµφάνισή του και στις δικές µας γειτονιές για να µας συστήσει την εικονική συµβία του και στη συνέχεια τα εικονικά παιδιά τους, τα οποία πιθανώς θα πηγαίνουν στην ίδια σχολική τάξη µε τα δικά µας, αληθινά, παιδιά; Μπορεί, βεβαίως, να έχουµε γίνει και εµείς fictosexuals, µε συζύγους και παιδιά φτιαγµένα από οπτικές ίνες, από led φωτάκια και από αέρα κοπανιστό. Αυτό που ακούγεται εξωπραγµατικό σήµερα πιθανώς να θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό στο µέλλον. Ελπίζω µόνο να είµαστε συνδροµητές σε εταιρείες αξιόπιστες που δεν θα…µουγγάνουν στα ξαφνικά τη µισή οικογένειά µας. Στο µεταξύ, ώσπου να έρθει αυτό το µέλλον, παρατηρώ τις φωτογραφίες του ζεύγους Ακιχίντο και Χατσούνε και προσπαθώ να καταλάβω ποιος από τους δύο είναι πιο βραχυκυκλωµένος. Και συµπονώ προκαταβολικά τις γενεές που θα έρθουν για τη µοναξιά που θα βιώσουν σε έναν κόσµο µε όλο και περισσότερους συναισθηµατικά ευνουχισµένους άνδρες και γυναίκες. Αισθάνοµαι τυχερός που πρόλαβα τις εποχές όταν η αγάπη ήθελε «δύο για να ζεσταθεί». Δύο ανθρώπους, εννοώ.