Ο Αρθουρ Πεν που σκηνοθέτησε την κλασική αμερικανική ταινία «Μπόνι και Κλάιντ» (1967) εξήγησε κάποτε τι επιδίωκε επιλέγοντας τον Γουόρεν Μπίτι και την τότε ανερχόμενη ηθοποιό από τη Φλόριντα Φέι Ντάναγουεϊ για τους ρόλους του ζεύγους Κλάιντ Μπάροου και Μπόνι Πάρκερ, θρυλικών αμερικανών παρανόμων της εποχής της ποταπαγόρευσης. «Ηθελα να τους υποδυθούν έτσι όπως θα προτιμούσα να τους θυμάμαι και να τους θυμούνται, όχι έτσι όπως ενδεχομένως να ήταν στην πραγματικότητα». Από την πλευρά της, η Ντάναγουεϊ, μια ρομαντική εκδοχή της Μπόνι Πάρκερ στο πρότυπο της φαντασίωσης του σκηνοθέτη της, έφερε στην ηρωίδα της τη λάμψη και το στυλ μιας σταρ του κινηματογράφου της δεκαετίας του 1930, μιας γυναίκας που πολύ πιθανόν η ίδια η Μπόνι Πάρκερ να θαύμαζε. Και πράγματι, η εικόνα της Φέι Ντάναγουεϊ στο «Μπόνι και Κλάιντ» είναι εκείνη που ακόμη και σήμερα φέρνουμε αμέσως στο μυαλό μας όταν θυμόμαστε την αμερικανίδα ηθοποιό στα νιάτα της. Και όχι, δεν θέλουμε να θυμόμαστε την Ντάναγουεϊ μέσα από την γκάφα της στα Οσκαρ του 2017, όταν, χωρίς να φταίει η ίδια, διάβασε τον λάθος φάκελο (που της είχε δώσει ο Γουόρεν Μπίτι) ανακοινώνοντας το «La La Land» ως καλύτερη ταινία της χρονιάς, ενώ στην πραγματικότητα νικητής ήταν το «Moonlight». Προτιμούμε να τη θυμόμαστε ως Μπόνι Πάρκερ με το βλοσυρό ύφος, το μπερεδάκι και το αυτόματο στο χέρι. Η εικόνα μιας νεαρής γυναίκας που μύριζε θάνατο αλλά την ίδια ώρα ξεχείλιζε από ζωή, με τα πλούσια ξανθά μαλλιά της να ανεμίζουν ανέμελα και με ένα εξίσου πλούσιο μπούστο να διακρίνεται μέσα από το στενό καρό σακάκι…
Το γεγονός είναι ότι μέσω της Μπόνι Πάρκερ, η Ντάναγουεϊ έπλασε έναν παράξενο, μπορεί και λίγο «ενοχλητικό» συνδυασμό ασυγκράτητου δυναμισμού και βαθιάς απελπισίας. Φιλόδοξη στην επιφάνεια, αυτοκαταστροφική κατά βάθος. Με αυτόν τον τρόπο καθιέρωσε για τον εαυτό της μια αλησμόνητη περσόνα, μια προσωπικότητα την οποία αυτή η ηθοποιός θα υπηρετούσε με παραλλαγές αλλά πάντα με τον πιο άψογο τρόπο. Καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη ηθοποιό, σύγχρονη, παλαιότερη η μεταγενέστερή της, η Ντάναγουεϊ κατάφερε να παρουσιάσει στη μεγάλη οθόνη γυναίκες που ενώ εξ όψεως διακρίνονταν από μια αρχοντική ψυχρότητα, το πιο ενδιαφέρον στοιχείο τους ήταν το άγχος που κρυβόταν μέσα τους, πίσω από τη βιτρίνα. Ενα άγχος που μπορούσε να κατασπαράξει την ψυχή τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
