Ευγενία Σαμαρά στο ΒΗΜΑgazino: «Δεν έχω κατασταλάξει σε τίποτα και δεν θέλω κιόλας»

Φοράει ένα ροζ T-shirt και έχει τα μαλλιά της πιασμένα. Eτοιμάζει τοστ επιμελώς για τα δύο παιδιά της. Δίπλα της, ο σύζυγός της – τον υποδύεται ο Βασίλης Μαυρογεωργίου – αλείφει φέτες με βούτυρο. Ο γιος της μπαίνει στην κουζίνα. «Μαμά, δεν μπορώ να βρω την τσάντα μου» της λέει. «Τη φοράς» του απαντά ατάραχη και επιστρέφει στην προετοιμασία των τοστ.

Η Ευγενία Σαμαρά στο trailer της νέας σειράς του MEGA «Έχω παιδιά» εντυπωσιάζει σε μία αγαπησιάρικη, σουρεαλιστική σκηνή ατόφιας γονεϊκότητας, από αυτές που διαδραματίζονται καθημερινά σε χιλιάδες κουζίνες.

Αλλωστε αυτός είναι και ο στόχος της νέας κωμωδίας του ΜΕGA: να περιγράψει «χωρίς αναισθητικό» τη μαγεία, αλλά πολλές φορές και το κομφούζιο που επιφέρει ο πολύτιμος τίτλος της «μαμάς» και του «μπαμπά».

Συναντώ την Ευγενία Σαμαρά στο ξενοδοχείο Βrown Acropol. Πρώτο συμπέρασμα; Είναι εκθαμβωτικά όμορφη και ενώ την ίδια στιγμή ποζάρει στον φακό με αέρα σύγχρονης ντίβας, με μία αστεία και δυναμική ατάκα της απομυθοποιεί την εικόνα της «μοιραίας».

«Έχει χιούμορ και η κωμωδία τής πάει» σκέφτομαι καθώς την παρατηρώ, γεγονός που άλλωστε είχα διαπιστώσει έχοντας παρακολουθήσει δουλειές της στο θέατρο: και πέρυσι στον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, και κάποια χρόνια παλαιότερα, στην παράσταση «Του Κουτρούλη ο Γάμος», σε σκηνοθεσία Σμαράγδας Καρύδη, όπως βέβαια και στο παιχνίδι «Switch» που παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά στην κρατική τηλεόραση.

Εφέτος η Ευγενία θα ξετυλίξει αυτή την κωμική της φλέβα και στη μυθοπλασία, κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες, με ένα σενάριο που υπογράφει ένας άνθρωπος που γνωρίζει πολύ καλά τι πάει να πει χιούμορ, ο Λάμπρος Φισφής – παράλληλα παίζει και στη σειρά –, ενώ στη σκηνοθεσία συναντάμε τον Διονύση Φερεντίνο.

Στη σειρά «Έχω παιδιά» πρωταγωνιστούν ακόμη ο Βασίλης Μαυρογεωργίου, ο οποίος μετά από μία σπουδαία πορεία στο θέατρο παίρνει το βάπτισμα του πυρός και στην τηλεόραση, η Αθηνά Οικονομάκου, ο Νικόλας Παπαδομιχελάκης, ο Μάκης Παπασημακόπουλος, η Ανθή Ευστρατιάδου, η Θεανώ Κλάδη, ο Γιάννης Τσουμαράκης, αλλά και η Μπέσσυ Μάλφα και ο Ερρίκος Λίτσης, οι οποίοι κρατούν δύο κομβικούς ρόλους για την πλοκή.

Ας μην κάνουμε όμως περισσότερα spoilers.

Κυρία Σαμαρά, πρωταγωνιστείτε στη νέα σειρά του ΜEGA «Εχω παιδιά». Με τρεις λέξεις μιλάμε για «γονείς σε απόγνωση»;

Πραγματικά, όπως το λέτε (γέλια). Παρακολουθούμε τη ζωή ενός νέου ζευγαριού. Είναι παντρεμένο, ας πούμε, οκτώ, δέκα χρόνια και έχει δύο παιδιά. Το αγοράκι, ο Τάσος, είναι οκτώ ετών και το κοριτσάκι, η Χαρά, πέντε. Ζουν στο 2024, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, εννοώ την καθημερινή τρέλα με τις δουλειές, το βιοποριστικό άγχος αλλά και δύο μικρά παιδιά, που όπως πρέπει να είναι όλα τα παιδιά, είναι πάνω στην τρέλα τους.

Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που το περιβάλλον τους, οι συγγενείς και οι φίλοι τους, κουβαλούν και αυτοί τα δικά τους θέματα, όπως όλοι μας. Σε αυτούς τους δύο ανθρώπους, λοιπόν, συμβαίνουν διάφορα «τρελά» πράγματα που συνθέτουν αυτό που τελικά ονομάζεται καθημερινότητα με παιδιά. Νομίζω ότι ο Λάμπρος Φισφής, ο οποίος και ο ίδιος έχει δύο παιδιά, έχει γράψει πολύ to the point. Θεωρώ ότι πολύς κόσμος θα ταυτιστεί. Ηδη φίλος μου με παιδιά, μόνο από το trailer που έχει κυκλοφορήσει, μου είπε την εξής ατάκα: «Μα, τι γίνεται, παρακολουθείτε τη ζωή μου;».

Και την ίδια στιγμή έχω λάβει στο Instagram και αρκετά μηνύματα από νέους γονείς που γράφουν ότι περιμένουν αυτή τη σειρά πώς και πώς. Η γονεϊκότητα είναι δυστυχώς μία έννοια φορτωμένη με πολλές ενοχές και αυτή η σειρά αισθάνομαι ότι, ναι, θα απενοχοποιήσει όλους αυτούς τους γονείς που, για παράδειγμα, μπορεί να νιώθουν κουρασμένοι, που μπορεί να αισθάνονται ότι βαριούνται να πηγαίνουν όλη μέρα, κάθε μέρα, στο πάρκο, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν λατρεύουν τα παιδιά τους. Σαν να έρχεται λοιπόν η σειρά να τους χαϊδέψει λίγο στον ώμο και να τους πει «δεν είσαι μόνος σου.

Ολοι έτσι κάπως νιώθουμε. Μην κοιτάς που δεν το λέμε». Και η αλήθεια είναι ότι το να είσαι γονιός έχει και – επιτρέψτε μου τη λέξη – πολλή λάντζα. Τι να κάνουμε τώρα; Και καλώς την έχει, γιατί αυτό τούς εξελίσσει τους ανθρώπους.

Ομως, όπως συμβαίνει και στη ζωή, έτσι και στη σειρά όλα τα επεισόδια κλείνουν με τον πιο όμορφο τρόπο: για παράδειγμα με ένα φιλί που θα σου δώσει το παιδί σου και τότε όλα τα άλλα θα σου φανούν ασήμαντα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όταν αύριο το πρωί χτυπήσει το ξυπνητήρι στις 6 για να το ετοιμάσεις για το σχολείο δεν θα βαρυγκομήσεις. Και, ξέρετε κάτι; Αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Πώς είναι να συνεργάζεσαι με παιδιά στο σετ;

Νομίζω ότι με αυτά τα δύο παιδιά που υποδύονται τα παιδιά μας, τον Κωνσταντίνο Κουρογένη-Κόλτση και την Αμαρυλλίδα Καπίρη, πετύχαμε κάποιο λαχείο. Πολλές φορές πιστεύω ότι είναι ενήλικες μεταμφιεσμένοι σε παιδιά (γέλια).

Πρόκειται για δύο υπέροχα πλάσματα, περισσότερο επαγγελματίες από όλους μας. Ερχονται πάντα διαβασμένα. Δεν γκρινιάζουν ποτέ και είναι παράλληλα και υπερταλαντούχα. Πραγματικά οι γονείς τους έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά.

Είναι σχεδόν εξωπραγματικό το πόσο καλά δέσαμε και εγώ και ο Βασίλης μαζί τους. Σκέψου τα ρωτάνε στο σετ, για παράδειγμα, «πού είναι η μαμά σου;» και εκείνα απαντούν «η κανονική ή η ψεύτικη;». Με τον Βασίλη μάς φωνάζουν μαμά και μπαμπά. Δεν ξέρω εάν γνωρίζουν πλέον τα ονόματά μας (γέλια).

Εχετε δέσει, φαντάζομαι, και με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, ο οποίος μάλιστα με τη σειρά «Εχω παιδιά» κάνει και το ντεμπούτο του στην ελληνική τηλεόραση. Αλήθεια, έχει άγχος;

Ο Βασίλης είναι ένας καταπληκτικός ηθοποιός. Εντάξει, ο ίδιος έχει ένα άγχος γιατί πρώτη φορά κάνει τηλεόραση. Βέβαια, στην ουσία, δεν πρέπει να έχει κανένα απολύτως, γιατί είναι πραγματικά, θα το επαναλάβω, σπουδαίος ηθοποιός.

Το γεγονός μάλιστα ότι είναι και σκηνοθέτης τον βοηθάει πολύ. Είναι ευρηματικός και καταφέρνει να δημιουργήσει «συνδέσεις» με τα πράγματα, οι οποίες έχουν λειτουργήσει από την αρχή των γυρισμάτων πολύ δυναμικά.

Πώς αισθάνεστε που ενσαρκώνετε για πρώτη φορά τον ρόλο της μητέρας;

Είναι λίγο περίεργο, γιατί πρόκειται για έναν ρόλο που δεν έχω παίξει στην πραγματική μου ζωή. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μία μητρική φιγούρα μέσα μου. Το αντιλαμβάνομαι απέναντι σε αυτούς που αγαπώ. Εχω τη διάθεση της φροντίδας δηλαδή. Ετσι μπορώ να αντιληφθώ την ηρωίδα μου, τη Σάρα, και να τοποθετηθώ απέναντί της με κάποιον ρεαλισμό. Βλέπω κομμάτια της μέσα μου.

Θα σκεφτόσασταν στην πραγματική ζωή τον εαυτό σας στον ρόλο της μητέρας;

Δεν ξέρω πραγματικά τι να σας απαντήσω. Είναι τόσο γενική αυτή η ερώτηση. Εχω περάσει από φάση που έλεγα σίγουρα «ναι», έχω περάσει από φάση που έλεγα «αποκλείεται». Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι για να μην έχει προκύψει κάτι τέτοιο στη ζωή μου μέχρι τώρα, προφανώς δεν έχει έρθει η ώρα του ακόμη και δεν ξέρω δηλαδή, ίσως να μην έρθει η ώρα του και ποτέ. Εάν νιώσω τώρα κάποια στιγμή ότι είναι κάτι που το επιθυμώ, θα το κάνω. Γιατί με ακούω γενικά. Δεν βρίσκομαι αλλού εγώ και αλλού η ψυχή μου.

Περνώντας πάντως τα 30, δεν έχετε νιώσει αυτή την κοινωνική πίεση που ασκείται στις γυναίκες να γίνουν μητέρες;

Φυσικά και την έχω νιώσει. Και όσο περνούν μάλιστα τα χρόνια, όλο και πιο πολύ. Εχουμε κοινωνικά συνδέσει την ολοκλήρωση με κάποιο ταίρι ή με κάποιο παιδί και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι ολόκληροι είμαστε αρχικά μόνοι μας.

Και επειδή μάλλον εμείς δεν είμαστε ολόκληροι, πετάμε το μπαλάκι στους άλλους. Ολα είναι καλοδεχούμενα για όποιον τα επιθυμεί. Οσον αφορά πάντως εμένα, δύσκολα κάποιος θα με φέρει σε δύσκολη θέση, γιατί με έναν τρόπο, και ενεργειακά ακόμη, αν θέλετε, θα του κόψω τα πολλά.

Σπάνια κάποιος θα με ρωτήσει κάτι άβολο ή και αν το κάνει, με την απάντησή μου θα του δείξω ότι δεν έχει περιθώρια. Για παράδειγμα, σε μια ερώτηση «γιατί δεν κάνεις ένα παιδάκι ή γιατί δεν παντρεύεσαι;» θα απαντήσω πολύ απλά «γιατί δεν θέλω».

Το να βάζετε όρια στους άλλους ήταν κάτι που το κατακτήσατε με τα χρόνια;

Νομίζω ότι έχω μια αυστηρή πλευρά του εαυτού μου που ήταν πάντα έτσι. Το αντιλαμβάνομαι από τους «καθρέπτες» γύρω μου, δηλαδή τους άλλους ανθρώπους, από αυτά που μου επικοινωνούν. Και αυτή η αυστηρότητα του εαυτού μου που προκύπτει από ένα μεγάλωμα τέτοιο, δεν είναι δηλαδή κάτι το οποίο επιλέγω συνειδητά, πολλές φορές δυστυχώς με μπλοκάρει στις διαπροσωπικές μου σχέσεις.

Τι εννοείτε;

Μπορώ να γίνω σκληρή και απόμακρη με τον άλλον, κάτι το οποίο δεν είναι λειτουργικό. Είναι κάτι το οποίο δουλεύω όσο μεγαλώνω και προσπαθώ να το «μαλακώσω». Γιατί ναι μεν μπορεί να είναι βοηθητικό σε έναν επαγγελματικό χώρο, στη ζωή σου όμως δεν το θέλεις αυτό.

Αυτή η αυστηρότητα που βγάζεις, τα όρια που θέτεις, είναι ουσιαστικά ο φόβος σου που σε κάνει να απομακρύνεσαι από τον δίπλα, ώστε να μη συνδέεσαι, να παίρνεις απόσταση. Και αν δεν μπορείς να συνδεθείς, τι νόημα έχει να δημιουργείς μια προσωπική σχέση;

Είστε ένας άνθρωπος πάντως που σας ενδιαφέρει το ταξίδι της αυτογνωσίας. Για παράδειγμα, γνωρίζω ότι κάνετε ψυχοθεραπεία, ότι πηγαίνετε σε σεμινάρια για να γνωρίσετε τον εαυτό σας. Ποια ανάγκη σάς οδήγησε σε αυτό το εσωτερικό «ψάξιμο»;

Η ανάγκη της εξέλιξης. Ξέρω ότι μία φορά έρχεσαι σε αυτόν τον κόσμο και θέλω οι στιγμές μου να έχουν νόημα. Γιατί διαφορετικά όλα είναι μάταια από τη στιγμή που γεννιέσαι ξέροντας ότι θα πεθάνεις. Με ενδιαφέρει πολύ η προσωπική εξέλιξη. Θέλω κοιτάζοντας πίσω να πω ότι φιλοσόφησα κάποια πράγματα, ότι κατάλαβα τους γονείς μου, ότι τους συγχώρεσα, ότι συγχώρεσα εμένα, ότι κατανόησα τους γύρω μου.

Όλο αυτό που περιγράφω δεν προκύπτει από έναν αλτρουισμό. Εννοώ ότι το κάνω γιατί πρώτα εγώ θέλω να είμαι καλά και μετά οι άλλοι γύρω μου. Θέλω το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου να είμαι ελεύθερη, να αφήσω πίσω βαρίδια που δεν ήταν δικά μου. Θέλω να είμαι ανάλαφρη, ευτυχισμένη, πιο κοντά σε εμένα.

Καταφέρατε να πετάξετε από πάνω τέτοια βαρίδια;

Τα βαρίδια ακριβώς δεν τα πετάς, απλώς ρίχνεις φως σε αυτές τις σκιερές περιοχές της ψυχής σου. Και όταν το κάνεις βλέπεις ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο τρομακτικά όσο τα φανταζόσουν. Δεν είναι ακριβώς λοιπόν ότι έχω αφήσει όλα αυτά που με βάραιναν πίσω, για παράδειγμα αυτό το έντονο σύνδρομο της καλής μαθήτριας που είχα, απλά πλέον με αγαπάω και με κατανοώ περισσότερο. Θα έλεγα δεν με κρίνω τόσο αυστηρά.

Κρίση ηλικίας περάσατε ποτέ;

Ναι, αυτά τα δύο τελευταία χρόνια. Οταν πέρασα το κατώφλι των 35 κάτι «χτύπησε» μέσα μου. Είναι μία κρίση εν μέρει «φορετή», εννοώ σε σχέση με τα κοινωνικά πρότυπα που επιβάλλονται. Ηρθε, για παράδειγμα, αυτή η αναρώτηση μέσα μου, εάν θέλω να αποκτήσω παιδί, και δημιουργήθηκε ένας αχταρμάς.

Το πρόβλημα νομίζω ξεκινάει από μία εικόνα που είχα δημιουργήσει η ίδια όταν ήμουν μικρότερη για το πώς θα έπρεπε να είμαι στα 35 μου. Για παράδειγμα, ότι θα έπρεπε να έχω κατασταλάξει σε δύο-τρία πράγματα, ότι θα έπρεπε να έχω οικογένεια κ.τ.λ. Σήμερα είμαι 37 και δεν έχω κατασταλάξει σε τίποτα. Και δεν θέλω να κατασταλάξω κιόλας.

Ζούμε πάντως και σε μια τοξική εποχή. Ας σκεφτούμε τον ηλικιακό ρατσισμό απέναντι στις γυναίκες που εκδηλώνεται τόσο έντονα από τα social media…

Νομίζω το πρόβλημα ξεκινάει από μας τους ίδιους. Οταν οι ίδιοι σταματήσουμε να νιώθουμε «ένοχοι» που μεγαλώνουμε, θα σταματήσουν και οι άλλοι να μας το χτυπούν. Μάλιστα θα έλεγα ότι εγώ δεν βλέπω τόσο μεγάλη τοξικότητα όσο λέγεται ότι υπάρχει. Για να είμαι ακριβής, δεν θεωρώ ότι είναι μεγαλύτερη από όσο ήταν παλιά. Τώρα όμως που τα social media είναι σε έξαρση, είναι απλώς ορατή.

Απλώς παλιά «κράζαμε» τους άλλους μέσα από τα σπίτια μας. Πόσες φορές έχω βρεθεί στο παρελθόν κάπου ή και σήμερα να βλέπουμε τηλεόραση και έχω ακούσει: «Μα πώς έγινε έτσι αυτή;». Τότε δεν υπήρχε το δημόσιο βήμα να εκφραστεί αυτό. Κατά τα άλλα, μια χαρά τοξικότητα υπήρχε πάντα. Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα κάποιος ανώνυμα μπορεί να γράψει και να πει ό,τι θέλει για εσένα.

Eίστε πολύ ενεργή στο Ιnstagram. Τα τοξικά μηνύματα, που ενδεχομένως έχετε δεχτεί, σας επηρεάζουν;

Υπάρχουν φορές που κάποιο τοξικό σχόλιο με έχει βρει «αφύλαχτη» και με στενοχώρησε. Αλλά συνήθως η πρώτη σκέψη μου είναι λύπη για αυτόν που μπαίνει στη διαδικασία να γράφει τέτοια πράγματα. Είναι κρίμα δηλαδή για τον ίδιο. Δεν θα ήταν πιο ωραίο να κάνει κάτι να γαληνεύσει μέσα του, παρά να βρίζει κόσμο που δεν γνωρίζει;

Mιλώντας για Ιnstagram, είδα ότι αγαπάτε πολύ τα ταξίδια. Είναι ένα καταφύγιο για εσάς;

Πάντα μου άρεσε να ταξιδεύω και από μικρή με τους γονείς μου. Εχω στο μυαλό μου να γνωρίσω τον κόσμο όσο περισσότερο μπορώ. Τα πρώτα χρόνια, όταν ήρθα στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη, επειδή ήθελα να δουλεύω συνέχεια χωρίς σταματημό, περιοριζόμουν σε κοντινά ταξίδια. Τα τελευταία χρόνια ξαναβρήκα τη ροή μου. Δίνω χρόνο στον εαυτό μου 2-3 μήνες μόνο για να ταξιδεύω.

Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας μια στιγμή που χαράχθηκε μέσα σας από ένα ταξίδι;

Είναι πολλές. Η επίσκεψη στο Μάτσου Πίτσου στο Περού. Η νύχτα που διασχίσαμε με βάρκα τον Αμαζόνιο και τίποτα δεν μπορούσε να μας αποσπάσει την προσοχή, καθώς δεν υπήρχε από πουθενά καμία φωτορύπανση: ήσουν μόνος, εσύ και το σύμπαν.

Η Κένυα, πάλι, που έμεινα βράδυ σε ένα σπιτάκι και περνούσαν από μπροστά μου καμηλοπαρδάλεις, ελεύθεροι ελέφαντες. Ολη η φύση οργίαζε. Είναι εικόνες μη οικείες που δεν μπορείς να τις χωρέσεις. Το ίδιο ένιωσα όταν έκανα και ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο. Είναι στιγμές που όλα τα κύτταρά σου συντονίζονται. Και θέλεις να επιστρέφεις σε αυτές σαν ναρκωτικό.

Από τα ταξίδια πίσω στη στείρα πραγματικότητα. Θεωρείτε ότι ζούμε σε δύσκολες εποχές;

Οχι. Δεν μπορούμε να πούμε ότι είμαστε η πιο άτυχη γενιά, όταν ο μέσος όρος ζωής είναι στα 80 και παλιά οι άνθρωποι πέθαιναν στα 30 χωρίς φάρμακα. Νομίζω απλώς ότι ζούμε σε μία μεταβατική, ενδιαφέρουσα εποχή. Εν γένει θεωρώ ότι κάθε γενιά γιατρεύει και ένα τραύμα της προηγούμενης. Ετσι συμβαίνει και με εμάς. Μιλάμε σήμερα για όλα αυτά για τα οποία δεν μιλούσαμε για χρόνια.

Για τις γυναικοκτονίες που προσποιούμασταν ότι δεν υπήρχαν. Για την ελευθερία να εκφράζει κάποιος τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ολα αυτά τα θέματα που ήταν κάποτε ταμπού, σήμερα εκτίθενται, έρχονται στην επιφάνεια εμφατικά. Κάποιοι θα πουν ότι χάσαμε το μέτρο, ότι είμαστε στην υπερβολή. Αλλά όταν για τόσα χρόνια ήσουν στο -100, για να φθάσεις στο μηδέν, που είναι ισορροπία, θα πρέπει να περάσεις πρώτα από το +1.000.

Μιλώντας για κοινωνικά θέματα, το ελληνικό θέατρο έχει αλλάξει μετά το #ΜeΤoo;

Δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να σας απαντήσω, με την έννοια ότι είμαι κάποια χρόνια ήδη στη δουλειά. Εγώ έχω αυτή τη στιγμή μία άλλη «δύναμη» σε σχέση με ένα κορίτσι 20 ετών που τώρα μπαίνει στο θέατρο, οπότε κάποιος θα μετρήσει τη συμπεριφορά του απέναντί μου. Αρα για το αν έχουν αλλάξει ή όχι τα πράγματα στο θέατρο θα πρέπει να σας μιλήσει κάποιος που τώρα ξεκινά.

Ελπίζω πάντως ότι κάποιοι άνθρωποι, είτε από φόβο είτε μακάρι επειδή συνειδητοποίησαν ότι αυτό που έκαναν μέχρι τώρα δεν ήταν το σωστό, να έχουν βάλει μυαλό. Φυσικά δεν μιλάω για ακραία φαινόμενα, αυτά πρέπει αμέσως να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη χωρίς περαιτέρω συζήτηση. Πάντως ό,τι συνέβη κάπως όλους μας ξύπνησε. Εχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές να βλέπουμε γύρω μας τέτοιες συμπεριφορές και να παρεμβαίνουμε.

Μου έχει τύχει, για παράδειγμα, συνεργάτης να μιλήσει απότομα σε άλλον συνεργάτη που φαινομενικά είχε λιγότερη εξουσία και να παρέμβω. Φυσικά δεν ήταν κάτι ακραίο, αλλά ένιωσα την ανάγκη να πω κάτι.

Την ενασχόληση των μέσων με την προσωπική σας ζωή πώς την αντιμετωπίζετε;

Η μικρή μου εμπειρία μού έχει δείξει ότι όσο λιγότερη σημασία δίνω σε κάτι τέτοιο τόσο πιο γρήγορα τελειώνει αυτή η υπόθεση. Είναι λίγο περίεργο όλο αυτό. Από τη μία δεν καταλαβαίνω σε τι μπορεί να βοηθήσει εσένα που με βλέπεις στην τηλεόραση να ξέρεις με ποιον έχω σχέση και την ίδια στιγμή αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του ανθρώπου να ξέρει κάτι πιο προσωπικό για κάποιον που βλέπει στον δέκτη του. Στην περίπτωσή μου θα γράψουν κάτι και θα τελειώσει η φάση μετά. Δεν μπορώ να πω ότι με κυνηγάνε ή ότι ψάχνουν τα σκουπίδια μου. Χριστός και Παναγία, δηλαδή.

Τον έρωτα τον απομυθοποιείτε μεγαλώνοντας;

Θα έλεγα ότι παίρνω μαθήματα ζωής από τους ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μου, μαθαίνω από αυτούς πράγματα, βλέπω άλλες πτυχές του εαυτού μου, εξελίσσομαι. Αυτό που έχω καταλάβει σίγουρα είναι ότι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όχι με την έννοια ότι ένα ζευγάρι δεν μπορεί να μείνει αιώνια μαζί, αλλά με την έννοια ότι αυτό που αισθάνομαι σήμερα δεν θα είναι το ίδιο με αύριο.

Ούτε η μεγάλη θλίψη, ούτε η μεγάλη χαρά, ούτε ο μεγάλος ενθουσιασμός. Κάθε συναίσθημα μετουσιώνεται σε κάτι άλλο, και αυτό έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το να είσαι «στα κόκκινα» ερωτευμένη στα 18 σου. Εχω περάσει πάντως φάσεις της ζωής μου που είχα μεγαλοποιήσει καταστάσεις, αλλά είμαι αρκετά λογική ώστε να μην μένω πολύ σε αυτό. Πλέον επιδιώκω να περνάω στην πραγματική σύνδεση του συναισθήματος.

Θέλω να με εκθέτω στον άλλον και έτσι εξαλείφονται φοβίες και εγωισμοί μου. Θέλω να εξελίσσομαι σε αυτό το κομμάτι που ονομάζεται έρωτας. Αλλωστε με αυτή τη λέξη δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο. Για εσένα έρωτας μπορεί να είναι η ασφάλεια. Για εμένα η συντροφικότητα. Αρα με διαφορετικό τρόπο ο καθένας το προσεγγίζει.

Εάν κάτι πάντως απομυθοποιείται είναι ένας κακώς εννοούμενος ρομαντισμός στις προσδοκίες που έφερα για τον σύντροφό μου, ότι θα βρω δηλαδή έναν άνθρωπο που θα τα έχει όλα όπως ακριβώς τα θέλω. Πλέον αναζητώ πρώτα τη δική μου αγάπη προς τον εαυτό μου και αυτή η αγάπη και αποδοχή μού φέρνει τους ανθρώπους που θέλω στη ζωή μου σε όλες μου τις σχέσεις, όχι μόνο στις ερωτικές. Πλέον αισθάνομαι ότι έλκω και ελκύομαι από ανθρώπους που είμαστε συνοδοιπόροι, που οδηγούμαστε κάπου κοινά.

ΙΝFO: Η νέα κωμική σειρά «Εχω παιδιά» έρχεται τον Οκτώβριο στο MEGA.

*Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Brown Acropol Athens, Παναγή Τσαλδάρη (Πειραιώς) 1.