Διαβάζω πως µία νέα κατηγορία συνεργατών των εκδοτικών οίκων µελετά τα υπό έκδοση κείµενα (ή τα υπό επανέκδοση, σε περίπτωση που είναι παλαιότερα) και επισηµαίνει λέξεις, φράσεις, χαρακτηρισµούς που µπορεί σήµερα να θεωρηθούν από µερίδα του κοινού προσβλητικά, ώστε να αφαιρεθούν. Οι επαγγελµατίες λογοκριτές τής κατά τα άλλα δηµοκρατικής εποχής της πολιτικής ορθότητας λέγονται «sensitivity readers». Λόγω αυτής της ευαισθησίας που έχει γίνει της µόδας, ινδός τηλεθεατής ζήτησε από το Netflix να αφαιρέσει ένα επεισόδιο της σειράς «The Big Bang Theory», καθώς βρήκε ένα από τα αστεία που ακούγονταν «υποτιµητικό και προσβλητικό για την κουλτούρα και τις γυναίκες της Ινδίας». Αντιδράσεις προκάλεσε και η επαναπροβολή σε αµερικανικά δίκτυα της κωµικής σειράς του 1994 «Friends», µε τα νέα κοινά να απορούν πώς ήταν δυνατόν όλοι εµείς που βλέπαµε «Τα Φιλαράκια» στην πρώτη προβολή να διασκεδάζουµε µε τα οµοφοβικά και σεξιστικά αστεία τους. Αντε τώρα να εξηγήσεις σε έναν κόσµο που χάνει το χιούµορ του πως ακόµα και το ακραίο χιούµορ (το οποίο, εδώ που τα λέµε, ποτέ δεν ακούστηκε στα «Φιλαράκια») δεν είναι απαραιτήτως κακοποιητικός λόγος. Πως πράγµατι δεν υπάρχουν βρώµικες λέξεις αλλά βρώµικα ή και αφελή/κολληµένα µυαλά που αδυνατούν να ξεχωρίσουν πότε µια λέξη γίνεται προσβολή και πότε χρησιµοποιείται για να χρωµατίσει µε τις απαραίτητες αποχρώσεις ένα ανέκδοτο, µια ιστορία. Το να γελάσεις µε ένα αστείο µε ευτραφείς ανθρώπους (πήγα να γράψω τη λέξη χοντρούς αλλά αυτολογοκρίθηκα) δεν σηµαίνει πως θεωρείς τους ευτραφείς ανθρώπους κλόουν ή κατώτερο είδος. Πώς να το κάνουµε, όταν παρακολουθείς τις περιπέτειες του «Χοντρού και του Λιγνού» (όπως είχε µεταφραστεί στα ελληνικά πολλές δεκαετίες πίσω το κωµικό δίδυµο «Laurel and Hardy») δεν µπορείς να γελάς µόνο µε τον λιγνό και να πνίγεις το γέλιο σου κάθε φορά που κάνει µια γκάφα ο χοντρός για να µη θεωρηθείς εχθρός των παχύσαρκων. Αν γελάσεις µε ένα αστείο που γίνεται εις βάρος ενός τρανς ή ενός στρέιτ, δεν σηµαίνει πως είσαι αναφανδόν κατά των τρανς ή των στρέιτ. Και αν γελάσεις µε ένα αστείο κατά των Βέλγων, των Γερµανών, των Εβραίων, των Κυπρίων, των Ελλήνων κ.λπ. δεν στρέφεσαι κατά των λαών ή των θρησκευτικών πιστεύω. Παρεµπιπτόντως, για να επανασυστηθούµε, και εµείς οι πιο παλιοί, που γελούσαµε χωρίς δεύτερη σκέψη και µε τέτοια αστεία, δεν µεγαλώσαµε στη ζούγκλα. Και ευγενικοί µάθαµε από τις οικογένειές µας να είµαστε, και να σεβόµαστε τους άλλους. Αν και, επειδή είµαστε άνθρωποι, και ο κόσµος των ανθρώπων είναι (και) κόσµος λαθών, κάναµε πιθανώς και εµείς αυτό που σήµερα λένε bullying, δηλαδή πειράξαµε κάποιους (και δεν νιώθουµε υπερήφανοι για αυτό), όπως και µας πείραξαν κάποιοι. Η ζωή είναι ζούγκλα γεµάτη άγρια ζώα. Μέσα σε αυτή τη ζούγκλα καλούµαστε να επιβιώσουµε και κυρίως να βελτιωθούµε, να γίνουµε καλύτεροι στον δρόµο µας προς την έξοδο. Ωστόσο και στην πορεία της αυτοβελτίωσης, δεν πρέπει να χάσουµε το χιούµορ µας. Η πολιτική ορθότητα, που τόσο πολύ το έχει στοχοποιήσει, πρέπει νοµίζω να τοποθετηθεί σε άλλες βάσεις. Για να έχει ουσία. Αλλιώς και αυτή καταντάει bullying.