Στην Ελλάδα δεν έτρωγες ποτέ παγωτό τον χειµώνα γιατί φοβόσουν πως «θα σε πιάσουν τα λαιµά σου!». Με αυτόν τον φόβο µάς µεγάλωσαν. Το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς µας, από το οποίο κάποτε αγοράζαµε αποκλειστικά τα «ξυλάκια» µας, έβγαζε από την πρίζα το ψυγείο του κάθε Σεπτέµβριο για να το ξαναβάλει σε λειτουργία τον ερχόµενο Μάιο. Και οι κυρίες, οι µητέρες των συµµαθητών µου που έφτιαχναν κάτι σαν παγωτό µε παγωµένο στην κατάψυξη ζαχαρούχο γάλα στο οποίο πρόσθεταν κοµµατάκια σοκολάτα ή στη χειρότερη περίπτωση ψιλοκοµµένα φρουί γλασέ (κόντιτα) που εγώ τα σιχαινόµουν, απέσυραν τη συνταγή έως το ερχόµενο καλοκαίρι και άρχιζαν τα ρυζόγαλα, που εγώ επίσης σιχαινόµουν. Χρειάστηκε να ταξιδέψω στο εξωτερικό για να διαπιστώσω πως ο υπόλοιπος κόσµος έτρωγε παγωτό καθ’ όλο το έτος, ακόµη και σε χώρες που η θερµοκρασία έπεφτε κάτω από το µηδέν. Και πως κανένας δεν ανησυχούσε µην τον πιάσουν τα λαιµά του. Εδώ, ακόµη και τώρα που το παγωτό το βρίσκουµε όλον τον χρόνο, έναν φόβο τον έχουµε πάντα µη µας αρρωστήσει. Αλλά το τρώµε. Πώς να του αντισταθείς;
Εχω φίλους οι οποίοι δεν υπάρχει μέρα που να μην απολαύσουν έστω μία μπάλα παγωτού, χειμώνα-καλοκαίρι. Ορισμένοι εξ αυτών εφαρμόζουν το αηδιαστικό αμερικανικό σύστημα που βλέπουμε στις ταινίες. Ολοι βουτάνε τα γλειμμένα κουτάλια τους στο ίδιο κουτί και μοιράζονται το ίδιο περιεχόμενο. «Είναι ένα είδος οικειότητας» μου λένε. Προτιμώ την οικειότητα όπου καθένας τρώει από το πιάτο του. Και επιλέγω παγωτό χωνάκι, γιατί μου αρέσει το μπισκότο. Κυρίως μου αρέσει να κάνω μια τρυπούλα στη βάση του και να απολαμβάνω τη γέμιση ενώ λιώνει. Παιδική συνήθεια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
