Τι θα θυμάμαι από αυτή την καραντίνα; Πολλά και διάφορα. Το χαμένο Πάσχα. Τη χαμένη Πρωτομαγιά. Τις χαμένες δουλειές. Τις χαμένες ώρες, τις πνιγμένες από την πλήξη. Αλλά κυρίως θα θυμάμαι πολλές μικρές παράξενες αντιδράσεις μου, που όπως ανακάλυψα μιλώντας σε φίλους, ήταν κοινές σε αρκετό κόσμο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που βρέθηκα εκ των πραγμάτων στην παράξενη θέση να μείνω οικειοθελώς εσώκλειστος. Εχω πάθει κάτι ανάλογο έναν Μάρτη κάποτε στο Πήλιο περνώντας έναν μήνα σε συνθήκες οικογενειακής απομόνωσης, εξαιτίας ασταμάτητης χιονόπτωσης: δεν είχαμε ούτε ρεύμα ούτε τηλέφωνο, κοιμόμασταν με τη δύση του ηλίου και φυσικά δεν υπήρχε τότε ούτε Internet ούτε Νetflix – ούτε καν τηλεόραση, αφού χωρίς ρεύμα ούτε αυτή λειτουργεί. Αλλά τότε δεν υπήρχε αυτό το πλαίσιο φόβου και απορίας που τώρα ένιωθα κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι. Τώρα το θέμα δεν ήταν η καραντίνα αυτή καθαυτή, αλλά η καραντίνα του ίδιου του μυαλού, που στριφογύριζε και στριφογυρίζει γύρω από τους ίδιους φόβους. Ως κάτι τέτοιο θα θυμάμαι την εφετινή καραντίνα: ως ένα τανγκό με φόβους απερίγραπτους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
