Ερρωσθε!

Εφυγε! Δεν θυμάμαι άλλη χρονιά σαν αυτή. Τόσο ανάποδη και αντιπαθητική. Επιτέλους έφυγε! Δεν ξέρω τι θα έρθει, ό,τι κι αν είναι εύχομαι να έχουμε το κουράγιο να το αντιμετωπίσουμε. Ομως, τουλάχιστον, αφήσαμε πίσω μας το αλήστου μνήμης 2020. Που ήταν τόσο κομψό, αρμονικό και ισορροπημένο όταν το έβλεπες γραμμένο, αλλά αποδείχθηκε τόσο βάρβαρο και ανισόρροπο στην εξέλιξή του. Εφυγε και μας άφησε με σπασμένα νεύρα, θλιμμένους, τρομαγμένους και απομακρυσμένους τον έναν από τον άλλον. Κακά τα ψέματα, με τον εγκλεισμό και την απομόνωση διερράγησαν οι διαπροσωπικές σχέσεις, καταστράφηκε η κοινωνική ζωή μας. Μείναμε λίγοι, ελάχιστοι, σε κλειστό οικογενειακό κύκλο – τόσο κλειστό για ορισμένους ώστε να μην έχουν άνθρωπο να πουν μια καλημέρα. Βγαίνω στο μπαλκόνι μου. Κοιτάζω στο απέναντι μπαλκόνι. Εχω περάσει έναν ολόκληρο χρόνο με το βλέμμα καρφωμένο στο απέναντι μπαλκόνι. Τα μάτια μου διψάνε για ανοιχτό ορίζοντα, για φύση, για βουνά και για θάλασσες, για όμορφες πόλεις και χωριά. Τα πόδια μου θέλουν να κινηθούν, να περπατήσουν σε μονοπάτια και σε δρόμους. Ακόμα και η γεύση μου, που στερημένη δεν τη λες, εκδηλώνει κάτι σαν σύνδρομο στέρησης: Φανταζόμουν, και το στομάχι μου γουργούριζε, πως περπατούσα όπως κάποτε στην παλιά πόλη του Γκντανσκ, έχοντας αγοράσει μία από τις τεράστιες ζεστές βάφλες που πωλούν οι πλανόδιοι ζαχαροπλάστες. Της είχαν βάλει άφθονη σαντιγί, από πάνω μικρές φραουλίτσες και μούρα και λίγο σιρόπι για να ισορροπήσουν με τη γλύκα του την ελαφριά ξινίλα των φρούτων. Εχοντας τη γεύση της στο στόμα μου, θυμήθηκα εκείνο το ταξίδι και τα άλλα ταξίδια που έκανα και που θα έκανα αλλά μου τα στέρησε αυτό το απαίσιο 2020. Τότε ο νεαρός γείτονας από το απέναντι σπίτι βγήκε στο δικό του μπαλκόνι για να καπνίσει – το κάνει πολλές φορές την ημέρα. Δεν με ξέρει, δεν τον ξέρω. Κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον, αυτός καπνίζει, εγώ σκέφτομαι τη βάφλα του Γκντανσκ ή καθαρίζω τα ξερά φυλλαράκια από το μπαμπού και μετά ξαναμπαίνουμε στα σπίτια μας. Κέφι, επικοινωνία, διασκέδαση! Το μπαμπού, λέει, φέρνει καλοτυχία και χαρά στο σπίτι που θα το βάλεις. Καλοτυχία και χαρά; Από τότε που το στόλισα στο μπαλκόνι μου τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Τι να κάνει κι αυτό το έρμο το φυτό μπροστά σε ολόκληρο 2020; Μπορεί να το πάλεψε, αλλά να νικήθηκε. Ομως, τελικά, νικήθηκε και το έτος-γκαντεμόσαυρος. Εφυγε! Και το γιορτάζω σήμερα, αν όχι με βάφλα από τον Γκντανσκ ή με Île flottante από την «Angelina» στο Παρίσι, με το τελευταίο σπιτικό μελομακάρονο που μου έχει απομείνει. Στον αγύριστο, 2020! Του χρόνου τέτοιον καιρό, καθένας μας να είναι εκεί που πραγματικά θέλει, με εκείνους που πραγματικά θέλει. Και ό,τι μας περιμένει το 2021, να μας φανεί αστείο μπροστά σε αυτά που περάσαμε. Ερρωσθε!