Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν πάντα στο μυαλό μου η στιγμή που ξεκινά πραγματικά το καλοκαίρι – ένα είδος σινιάλου που μας θυμίζει ότι έφτασε η ώρα για την πρώτη μεγάλη καλοκαιρινή έξοδο. Το ελληνικό καλοκαίρι είναι παντοδύναμο και το είδαμε και πέρυσι: μόλις έφτασε ξεχάσαμε τον ιό, τις αποστάσεις, τον κίνδυνο της διασποράς του, τα μέτρα. Παρόλο που οι πιο πολλοί ορκίζονται ότι πρόσεχαν, στην πραγματικότητα μόλις το καλοκαίρι ήρθε λειτουργήσαμε καλοκαιρινά, δηλαδή με όλη την ξεγνοιασιά του παιδιού που πιστεύει πως τα πάντα πέρασαν. Αυτό έγινε πέρυσι μετά τον εορτασμό του Αγίου Πνεύματος: διώξαμε στο τριήμερο από το μυαλό μας την ιδέα του κινδύνου και στη συνέχεια χαρήκαμε τοκαλοκαίρι μας. Και το κόστος της ανεμελιάς ήταν ένας χειμώνας σε συνθήκες κλεισούρας.
Εφέτος κάποια πράγματα είναι διαφορετικά, αλλά είναι δεδομένο πως γυρίζοντας από το τριήμερο την καραντίνα θα την ξεχάσουμε. Πρώτον, γιατί καραντίνα εφέτος δεν ήταν. Και, δεύτερον, γιατί η έξοδος αυτή, η πρώτη μεγάλη, αφού η πασχαλιάτικη ήταν κουτσουρεμένη, είναι όπως η ανάρρωση μετά από ασθένεια: θα δημιουργήσει μια τόσο μεγάλη ανακούφιση, της οποίας το αποτέλεσμα θα είναι να ξεχάσουμε όσα προηγήθηκαν. Για τον ιό άλλωστε μιλήσαμε πολύ. Τόσο ώστε είναι μάλλον προτιμότερο να θυμηθούμε τα λάθη τα περυσινά, αυτά που κάναμε όταν το Αγιο Πνεύμα μάς φώτισε και πήραμε τους δρόμους πιστεύοντας πως νικήσαμε τον κορωνοϊό: κούνια που μας κούναγε…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
