Οποτε με ρωτούν για ταινίες «φαγητού» – όρος που ατύπως έχει δοθεί σε ταινίες στις οποίες το φαγητό, είτε εξ ολοκλήρου είτε χάρη σε κάποιες σκηνές, παίζει ιδιαίτερο ρόλο στο σενάριο -, η αλήθεια είναι ότι το μυαλό μου πηγαίνει κατευθείαν σε «art house» παραδείγματα, ταινίες όπως π.χ. «Η γιορτή της Μπαμπέτ» του Γκάμπριελ Αξελ, ή το κλασικό και από τον τίτλο του «Μεγάλο φαγοπότι» του Μάρκο Φερέρι. Το «Αρωμα της πράσινης παπάγιας» του Τραν Αν Χουνγκ αλλά και το «Φαΐ, ποτό, αρσενικό, θηλυκό», μία από τις πρώτες επιτυχίες του Ανγκ Λι διεθνώς. Ενα από τα χαρακτηριστικά στα περισσότερα από αυτά τα φιλμ είναι ότι σου δίνουν την εντύπωση πως φιλοσοφούν γύρω από την ιδέα του φαγητού που συνήθως είναι το πρόσχημα για να πουν κάτι άλλο. Η απόλαυση του ίδιου το φαγητού έρχεται, εκ των πραγμάτων, σε δεύτερη μοίρα.
Αναπτύσσοντας κάποιες ιδέες για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι στο σινεμά κατέληξα ότι λίγη ελαφρότητα δεν κάνει κακό, πόσω μάλλον σε περίοδο διακοπών, στην περίοδο των Χριστουγέννων. Κάθισα και είδα ξανά δύο διαφορετικές κινηματογραφικές εκδοχές τής «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας» του Καρόλου Ντίκενς (βιβλίο που έχει γυριστεί δεκάδες φορές στο σινεμά). Διάλεξα επίτηδες τα δύο άκρα. Η μία είναι παλιά, ασπρόμαυρη, ακαδημαϊκά γυρισμένη, σχετικά «γερασμένη» και με ανθρώπους. Στη δεύτερη το ανθρώπινο στοιχείο έρχεται μάλλον δεύτερο γιατί πρωταγωνιστούν πάνινες κούκλες. Τα Μάπετ. Ολως περιέργως, η «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» («The Muppet Christmas Carol», 1992) με τα Μάπετ δίνει αρκετή σημασία στο φαγητό και μάλιστα από την αρχή της ιστορίας. Οι πρώτες φράσεις που ακούμε από ένα ζεύγος γουρουνιών που κάνει τσάρκες στην πόλη είναι: «Ηταν ένα θαυμάσιο φαγητό. Αλλά τι κάνουμε τώρα;». Και η απάντηση: «Μεσημεριανό!».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
