Σε ένα ωραίο κομμάτι της Νατάσας Μπαστέα στα «Νέα Σαββατοκύριακο» τις προάλλες διάβασα κάτι που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον: σύμφωνα με ευρωπαίους ψυχιάτρους, αρκετοί άνθρωποι σε διάφορες χώρες του κόσμου ισχυρίζονται πως έβλεπαν ατελείωτους εφιάλτες στον ύπνο τουςτον καιρό των lockdowns. Το γεγονός μού θύμισε τον προφητικό σαββοπουλικό στοίχο «τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα, μπορεί και οι φροϋδιστές να ‘ρθουν στην εξουσία». Αν αντί για τη λέξη «μέρα» ο εμπνευσμένος Διονύσης είχε χρησιμοποιήσει τη λέξη «εποχή» (ή κάτι παρεμφερές) το τραγούδι θα ήταν εντός του πνεύματος της… εποχής. Ωστόσο, παρ’ όλο που μπορεί κανείς να φανταστεί τον κίνδυνο των εφιαλτικών ονείρων (έτσι κι αλλιώς τα όνειρα είναι συνήθως προδομένα ή ανεκπλήρωτα – θέλω να πω πως λίγο μελό το κουβαλάνε), θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο οποιοσδήποτε να προβλέψει τη δυστοπία των lockdowns που τόσα κακά προκάλεσαν και στα όνειρα. Μα ισχύουν, αναρωτιόμουν, αυτά;
Επειδή το κομμάτι της Nατάσας Μπαστέα αναφέρεται σε κάτι που έχει καταγραφεί στη Δυτική Ευρώπη, τσέκαρα το αν και κατά πόσο ο ερχομός του εφιάλτη ίσχυε τον καιρό των lockdowns και στα καθ’ ημάς, ρωτώντας πολλούς φίλους μου: προς έκπληξή μου μού παραδέχτηκαν οι περισσότεροι ότι τους είχε συμβεί αυτό ακριβώς! Παρά την παραδοχή, ωστόσο, κανείς φίλος μου δεν είχε εξήγηση. «Θυμάμαι ότι κοιμόμουν λίγο» μου είπε ένας. «Ξυπνούσα χαράματα με τον παράξενο φόβο ότι η ημέρα που ξεκινά είναι η τελευταία ημέρα του κόσμου». «Aνοιγαν τα μάτια μου στις 5 το πρωί. Hμουν πάντα ιδρωμένος. Είχα τη βεβαιότητα πως είχα μόλις δει κάτι το φρικτό» μου ‘λεγε ένας τρίτος. Ολοι με ρωτούσαν πώς διάβολο μου ήρθε να τους κάνω την ερώτηση. Δεν τους το εξήγησα εξαιτίας ενός είδους ενοχής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
