Ενα ρέκβιεμ για τη «Σιδηρά Κυρία»

«What have we done, Maggie, what have we done?/ What have we done to England?» τραγουδούσαν οι Pink Floyd το 1983. To «The Post War Dream» αναφερόταν στην αποβιομηχάνιση, στο κλείσιμο των μεγάλων ναυπηγείων στον ποταμό Κλάιντ της Γλασκώβης και στην ανάθεση των συμβολαίων για την κατασκευή των βρετανικών ποντοπόρων πλοίων στην Ιαπωνία. «Should we shout, should we scream/ «What happened to the postwar dream»?» ρωτούσε ρητορικά ο προτελευταίος στίχος τη «Μάγκι», την πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ. Στην πραγματικότητα ήταν ευθεία βολή εναντίον της ως υπεύθυνης για την κατεδάφιση του «μεταπολεμικού ονείρου» μιας Βρετανίας μεγαλύτερης ισότητας, πλήρους απασχόλησης και κράτους πρόνοιας. Οι Pink Floyd ωστόσο βρίσκονταν τη δεδομένη χρονική στιγμή στη λάθος πλευρά της Ιστορίας. Τον Ιούνιο του 1983 η Θάτσερ θα κέρδιζε με άνεση τη δεύτερη θητεία της, άθλο που θα επαναλάμβανε εξίσου άνετα το 1987. Ηγετική μορφή του αναδυόμενου νεοφιλελευθερισμού, ασυμβίβαστη στις πολιτικές της θέσεις, χαρακτήρας πεισματικός και αμετάπειστος, επρόκειτο να μετατοπίσει δεξιότερα το κέντρο της βρετανικής πολιτικής σκηνής, να κυριαρχήσει σε αυτήν επί 11 χρόνια και να αποχωρήσει απρόθυμα πριν από 30 χρόνια, στις 28 Νοεμβρίου 1990, όταν η διαρκής φιλόνικη στάση της κούρασε πια, εκτός από την κοινωνία, και το ίδιο της το κόμμα.

Γεννημένη στο Γκράνθαμ του Λίνκολνσιρ στις 13 Οκτωβρίου 1925, η Μάργκαρετ Χίλντα Ρόμπερτς ήταν κόρη καταστηματάρχη και τέκνο της επαρχιακής Αγγλίας. Γυναίκα παραδοσιακών αξιών, ανήλθε κοινωνικά έχοντας σπουδάσει στην Οξφόρδη την υποτιθέμενα ανοίκεια για το φύλο της εκείνη την εποχή επιστήμη της Χημείας. Εργάστηκε για μερικά χρόνια στη βιομηχανία BX Plastics προτού παντρευτεί τον επιτυχημένο επιχειρηματία Ντένις Θάτσερ και εισέλθει στην πολιτική ως υποψήφια βουλευτής των Συντηρητικών. Εδρα θα κέρδιζε μόλις το 1959. Στο μεταξύ, με τη στήριξη των γονέων και του συζύγου της είχε προλάβει να σπουδάσει νομικά και να ασκήσει τη δικηγορία ειδικευόμενη στη φορολογία. Η άνοδός της εντός του κόμματος ήταν σταθερή: κάτοχος επιτελικού πόστου στο υπουργείο Συντάξεων επί Χάρολντ Μακμίλαν το 1961, υπουργός Παιδείας και Επιστημών στην κυβέρνηση του Εντουαρντ Χιθ το 1970 – επωφελήθηκε της ήττας του τελευταίου στις διπλές εκλογές του 1974 προκειμένου να τον εκθρονίσει.