Η βράβευση του Χρήστου Χωμενίδη με το Βραβείο Ευρωπαϊκού Μυθιστορήματος (Prix du Livre Européen) για το βιβλίο του «Νίκη» θύμισε στους περισσότερους ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ καλούς συγγραφείς. Η έκπληξη που προκάλεσε η βράβευση του εξαιρετικού λογοτέχνη μού θύμισε αρκετά την έκπληξη που είχαν προκαλέσει πριν από χρόνια οι επιτυχίες του Στέφανου Τσιτσιπά στο τένις. «Μα έχουμε στην Ελλάδα τένις;» ρωτούσε πολύς κόσμος. Ομοίως τώρα, στο άκουσμα της είδησης της βράβευσης του Χωμενίδη ένα μεγάλο κοινό μοιάζει να ανακαλύπτει ότι στην Ελλάδα έχουμε συγγραφείς που όχι μόνο είναι ικανότατοι αλλά κερδίζουν και ευρωπαϊκά βραβεία. Εκπλήσσεται μάλιστα για το πώς αυτό συμβαίνει.
Με τους έλληνες συγγραφείς συμβαίνει κάτι παράξενο: χωρίς να πουλάνε λιγότερο, ήταν πάντα στη σκιά των ελλήνων ποιητών. Οταν αναφέρομαι σε έλληνες ποιητές, δεν έχω στο μυαλό μου μόνο τον Καβάφη, που ακόμα και σήμερα προκαλεί ενδιαφέρον παγκοσμίως, καθώς μεταφράζεται και συζητιέται παντού (και όχι μόνο στους λογοτεχνικούς κύκλους), ούτε σκέπτομαι τον Γιώργο Σεφέρη και τον Οδυσσέα Ελύτη, τους δύο νομπελίστες μας που υπήρξαν και παραμένουν προβεβλημένοι και λατρεμένοι. Πιο πολύ στέκομαι στη δημοφιλία του Ρίτσου, του Σικελιανού, του Κωστή Παλαμά (η κηδεία του οποίου έγινε αφορμή για διαδήλωση), του Καρυωτάκη, του Εγγονόπουλου, του Βάρναλη – φυσικά του Ανδρέα Κάλβου και του «εθνικού» Διονυσίου Σολωμού. Πόσους συγγραφείς έχουμε ανάλογα δημοφιλείς να αντιπαραβάλουμε; Τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη; Τον Νίκο Καζαντζάκη; Τον Στράτη Μυριβήλη; Τον Κώστα Ταχτσή; Τον σπουδαίο Μ. Καραγάτση; Φυσικά κι άλλους. Αλλά το νούμερο όσων απόλαυσαν ιστορικά μια αληθινή δημοφιλία είναι πάντα μικρότερο από αυτό των ποιητών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
