Ενα γκαρσόνι λιγότερο

Σάββατο µεσηµέρι παρά θίν’ αλός. Συνωστισµός. Ηταν πολύς ο κόσµος στον παραλιακό δρόµο και αυτό αποκάλυπτε την αναρχία σε όλο της το «µεγαλείο». Αυτοκίνητα που έτρεχαν (ενώ δεν επιτρεπόταν να πηγαίνουν με πάνω από 50 χιλιόμετρα), που πήγαιναν αντίθετα στο ρεύμα για να παρκάρουν, που σήκωναν σύννεφα σκόνης μετατρέποντας σε πάρκινγκ τα ελάχιστα οικόπεδα που δεν είχαν ακόμη χτιστεί. «Baby on board» στο πίσω κάθισμα, μπροστά ο μπαμπάς ή η μαμά να κάνουν μανούβρες και να μιλάνε την ίδια στιγμή στο κινητό τους. Μετά, αν γίνει το κακό, θα λένε ότι έφταιγε η πανσέληνος ή ο ανάδρομος. Μέσα σε αυτό το σκηνικό της ανομίας και της επιπολαιότητας μερικές δεκάδες παιδιά έπαιζαν τη ζωή τους κορόνα-γράμματα για ένα μεροκάματο. Το ατύχημα που συνέβη μπροστά στα μάτια μας ήταν ευτυχώς αναίμακτο. Ο νεαρός που μετέφερε έναν δίσκο με μπίρες έπεσε κάτω, μπροστά στις ρόδες ενός αυτοκινήτου που φρέναρε την τελευταία στιγμή, γεμίζοντας τον δρόμο γυαλιά. Ευτυχώς δεν κόπηκε, χτύπησε όμως λίγο το γόνατό του. Ηταν τυχερός, θα μπορούσε ακόμη και να έχει σκοτωθεί.

Ο οδηγός που περνώντας και κάνοντας μια αδέξια μανούβρα είχε πετάξει το αγόρι εκτός δρόμου το είχε ήδη προσπεράσει και γκάζωνε συνεχίζοντας την τρελή «πτήση» του – μπορεί και να μην είχε καταλάβει πως λίγο ακόμη και θα είχε σκοτώσει άνθρωπο. Γύρω από τον πεσμένο νεαρό είχε μαζευτεί κόσμος, κάποιοι προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, κάποιοι έβριζαν «τους δολοφόνους που πιάνουν το τιμόνι και όποιον πάρει ο Χάρος»… Βγάζω το καπέλο στα νέα παιδιά που δουλεύουν ως σερβιτόροι για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι. Εκείνη την ημέρα επιβεβαίωσα πως η δουλειά τους εκτός από δύσκολη μπορεί να είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη. Τα μαγαζιά ήταν χτισμένα από την πάνω πλευρά του δρόμου, οι πελάτες κάθονταν στην παραλία, στην απέναντι πλευρά. Τα αγόρια και τα κορίτσια με τους δίσκους έπρεπε να διασχίσουν εκατοντάδες φορές μέσα στην ημέρα μία κεντρική οδική αρτηρία, από την οποία περνούσαν την ίδια στιγμή δεκάδες εν δυνάμει φονιάδες με το πόδι τους κοκαλωμένο στο γκάζι. Η εικόνα επαναλαμβάνεται στα περισσότερα παραθεριστικά θέρετρα της τριτοκοσμικής χώρας μας: Η καφετέρια, η ταβέρνα, το εστιατόριο και ο δρόμος να περνά από μέσα τους, κόβοντάς τα στα δύο.