«Τον τελευταίο μήνα ακούω τα demos του επόμενου δίσκου, ο οποίος θέλω να πιστεύω ότι δεν θα αργήσει να κυκλοφορήσει». Oταν σου λέει κάτι τέτοιο ένας άνθρωπος που παρουσίασε ένα νέο άλμπουμ πριν από μερικές μόλις εβδομάδες καταλαβαίνεις ότι βρίσκεται σε πολύ δημιουργική (και μάλλον ανυπόμονη) διάθεση. Η Monika έχει επιστρέψει πολύ δυναμικά στην ενεργό δράση και το «Proud» το αποδεικνύει ποικιλοτρόπως με ωραία κομμάτια σαν το ρυθμικό «In LA», το υπέροχο «Amerika» με την παράξενη δομή ή το ομώνυμο τραγούδι που μοιάζει να περιέχει σχεδόν όλες τις καλλιτεχνικές πτυχές της δημοφιλούς τραγουδίστριας, από την αρχετυπική νεαρή τραγουδοποιό του «Over the Hill» (2008) μέχρι τη σημερινή, πιο ώριμη εκδοχή της. «Τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια τα έχω γράψει πολύ καιρό πριν» σχολιάζει η ίδια. «Γενικά αυτό συμβαίνει, ένα κομμάτι το γράφεις στην κιθάρα ή στο πιάνο και μετά έχεις ένα εκατομμύριο επιλογές για να δεις τι θα το κάνεις. Από τη μία χαίρομαι με αυτή την ελευθερία, τη θεωρώ ευλογία, από την άλλη πελαγώνω και δεν μπορώ να αποφασίσω τι θέλω, αφήνω τον χρόνο να μου δείξει. Το «I’ m Νothing Without You» είχε γραφτεί για θεατρική παράσταση, το είχα παίξει μάλιστα και στο Ηρώδειο το 2020 χωρίς ρεφρέν και έλεγα ότι είναι κρίμα γιατί ξεκινάει τόσο ωραία και τελικά πού πάει; Με το «Proud», όμως, κατάφερα, αφού ξόδεψα πολλές ώρες μόνη μου στο studio, να δω τι ακριβώς αρέσει σε εμένα. Πιστεύω ότι αυτά τα τραγούδια μπορεί να αργήσουν να βρουν τον δρόμο τους, όμως το άλμπουμ είναι πραγματικά μια κατάθεση ψυχής, εξ ου και του έδωσα αυτόν τον τίτλο – είμαι περήφανη για αυτό. Υπάρχει βέβαια και το εξής, νομίζω πως έχω καταφέρει κάποια πράγματα και όμως τρώω συνέχεια «ξύλο» από τους άλλους. Προφανώς έχω κάνει λάθη κι εγώ, αλλά ας μην μένουμε μόνο σε αυτά, πείτε ρε παιδιά και μια καλή κουβέντα. Αποφάσισα να μην περιμένω να την πει κάποιος άλλος και να την πω εγώ για τον εαυτό μου. Το ομώνυμο τραγούδι, πάντως, βγήκε μέσα σε δέκα λεπτά, όπως το «Yes I Do» ή η «Στάλα» – είναι σαν ουρανοκατέβατα αυτά τα κομμάτια».

Της αναφέρω ότι ο Νικ Κέιβ, σε μια υπέροχη πρόσφατη συνέντευξή του στον «New Yorker», είπε πως δεν θεωρεί ότι έχει δικαίωμα να δηλώσει άθεος, καθώς ως μουσικός έχει βιώσει κάτι ανεξήγητο και μεταφυσικό στον τρόπο με τον οποίο χτυπά ενίοτε την πόρτα η έμπνευση. «Κάτι αντίστοιχο είχε πει και ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, ότι υπάρχει ο διακόπτης και το φως και πως ο καλλιτέχνης είναι το καλώδιο που τα ενώνει. Είχα την τύχη να τον γνωρίσω, ήταν τόσο απλός και προσγειωμένος. Μου είχε πει αυτό ακριβώς, ότι το πιο βασικό που πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης είναι να μένει ανοιχτός και να δηλώνει διαθεσιμότητα. Τι ταλέντο όμως ο Vangelis! Το ίδιο και ο Μίκης Θεοδωράκης, για τον οποίο πιστεύω ότι ήταν εξωγήινος, δεν μπορεί να έχει γράψει τόσα αριστουργήματα».

Με αφορμή αυτό που λέει για τα λάθη της τη ρωτώ αν θεωρεί ότι κάποιοι την κρίνουν με κριτήρια που δεν είναι αμιγώς καλλιτεχνικά. «Δεν έχει σημασία. Ο,τι και να κάνω, από τη στιγμή που εκτίθεμαι, θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που δεν τους αρέσω καθόλου, εκείνοι που με λατρεύουν και εκείνοι που με βρίσκουν αδιάφορη και δεν θα ασχοληθούν. Μία Monika υπάρχει όμως μόνο. Ή θα περάσω όλη μου τη ζωή προσπαθώντας να πείσω τους πάντες ή θα ακολουθήσω τον δικό μου δρόμο. Στο ξεκίνημά μου με έπιανε το παράπονο, έμπαινα στη διαδικασία να απολογούμαι και να εξηγώ. Δεν προσφέρει τίποτα αυτό, το μόνο που μετράει είναι να είμαι εγώ ικανοποιημένη από το έργο μου. Πιστεύω πως κυκλοφορούν εκεί έξω πολλές λάθος εντυπώσεις ή φήμες για εμένα, αλλά καλά να πάθω. Το τίμημα της αναγνωρισιμότητας είναι αυτό, η δική μου ευτυχία και η αίσθηση που έχω για τον εαυτό μου δεν επηρεάζονται από όλα αυτά».

«Βρίσκω πάλι τον πυρήνα μου»

Αναρωτιέμαι τι την οδήγησε στη δημιουργία οικογένειας. Ενιωθε άραγε χορτάτη έχοντας γνωρίσει μεγάλη επιτυχία από νεαρή ηλικία; «Γενικά στη μουσική ακολούθησα αργά βήματα, μου πήρε καιρό να γίνει η ζύμωση στη μουσική μου πορεία, έχτισα ωστόσο στέρεα θεμέλια. Εβλεπα όμως ότι ήταν σημαντικό για εμένα να μπορώ να αντλώ ικανοποίηση από τη ζωή την ίδια, ίσως από μια ωριμότητα που την ένιωθα έμφυτη έβλεπα ότι η αναγνωρισιμότητα δεν με γέμιζε, τη θεωρούσα ανέκαθεν λίγο υπερεκτιμημένη, δεν με ενδιέφερε πολύ. Ηρθαν οι καλές πωλήσεις και οι μεγάλες συναυλίες και παράλληλα προστάτευα τον εαυτό μου και την ιδιωτικότητά μου. Πάντα ένιωθα μέσα μου ότι ήθελα να κάνω οικογένεια. Οσο μεγάλωνα έβλεπα πόση αξία είχε το μοίρασμα – όχι μόνο στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Δεν ήταν αυτοσκοπός πάντως η απόκτηση παιδιών, είχα αποφασίσει ότι θα προχωρούσα σε κάτι τέτοιο μόνο αν προέκυπτε από μια αγάπη. Γνώρισα τον σύζυγό μου, τον Σταύρο, και είπα από την πρώτη μέρα ότι αυτός είναι ο άνθρωπός μου κι εκείνος το ίδιο. Μου λένε μερικές φορές «α, τα βρήκες εύκολα», όμως η ψυχή μου το ξέρει. Θέλει να κάνεις πρώτα πολλή δουλειά μέσα σου για να μπορείς να δεις αυτό που σου δίνεται και να μη φοβηθείς, να μην αμφιβάλλεις, να έχεις θάρρος. Θεωρητικά, τη στιγμή που η καριέρα μου στην Αμερική άρχισε να ανεβαίνει, είχα μόλις τελειώσει ένα πολύ επιτυχημένο tour στις ΗΠΑ, παντρεύομαι, μένω έγκυος και γυρίζω στην Ελλάδα. Δεν το μετανιώνω φυσικά ούτε στιγμή».

Στις 28 Απριλίου θα δώσει μια συναυλία στο Fuzz Club. «Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί αυτό ακριβώς ήθελα, ένα gig σε κλειστό χώρο, και να είναι όλοι με μια μπίρα στο χέρι. Με τους μουσικούς κανονίζουμε τις πρόβες και κάνουμε λες και θα πάμε πενταήμερη. Θα παίξω όλα τα ξένα, έκλεισα τις παρενθέσεις μου. Είναι σαν να βρίσκω πάλι τον πυρήνα μου». Της λέω ότι κατά τη δική μου γνώμη το πρόβλημα με το ελληνόφωνο άλμπουμ «Ο κήπος είναι ανθηρός» ήταν ότι διακρινόταν μια διστακτικότητα από την πλευρά της. «Σίγουρα υπήρχε αυτός ο δισταγμός, δεν το πήγα μέχρι τέλους και εννοείται ότι τους μπέρδεψα όλους. Εμένα βέβαια πάντα μου άρεσαν οι τολμηροί καλλιτέχνες. Η Lady Gaga από το «Bad Romance» πήγε στο «Shallow». Θυμόμαστε τι συνέβη στους U2 όταν έβγαλαν το «POP» ή όταν οι Radiohead κυκλοφόρησαν το «Kid A». Οι Beatles έκαναν τόσο διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα μέσα σε μόλις οκτώ χρόνια δισκογραφίας. Οι Rolling Stones δεν είναι αγαπημένοι μου για αυτόν τον λόγο, δεν πειραματίστηκαν τόσο. Αντίστοιχα και ο Μίκης Θεοδωράκης ή ο Χατζιδάκις είχαν πολύ ευρύ φάσμα, ειδικά ο πρώτος. Χωρίς να συγκρίνω φυσικά τον εαυτό μου με όλους αυτούς, κι εγώ θα ήθελα να αφήσω μια τέτοια παρακαταθήκη, θα ήθελα κάθε μου δουλειά να διακρίνεται από ποιότητα στην παραγωγή αλλά και από ειλικρίνεια όσον αφορά το συναίσθημα, να φαίνεται ότι δεν βασίστηκα σε κάποια συνταγή. Ο δίσκος «Ο κήπος είναι ανθηρός» ήρθε σε μια πολύ ωραία ελληνική στιγμή μου, αλλά δεν ήταν 100% εγώ».

Τι άλλο της αρέσει όμως να κάνει πέραν της μουσικής; «Διαβάζω πολλές βιογραφίες. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι τα απομνημονεύματα του Αντρέ Αγκάσι με τίτλο «Open», ίσως επειδή μου αρέσει και το τένις, όμως στις σελίδες του υπάρχουν πολλά μαθήματα και για τη ζωή. Το περιστατικό, ας πούμε, που παίρνει τον πατέρα του τηλέφωνο για να του πει ότι κέρδισε το Wimbledon κι εκείνος του απαντά «ναι, ωραία, αλλά δεν έπρεπε να είχες χάσει το δεύτερο σετ» είναι φοβερό. Από σειρές, μου αρέσει πάρα πολύ το «Succession» αλλά και το «Tulsa King» με τον Σταλόνε – έχει και πολύ ωραία μουσική. Πήρα πρόσφατα ένα καινούργιο ραδιόφωνο που παίζει διαδικτυακούς σταθμούς και ακούω το γαλλικό δίκτυο FIP που το αγαπώ πολύ, όταν μου πήραν συνέντευξη ήμουν πραγματικά ενθουσιασμένη». Η Monika ετοιμάζει επίσης τη μουσική για την παράσταση «Σχέδιο Μάρσαλ – Α Path of Perspectives», που θα παρουσιαστεί σε σκηνοθεσία Νατάσας Τριανταφύλλη τον Ιούνιο στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. «Μου αρέσουν πάρα πολύ αυτές οι συνεργασίες γιατί αφαιρούν το βάρος της αυτοπροβολής. Γίνεσαι κομμάτι μιας ομάδας και η μόνη σου υποχρέωση είναι να εκπληρώσεις την αποστολή που σου έχει ανατεθεί. Οι παραστάσεις και οι ταινίες µού δίνουν τη χαρά να κάνω µουσική χωρίς να είµαι στο επίκεντρο, µε βοηθούν κιόλας να µαθαίνω διότι πάντα αναγκάζοµαι να εντρυφήσω σε νέα πράγµατα. Περιμένω κι εγώ να δω τι θα προκύψει από αυτή τη σύμπραξη».