Μια αξιοπρόσεκτα στιβαρή ερμηνεία δίνει η Εμμανουέλα Νινιράκη στο ωραίο λαϊκότροπο τραγούδι «Φωτιά εσύ» που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Η νεαρή τραγουδίστρια και μουσικός γεννήθηκε στη Γερμανία το 1994, μεγάλωσε όμως σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης και πλέον ζει μόνιμα στο Ηράκλειο. Μαθήτρια σε ωδεία από τα 12 της χρόνια, φοίτησε σε τμήματα κλασικής κιθάρας και θεωρητικών της μουσικής.Από μικρή βρέθηκε πολύ κοντά στην παραδοσιακή μουσική μέσα σε χορωδίες και χοροδρώμενα και έχει συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ως χορωδός. Τον Σεπτέμβριο του 2021 κυκλοφόρησε την πρώτη της προσωπική δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «Αηδόνι στο κλουβί» σε ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη και μουσική του συνθέτη Χάρη Μανουσάκη. Σήμερα ταξιδεύει και δίνει συναυλίες ανά την Ελλάδα παρουσιάζοντας τη μουσική της, ενώ παράλληλα γράφει και ετοιμάζει τα νέα της τραγούδια.
Θέλατε πάντα να γίνετε τραγουδίστρια;
«Ηθελα από παιδί να βρίσκομαι πάνω σε σκηνή, να χορεύω και να τραγουδάω. Κι αν δεν έβρισκα σκηνή είχα το μπαλκόνι του σπιτιού μου όπου έβγαινα κι έδινα «παραστάσεις» εκεί, με κοινό τα χωράφια και τα δέντρα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, είχαν περάσει πολλές δουλειές από το μυαλό μου, δεν είχα όμως φανταστεί ότι θα γινόμουν τραγουδίστρια».
Διάβασα στο βιογραφικό σας ότι έχετε ζήσει για δύο χρόνια στο Σαν Φρανσίσκο. Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή την εμπειρία.
«Βρέθηκα εκεί κυνηγώντας τη ζωή και τον έρωτα. Το Σαν Φρανσίσκο είναι μια πόλη με έντονες αντιθέσεις, ένα μείγμα πολιτισμών, και νιώθω τυχερή που μπλέχτηκα ανάμεσα σε τόσους λαούς. Το σπίτι όπου έζησα ήταν από μόνο του ένας πολιτισμικός κόμβος, με συγκατοίκους από τη Γαλλία, το Πακιστάν και την Αμερική. Η οικονομική και ταξική ψαλίδα, βέβαια, είναι πολύ ανοιχτές και το βλέπεις στα στενά της πόλης. Υπάρχουν πολλοί άστεγοι και παρά τον τεχνολογικό και επιστημονικό πλούτο ακόμη και βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως η στέγη και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αποτελούν πανάκριβη πολυτέλεια. Επέστρεψα πάντως στην Ελλάδα γεμάτη εμπειρίες και εικόνες. Αυτό που κρατώ είναι η ελευθερία των ανθρώπων να εκφραστούν, να κυκλοφορούν όπως θέλουν, να ερωτεύονται όποιον θέλουν και να σε προσεγγίζουν ελεύθερα, χωρίς δεύτερες σκέψεις».
Πώς προέκυψε το ντεμπούτο άλμπουμ σας «Αηδόνι στο κλουβί»;
«To «Αηδόνι» μας κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2021 και είναι ένας δίσκος με εννέα μελοποιημένα ποιήματα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη σε συνθέσεις του Χάρη Μανουσάκη. Η ιστορία του δίσκου όμως ξεκίνησε αρκετά χρόνια πριν, όταν ο Χάρης βρέθηκε μπροστά σε μια συλλογή του ποιητή και άρχισε να δημιουργεί τα τραγούδια του – τραγούδια που έμειναν στο «συρτάρι» για περίπου δέκα χρόνια. Ο Χάρης με άκουσε τυχαία κάπου να τραγουδάω και αμέσως ήρθε σε επαφή μαζί μου για να μου προτείνει να ερμηνεύσω τα συγκεκριμένα κομμάτια. Δουλέψαμε μαζί το υλικό του, λέξη-λέξη, μελωδία τη μελωδία, μελετήσαμε και συζητήσαμε πολύ, προσπαθώντας να μπούμε στον κόσμο του Λαπαθιώτη ή τουλάχιστον να τον ερμηνεύσουμε μέσα από τη δική μας οπτική».
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τον ίδιο δημιουργό και στο πολύ ωραίο τραγούδι «Φωτιά εσύ», στο οποίο μάλιστα έχετε γράψει η ίδια τους στίχους.
«Τον τελευταίο χρόνο έχουν αλλάξει πολλές από τις σταθερές της ζωής μου, ήταν η χρονιά που αποφάσισα να ρισκάρω, να ακολουθήσω τις επιλογές μου κι ό,τι βγει! «Να λέω πως επέλεξα καλύτερα τη στάχτη, από έναν κήπο της Εδέμ που πια δεν με χωρά»… Ενα βράδυ πριν από λίγους μήνες, λοιπόν, άρχισα να γράφω αυτά τα λόγια. Φυσικά δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα γίνουν τραγούδι, δεν είχα ξαναγράψει στίχους μέχρι τότε άλλωστε. Την επόμενη ημέρα τούς διάβασε ο Χάρης και μου είπε: «Αυτό είναι λαϊκό τραγούδι». Ξεκίνησε σχεδόν αμέσως να παίζει τη μελωδία στην κιθάρα κι εγώ τραγούδησα το ρεφρέν. Αυτό συνέβη».
Μένετε στο Ηράκλειο. Πώς είναι να δοκιμάζει κανείς την τύχη του στην ελληνική μουσική όταν δεν ζει μόνιμα στην Αθήνα;
«Το να δοκιμάζει κανείς την τύχη του στη μουσική είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο, ανεξάρτητα από τον τόπο όπου ζει. Είναι σαν ένας τεράστιος αγώνας δρόμου που δεν μπορείς να ξέρεις πού τερματίζει – αν τερματίζει καν. Σε αυτόν τον δρόμο, λοιπόν, πιο σημαντικοί από τον τόπο στον οποίο βρίσκεσαι είναι οι άνθρωποί σου, η μουσική «συμμορία» σου, που είναι εκεί για να στηρίζουν ο ένας τον άλλον».
Ποιες φωνές θα λέγατε ότι σας έχουν καθορίσει; Ποιες τραγουδίστριες και ποιους τραγουδιστές τού σήμερα θαυμάζετε;
«Είναι τόσο πολλά τα ονόματα που σκέφτομαι, και από διαφορετικά μουσικά είδη. Θα αναφέρω όμως την Ελένη Βιτάλη, γιατί θυμάμαι πόσο με συγκίνησε την πρώτη στιγμή που την άκουσα, γύρω στα 11 μου. Ενιωσα ότι μου άνοιξε έναν δρόμο».
Είστε τυπική εκπρόσωπος της γενιάς σας; Πόση ώρα περνάτε, ας πούμε, καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;
«Περνώ αρκετό χρόνο στα social media για επαγγελματικούς λόγους, είναι ένα σπουδαίο μέσο επικοινωνίας της δουλειάς μας και πολύτιμο εργαλείο. Δεν είμαι όμως φανατική χρήστρια, αποφεύγω να παρουσιάζω προσωπικές στιγμές και απόψεις, γιατί δεν νιώθω αυτή την ανάγκη. Μερικές φορές αφήνω το κινητό στην άκρη για μέρες. Χρειάζομαι λίγο χρόνο να επεξεργαστώ όλη αυτή την πληροφορία, να δω τι θα κρατήσω και τι θα αποβάλω από όσα είδα και άκουσα».
Ποιο κοινωνικό φαινόμενο σας προβληματίζει πιο πολύ;
«Για ποιο φαινόμενο να πρωτοπεί κανείς; Μια και μιλάμε για την επικοινωνία και τα social media, θα πω: η μοναξιά μας. Είχα και μια πρόσφατη συζήτηση με φίλους μου επ’ αυτού. Βλέπω ανθρώπους μόνους, ανθρώπους που διστάζουν να απευθυνθούν άμεσα στον άλλον, φοβούνται την προσπάθεια και τον κόπο που απαιτούν οι ανθρώπινες σχέσεις για να «δέσουν» και να ανθίσουν».
