Αν ρωτήσει κανείς την Εμιλυ Βαφειά πότε ξεκίνησε η στενή σχέση της με τον κόσμο της τέχνης, θα απαντήσει – χωρίς δεύτερη σκέψη – ότι ασχολείται με το αντικείμενο από πολύ μικρή, χωρίς όμως να θυμάται ακριβώς πότε έγινε η αρχή. Εκείνο που θυμάται σίγουρα είναι ότι, πέρα από ένα μικρό χρονικό διάστημα στη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, που η αγάπη της για τα σκυλιά την έκανε να θέλει να γίνει κτηνίατρος όταν μεγαλώσει, η τέχνη υπερίσχυσε πολύ γρήγορα και το να ασχοληθεί με τη ζωγραφική έγινε τελικά το όνειρό της. Οταν όμως ήρθε η ώρα για να αποφασίσει για τις σπουδές της, η άποψη που κυριάρχησε για την επιλογή του αντικειμένου ήταν εκείνη του πατέρα της, ο οποίος, όπως μας διηγείται και η ίδια η καλλιτέχνιδα, της έλεγε να μη γίνει ζωγράφος, αλλά να σπουδάσει κάτι πιο «σοβαρό»: «Τελικά, πήγα και έγινα αρχιτέκτονας, έτσι ώστε να είμαι πιο κοντά στο είδος της τέχνης που αγαπούσα και στο σχέδιο».
Μετά λοιπόν από τις σπουδές της, τις οποίες ολοκλήρωσε στο Λονδίνο, και ύστερα από ένα μεταπτυχιακό στην εσωτερική διακόσμηση, η νεαρή αρχιτέκτονας πλέον, ξεκίνησε αμέσως να εργάζεται σε αρχιτεκτονικό γραφείο. Αυτό όμως, σύμφωνα με την ίδια, δεν κράτησε πολύ: «Επειτα πολύ γρήγορα παντρεύτηκα και έκανα τα παιδιά μου. Μόλις όμως εκείνα άρχισαν να πηγαίνουν σχολείο, αποφάσισα να ασχοληθώ και πάλι με την τέχνη».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
