Οταν η καµπάνια #ΜeΤoo έφτασε στη σφαίρα της mainstream δηµοσιότητας το 2017 ήταν ένα βίαιο ξεγύµνωµα όσων γίνονταν µέσα στους κλειστούς κύκλους του Χόλιγουντ. Κι έδωσε µια νέα διάσταση στην έννοια της θυµατοποίησης. Είπε στον κόσµο, στις γυναίκες κυρίως, ότι θύµα µπορεί να είναι η οποιαδήποτε. Η πιο λαµπερή, η πιο ισχυρή, η πιο πλούσια και προνοµιούχα. Αυτό είχε µια καλή πλευρά και µια κακή. Η καλή ήταν ότι ξαφνικά, µε το ότι µπήκε αυτή η συζήτηση έτσι στη δηµόσια σφαίρα, υπήρξαν θύµατα που ένιωσαν ότι ανακουφίζονται από ενοχές και αµφιβολίες που είχαν γι’ αυτό που τους συνέβη. Το κακό είναι ότι στην πραγµατική ζωή, οι πλούσιες, λαµπερές και προνοµιούχες δεν είναι το ίδιο µε τις µη προνοµιούχες, καθώς πέρα από τη θυµατοποίηση, δεν βαρύνονται όλες το ίδιο από τις ίδιες ανισότητες. Με πιο απλά λόγια, δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες για να βρουν το δίκιο τους, για να φύγουν από ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Μαζί µε την αδικία παρέµειναν ανέπαφα και διάφορα άλλα τα οποία κάποιες συντηρητικές φωνές παρουσίαζαν ως φοβερούς και τροµερούς κινδύνους που έπρεπε να µας επιβάλουν τη σιωπή: η ζωή συνεχίζεται, ο κόσµος συνεχίζει να φλερτάρει και, ναι, ενίοτε να συµπεριφέρεται και απρεπώς.
Ας συμφωνήσουμε σε κάτι: η Ελλάδα δεν είναι ΗΠΑ, από σχεδόν καμία άποψη. Μερικά διδάγματα όμως είναι λίγο χρήσιμα επειδή το ελληνικό #ΜeΤoo θα μας φέρει μπροστά σε ηθικά διλήμματα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
