«Δεν υπάρχει αυτό που λέμε «συνηθισμένη ζωή»». Αυτός είναι ο υπότιτλος σε μια μίνι σειρά τεσσάρων επεισοδίων που ξεχώρισε μέσα στον ορυμαγδό τηλεοπτικών προϊόντων όταν πρωτοπροβλήθηκε το 2014 από το HBO. Η «Olive Kitteridge» της Λίζα Τσολοντένκο είχε το προνόμιο να την υποδύεται η δις βραβευμένη με Οσκαρ, καταπληκτική-σε-ό,τι-κάνει Φράνσις Μακ Ντόρμαντ. Βέβαια, η στριμμένη χάρτινη εκδοχή της τρικυμιώδους μεσήλικης Ολιβ με την τεράστια καρδιά και την πικρή επίγνωση των διαψεύσεων της οικογενειακής ζωής είχε την τύχη να την έχει επινοήσει η Ελίζαμπεθ Στράουτ. Κοινώς, μια συγγραφέας που γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτό που λέμε «συνηθισμένη ζωή» είναι ένας αστικός μύθος, ακόμα και όταν η αφήγησή του εκτυλίσσεται σε μικρά μέρη, ιδίως μάλιστα σε αυτά. Με την πυκνότητα της γραφής της να αποτελεί «μάθημα απατηλής απλότητας», όπως έχει γραφτεί, η βραβευμένη με Πούλιτζερ «Ολιβ Κίττριτζ» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγρα) είναι άλλο ένα συγγραφικό τεκμήριο ότι η 65χρονη πλέον Στράουτ διαθέτει το χάρισμα της συμπόνιας απέναντι σε απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που βιώνουν μικρές ή μεγαλύτερες υπαρξιακές κρίσεις, όπως αποδεικνύεται και στο εξίσου σπαρακτικά βαθύ «Το όνομά μου είναι Λούσυ Μπάρτον». Γεννημένη στο Πόρτλαντ του Μέιν, δηλώνει ανακουφισμένη από την εκλογή Μπάιντεν και ακούγεται το ίδιο προσιτή αλλά και φωτεινή όπως η λαμπρή πρόζα της. Κάποια στιγμή αναπολεί ένα μακρινό ταξίδι της στην Αθήνα: «Θυμάμαι το vibe και τους ανθρώπους της. Ο τρόπος που περπατούσαν στον δρόμο ήταν διαφορετικός. Εμοιαζε να μην τους νοιάζει ιδιαίτερα αν θα έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον. Εμοιαζαν να αισθάνονται άνετα μεταξύ τους».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
