Το χαμόγελό της είναι λαμπερό και πλατύ. Η Ελενα Χατζηλιάδου είναι συνεπής στο ραντεβού μας. Βρίσκεται μόλις για λίγες ημέρες στην Αθήνα. Επειτα θα επιστρέψει ξανά στις προπονήσεις της στην Κατερίνη. Εχει κάθε λόγο να χαμογελά. Τον περασμένο Νοέμβριο η 25χρονη καρατέκα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των +68 κ. στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καράτε στη Μαδρίτη και έχει βάλει πλώρη με αξιώσεις για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο, στο ντεμπούτο του αθλήματος στην οικουμενική διοργάνωση. Η πορεία της μέχρι εδώ ήταν ανηφορική. Το κορίτσι που γεννήθηκε κυριολεκτικά μέσα στο καράτε – οι γονείς της, Μάξιμος και Κωνσταντίνα, υπήρξαν και αυτοί σπουδαίοι αθλητές – ομολογεί ότι υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκε να τα παρατήσει. Οχι γιατί τα μετάλλια δεν έρχονταν, αλλά γιατί εκείνη δεν είχε καμία οικονομική υποστήριξη. Ωστόσο το πείσμα της και οι θυσίες της την έφεραν στην κορυφή του κόσμου.
Ηρθε εύκολα αυτό το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καράτε στη Μαδρίτη;
«Οχι. Ηταν όμως πάντα το παιδικό μου όνειρο. Ημουν τριών ετών όταν είχα πει για πρώτη φορά στον πατέρα μου: «Θα γίνω η καλύτερη αθλήτρια στον κόσμο». Του το έλεγα, το πίστευε κι εκείνος και στη Μαδρίτη ήρθε η ώρα μου».
Και αντιμετωπίσατε ένα μεγαθήριο του παγκόσμιου καράτε, τη Γιαπωνέζα Αγιούμι Ουεκούσα.
«Είναι μια υπερπρωταθλήτρια. Ηταν το Νo 1 της παγκόσμιας κατάταξης επί χρόνια. Πρόκειται για την πιο δημοφιλή αθλήτρια καράτε αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Κανένας δεν περίμενε μάλλον τη νίκη μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι δύο εβδομάδες πριν από τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος είχαμε βρεθεί αντιμέτωπες στο διεθνές τουρνουά καράτε Κ1 Premier League στο Τόκιο, όπου έχασα ίσως και επειδή αδικήθηκα από τους διαιτητές. Κατέβηκα στον τελικό χωρίς άγχος. Οπως είπα, το είχα πιστέψει ότι είχε έρθει η στιγμή μου. Ηξερα βέβαια ότι έπρεπε να δείξω πως είμαι δέκα φορές καλύτερη από εκείνη για να μην αδικηθώ ξανά. Και πήρα τη ρεβάνς. Γιατί και το 2016 είχα χάσει από την Ουεκούσα σε τελικό παγκόσμιου πρωταθλήματος, όπου κατέκτησα τελικά τη δεύτερη θέση».
Είχατε όμως τη μεγαλοψυχία να την αγκαλιάσετε μετά το τέλος του αγώνα, ενώ εκείνη είχε ξεσπάσει σε κλάματα…
«Ηταν κάτι που μου βγήκε αυθόρμητα. Τη σέβομαι πολύ ως αθλήτρια. Και ήταν πολύ σπουδαίο που τη νίκησα. Για εκείνη όμως διακυβεύονταν περισσότερα από ό,τι για εμένα: η φήμη της, η δόξα της, οι χορηγίες της. Εγώ ουσιαστικά δεν είχα τίποτε να χάσω. Μόνο να κερδίσω».
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνατε μετά τον αγώνα;
«Αγκάλιασα τον πατέρα μου και προπονητή μου, Μάξιμο. Ηθελα να τρέξω κατευθείαν στην αγκαλιά του. Πριν από τον αγώνα μού είχε πει: «Πάμε να γράψουμε ιστορία». Moυ είπε και μια φράση που επαναλάμβανα εγώ μικρή, για να σπάσει τον πάγο και να γελάσουμε λίγο. Πρόκειται για ένα οικογενειακό αστείο. Δεν μπορώ να το μοιραστώ δημόσια. Μετά τον αγώνα δεν είπαμε πολλά πράγματα. Μόνο κλάψαμε. Μου έλειπαν πάντως η μητέρα μου Κωνσταντίνα και η αδελφή μου Γεωργία, η οποία είναι επίσης αθλήτρια του καράτε. Αλλά δυστυχώς τα έξοδα ήταν πολλά και δεν μπορούσαν να έρθουν μαζί μας. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Τσίριζαν από τη χαρά τους».
«Μόνο όσοι επιχειρούν το παράλογο μπορούν να επιτύχουν το αδύνατο» ήταν η φράση που γράψατε στον προσωπικό σας λογαριασμό στο Facebook. Γιατί;
«Δεν θέλω να κρύβομαι. Η Ελλάδα είναι μια μικρή δύναμη. Δεν μας υπολογίζουν και γι’ αυτό ίσως και μας αδικούν στους τελικούς. Την ίδια στιγμή, δεν υπήρξε ποτέ καμία οικονομική ή ηθική υποστήριξη από τη χώρα μου. Για πρώτη φορά βραβεύτηκα στη ζωή μου ύστερα από αυτό το χρυσό μετάλλιο στη Μαδρίτη. Ομως αυτή δεν ήταν η πρώτη μου διάκριση. Το 2012 είχα κατακτήσει χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 2016 είχα στεφθεί αργυρή παγκόσμια πρωταθλήτρια, τον περασμένο Ιούνιο ήρθα δεύτερη στους Μεσογειακούς Αγώνες. Είμαι 16 φορές πανελλήνια πρωταθλήτρια».
Και τόσα χρόνια πώς αντέχατε οικονομικά να κατεβαίνετε στους αγώνες;
«Ο μεγάλος χορηγός ήταν ο πατέρας μου. Και δεν προέρχομαι από μια πλούσια οικογένεια. Ισα-ίσα, δεν είμαστε οικονομικά εύρωστοι. Το 2015 είχα φτάσει σε αδιέξοδο. Και χρειάστηκε να πάρω μια πολύ σκληρή απόφαση, αποφάσισα να φύγω στη Γερμανία και να δουλέψω εκεί για να μπορώ να συμμετέχω στους αγώνες. Ενιωθα πολύ θυμωμένη. Εχω σπουδάσει φυσικοθεραπεία. Εκανα αρχικά την πρακτική μου στη Γερμανία. Εμαθα τη γλώσσα και έπειτα έπιασα δουλειά. Εργαζόμουν εννέα ώρες την ημέρα και ύστερα έκανα προπόνηση. Το σώμα μου όμως είχε κουραστεί πολύ και αντιδρούσε. Στα τέλη του 2017 σταμάτησα τις προπονήσεις. Δεν ένιωθα όμως καλά μέσα μου. Ηταν φανερό ότι κάτι έλειπε από τη ζωή μου. Τον Φεβρουάριο αποφάσισα να επιστρέψω. Κατέβηκα απροπόνητη σε ένα διεθνές τουρνουά καράτε και νίκησα. Ενιωσα πάλι καλά».
Σκεφτήκατε ποτέ να κατεβείτε με τα χρώματα άλλης χώρας;
«Εχω δεχτεί πρόταση από τη Γερμανία. Το συζήτησα με τον πατέρα μου, αλλά ήταν πολύ αρνητικός. «Θα βρούμε λύση» μου έλεγε. Σχεδόν είχαμε μαλώσει. Γιατί ήξερα ότι με τη γερμανική ομάδα θα τα είχα όλα έτοιμα. Δεν θα χρειαζόταν να δουλεύω για να επιβιώσω. Σκεφτείτε σε ένα διεθνές τουρνουά έφτασα στο σημείο να λιποθυμήσω από την υπερκόπωση. Δεν μπορούσα να συνεχίσω με τη δουλειά και τις προπονήσεις παράλληλα. Ομως κι εγώ δεν ήθελα στην πραγματικότητα να αγωνιστώ με τα χρώματα της Γερμανίας. Αν πραγματικά το επιθυμούσα, θα το είχα κάνει πράξη».
Και πώς επιστρέψατε;
«Με την πολύτιμη βοήθεια της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, την οποία ευχαριστώ θερμά. Χάρη στο πρόγραμμα «Υιοθετήστε έναν αθλητή στον δρόμο για το Τόκιο 2020″ που έχει θεσμοθετήσει βρέθηκε χορηγός για εμένα. Πρόκειται για την εταιρεία Εren Hellas, η οποία με έχει στηρίξει ώστε να αφοσιωθώ στις προπονήσεις μου».
Επειτα;
«Μπήκα στους ρυθμούς σκληρής προπόνησης από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα. Δεν σας κρύβω ότι είχα μπλοκάρει. Πλέον, αφού τα πράγματα είχαν έρθει ευνοϊκά, ήξερα ότι έπρεπε να αποδώσω και αυτό με άγχωνε. Στους πρώτους αγώνες δεν τα πήγα καλά. Στα δύο πρώτα τουρνουά του Σεπτεμβρίου έμεινα στο περιθώριο, ενώ παρουσιάστηκε και ένας τραυματισμός. Οσο όμως περνούσε ο καιρός αυξανόταν η απόδοση. Η κορύφωση ήρθε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μαδρίτης τον Νοέμβριο, όπου κατέκτησα το χρυσό. Ουσιαστικά το μετάλλιο αυτό ήρθε έπειτα από τρεις μήνες προπόνησης, με τις τρεις εβδομάδες από αυτό το διάστημα ουσιαστικά να είναι συμμετοχές σε αγώνες. Ομως επαληθεύθηκα. Γιατί πάντα πίστευα ότι αν είχα έναν χορηγό και μπορούσα να αφοσιωθώ στο καράτε θα μπορούσα να νικήσω τις καλύτερες παίκτριες στον κόσμο. Γιατί μόνο από αυτές έχανα».
Οπότε ο επόμενος στόχος είναι ένα χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο;
«Ναι. Είναι όμως δύσκολο. Ακόμα και η πρόκριση είναι δύσκολη. Μολονότι με τον τίτλο της παγκόσμιας πρωταθλήτριας θα έπρεπε να προκριθώ αυτομάτως, επειδή το καράτε κάνει πρεμιέρα σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το σύστημα πρόκρισης είναι ιδιαίτερα περίπλοκο. Πηγαίνει αγώνα-αγώνα. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι θα προκριθούν οι τέσσερις πρώτοι της ολυμπιακής κατάταξης και οι υπόλοιποι αθλητές θα προκύψουν ύστερα από ένα προολυμπιακό τουρνουά. Αυτή τη στιγμή είμαι Νo 3 στην ολυμπιακή κατάταξη, άρα προκρίνομαι. Ομως μέχρι το 2020 έχουμε πολύ δρόμο».
Η ζωή σας έχει αλλάξει σήμερα, ύστερα από αυτό το χρυσό μετάλλιο;
«Εχει αλλάξει, όχι μόνο από άποψη οικονομική. Για κάποιους ένα χρυσό σημαίνει δόξα και χρήματα. Για εμένα ήταν κάτι άλλο. Εκπλήρωσα τον σκοπό της ζωής μου, γιατί ήταν ένα μαράζι που με κρατούσε πίσω σε άλλους τομείς. Πλέον νιώθω ολοκληρωμένη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διψάω για περισσότερα μετάλλια. Το κίνητρο παραμένει πάντα δυνατό. Ολα είναι πάντως διαφορετικά. Πλέον το διασκεδάζω κιόλας, δεν έχω τόσο άγχος όπως παλιά. Πριν από έναν μήνα, στο πλαίσιο του Karate 1- Series A που διεξήχθη στη Σανγκάη κέρδισα τελικά το χρυσό μετάλλιο, ενώ αρχικά έχανα. Στο τελευταίο δευτερόλεπτο γυρίζω τους αγώνες».
Πότε ξεκινήσατε να προπονείστε στο καράτε;
«Εγω έκανα καράτε ουσιαστικά από την κοιλιά της μητέρας μου. Κυριολεκτώ. Γιατί και εκείνη ήταν σπουδαία αθλήτρια και είχε προπονητή τον πατέρα μου. Ξεκίνησα μπουσουλώντας στον χώρο του γυμναστηρίου μας στην Κατερίνη».
Τι σας γοητεύει στο καράτε;
«Πρόκειται για μια φιλοσοφία ζωής. Οπως ένα παιδί μαθαίνει να περπατάει, έτσι και στο καράτε μαθαίνει τις κινήσεις του σώματος. Μέσα από αυτό ανακαλύπτεις σωματικές ικανότητες: την ευλυγισία, τη δύναμη, την ταχύτητα. Στα αρχικά στάδια με την επανάληψη προσπαθείς να αποκτήσεις την τεχνική. Συγκεντρώνεσαι, αποκτάς στόχους. Και κάθε ημέρα, με την πειθαρχία, την υπομονή και την επανάληψη πηγαίνεις στο επόμενο στάδιο. Είναι ένα ψυχολογικό άθλημα. Νομίζω ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι τελικά ο εαυτός σου».
Ουσιαστικά χρησιμοποιείται μόνο για αμυντικούς σκοπούς;
«Καράτε σημαίνει άδειο χέρι. Ναι, έχει αμυντικό χαρακτήρα, άλλα η άμυνα περιλαμβάνει και την επίθεση. Θα σας πω κάτι. Οταν αγωνίζεσαι, ο στόχος δεν είναι να κάνεις επιθέσεις στον αντίπαλο. Πρέπει να έχεις υπομονή να βρεις το λάθος του και τότε να επιτεθείς. Στο καράτε δεν κερδίζει ο καλύτερος, κερδίζει ο πιο έξυπνος».
Εχει χρειαστεί να το χρησιμοποιήσετε στην πραγματική ζωή;
«Δεν έχει χρειαστεί. Ομως έχω βρεθεί σε επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες απέφυγα, γιατί το καράτε σε κάνει «καχύποπτο», διαισθάνεσαι την απειλή».
Στο καράτε γίνεται χρήση απαγορευμένων ουσιών;
«Οχι. Πρόκειται για ένα απολύτως καθαρό άθλημα».
Πώς είναι η καθημερινότητά σας σήμερα;
«Βρίσκομαι στην Κατερίνη, στο γυμναστήριο του πατέρα μου. Κάνω διπλές προπονήσεις. Ο πατέρας μου είναι εξαιρετικός δάσκαλος. Πέρασε πολλά για να φτάσει εδώ. Ερχεται μια δύσκολη σεζόν μέχρι τον Ιούνιο. Οι αγώνες ξεκινούν από τα τέλη αυτού του μήνα. Τον Ιούνιο έχουμε και το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Θα συμμετέχουν οι οκτώ πρώτοι της ευρωπαϊκής κατάταξης. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι στο Νo 1».
Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια;
«Σίγουρα θα είμαι δασκάλα καράτε. Γιατί πιστεύω ότι έχω μεταδοτικότητα. Σκέφτομαι να ανοίξω και μια δεύτερη σχολή, εκτός από εκείνη που διατηρεί ο πατέρας μου, είτε στην Κατερίνη είτε στη Θεσσαλονίκη. Δεν θα ήθελα πάντως να ζήσω στην Αθήνα. Είμαι ένα κορίτσι που γεννήθηκε στην επαρχία. Και την αγαπώ. Πλέον, μετά τη νίκη μου στους Μεσογειακούς Αγώνες, γράφτηκα και στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ. Οταν σταματήσω από τον αθλητισμό, θα ήθελα να πάρω το πτυχίο μου».
Επιθυμείτε κάποια στιγμή να κάνετε οικογένεια;
«Ναι, αν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος».
Πώς διασκεδάζετε;
«Δεν μου αρέσουν οι εμπορικοί τρόποι διασκέδασης. Ακούω τζαζ, μου αρέσει να διαβάζω κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Επειδή έχω πολύ λίγο ελεύθερο χρόνο, όταν χαλαρώνω θέλω να κάνω κάτι ξεχωριστό».
Στον Θεό πιστεύετε;
«Πολύ. Προσεύχομαι καθημερινά. Νομίζω ότι Τον έχουμε ξεχάσει στις ημέρες μας. Με τον Θεό δεν πρέπει να έχουμε μια ανταποδοτική σχέση. Προσευχόμουν έντονα ακόμα και όταν αισθανόμουν ότι όλοι με είχαν εγκαταλείψει. Δεν το έκανα όμως για να με βοηθήσει. Η πίστη μου σε Αυτόν ήταν πάντα ακλόνητη».
Το χρυσό μετάλλιο που κατακτήσατε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μαδρίτης το κοιτάζετε ποτέ;
«Ναι. Το κοιτάζω και δακρύζω κάθε φορά».
Eυχαριστούμε το γυμναστήριο CF Workout District στο Γαλάτσι για την ευγενική φιλοξενία του.
