Η Ελενα Μαυρίδου μεγάλωσε στα 80s σε μια γειτονιά της Δράμας «που την ξέχασε η αντιπαροχή», όπως λέει. Που τα σπιτάκια παρέμειναν πέτρινα μέχρι τη δεκαετία του ’90, που οι άνθρωποι πηδούσαν φωτιές του Αϊ-Γιαννιού, που «έσπαγαν» μία πίτα όταν γεννιόταν ένα παιδί, και ωστόσο χρειαζόταν μόνο να στρίψεις στη γωνία του δρόμου ώστε να πέσεις επάνω στο φαστφουντάδικο της περιοχής. Εκείνη ως παιδί έβλεπε φανατικά μαζί με τα αδέλφια της «Superman» στην τηλεόραση της γιαγιάς της και σήκωνε το σεμεδάκι που κρεμόταν πάνω από τη συσκευή για να δει την μπέρτα του σούπερ ήρωα να απλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Στη Δράμα δεν υπήρχε θέατρο, μα ήξερε από μικρή ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός. Και έτσι η έφηβη που άκουγε Νirvana και Sex Pistols πέρασε στη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ. Το ξανθό, λεπτό κορίτσι θα μπορούσε εύκολα να τυποποιηθεί στον ρόλο μίας ιδανικής ενζενί. Δεν της έφτανε. Η μεταμόρφωση είναι οργανική ανάγκη της. Οταν μάλιστα κάποιος καθηγητής της στη δραματική σχολή υπονόησε ότι η εμφάνισή της θα μπορούσε να την εγκλωβίσει σε συγκεκριμένους ρόλους, σε μία ακραία εφηβική αντίδραση ξύρισε το κεφάλι της.
Αλλωστε, η Ελενα Μαυρίδου κουβαλά στις αποσκευές της ένα θεατρικό βραβείο Μερκούρη και είναι ίσως η μόνη ελληνίδα ηθοποιός που έχει παίξει τόσους ανδρικούς ρόλους, που μαζί με την ομάδα «Χώρος» με πρωτοστάτη τότε τον Σίμο Κακάλα όργωσε την Ελλάδα, ζώντας σαν μία θεατρίνα μπουλουκιού, παρουσιάζοντας παραστάσεις σε χωριά που δεν είχε πατήσει το πόδι του θίασος εδώ και 30 χρόνια. Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει μαζί με την αδελφή της, Δήμητρα Κούζα, τη δική τους θεατρική στέγη στην Αθήνα, το Θέατρο Χώρος στον Βοτανικό, που μοιάζει με μια σχεδία έρευνας πάνω στην τέχνη του ηθοποιού και της μαγείας της θεατρικής πράξης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
