Εξω πάμε καλά

Πάνω στο καλύτερο έκοψε την περασμένη άνοιξη η πανδημία την παράσταση «Η Μικρή μέσα στο Σκοτεινό Δάσος» που παρουσιάστηκε για σύντομο διάστημα από την ομάδα Black Forest στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (ΚΕΤ). Η εξόχως ατμοσφαιρική αυτή δουλειά, μια σύνθεση ηθοποιών, μινιατούρων, video art και μουσικής, αποτέλεσε μια ιδιαίτερη και ασυνήθιστη θεατρική εμπειρία για όσους είχαν την τύχη να τη δουν και πρόλαβε να κερδίσει τις εντυπώσεις του αθηναϊκού θεατρόφιλου κοινού. Φαίνεται ωστόσο πως η γοητεία της ξεπερνά τα σύνορα της Ελλάδας, αφού επιλέχθηκε για να παρουσιαστεί στις 22, 23 και 24 Ιουλίου στο περίβλεπτο καλλιτεχνικό Φεστιβάλ της Αβινιόν στη Γαλλία. Υπενθυμίζουμε πως την ευρηματική σκηνοθεσία του έργου του βραβευμένου γάλλου συγγραφέα Φιλίπ Μινιανά (ένα ερεβώδες και βίαιο παραμύθι το οποίο βασίζεται σε μια ελεύθερη διασκευή του μύθου «Πρόκνη και Φιλομήλα» από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου) υπογράφει ο Παντελής Δεντάκης.

Το ΒΗΜΑgazino μίλησε με τους δύο ταλαντούχους ηθοποιούς που συμμετέχουν στην παράσταση, τον Πολύδωρο Βογιατζή και την Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη, οι οποίοι εξιστορούν γελώντας πως όταν άρχισαν να επιβάλλονται τα διάφορα μέτρα για τον περιορισμό της μετάδοσης του κορωνοϊού, εκείνοι ένιωθαν έτοιμοι, γιατί στο πλαίσιο της συγκεκριμένης θεατρικής συνθήκης έπρεπε να φορούν γάντια και να κρατούν λίγη απόσταση μεταξύ τους. Υπάρχει όμως και μια φράση στο κείμενο που ακούγεται προς το φινάλε και ταιριάζει πολύ στο 2020 (και στο 2021): «Τα σχέδιά μας πάντοτε ανατρέπονται, νομίζουμε ότι ορίζουμε τα πράγματα και μας ποδοπατούν». «Είναι μια θεματική που απασχολεί όλες τις κοινωνίες, εμείς τη συναντάμε φυσικά και στις αρχαίες τραγωδίες», λέει ο Πολύδωρος Βογιατζής, «πρόκειται για κάτι αληθινό και συνταρακτικό και με συγκινεί ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετώπισαν ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο με το οποίο καταπιάνεται το έργο και αυτό είναι η κακοποίηση ανηλίκων. Στη Γαλλία υπάρχει έντονα στην επικαιρότητα αυτό το θέμα – κυκλοφόρησε πρόσφατα και ένα πολυσυζητημένο βιβλίο -, είδαμε όμως και στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό ότι οι άνθρωποι που έχουν υποφέρει στο παρελθόν έχουν αρχίσει να μιλούν ανοιχτά για τις εμπειρίες τους. Στο έργο έχουμε τον βιασμό ενός ανήλικου κοριτσιού, όμως η παράσταση έχει στηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορέσει ο θεατής να ακούσει. Υπάρχει φυσικά και μια άλλη διάσταση, το πώς ένας άνθρωπος επιβάλλεται σε κάποιον άλλον, πώς καταστρατηγώντας τα δικαιώματα των άλλων μπορεί να θεωρήσει εαυτόν θεό και λόγω της όποιας εξουσίας του ή του κοινωνικού στάτους να συνεχίζει να καταχράται ζωές. Η αλήθεια όμως στο τέλος πάντα βγαίνει στο φως». Η Κατερίνα Λούβαρη-Φασόη προσθέτει και κάτι ακόμη: «Σκέφτηκα πολύ την παράσταση με αφορμή όλα αυτά που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες με το κίνημα #ΜeΤoo στην Ελλάδα. Το έργο μιλάει για σεξουαλική παρενόχληση, σωματική και λεκτική βία και δίνει τροφή για σκέψη. Οσον αφορά τα σχέδιά μας, φυσικά και συχνά ανατρέπονται, όμως έχουμε την ψευδαίσθηση ότι εμείς ορίζουμε τα πράγματα. Είναι τρομακτικό το ότι θεωρούμε πως είμαστε αλώβητοι ή πως θα μπορούσαμε να μείνουμε ατιμώρητοι για κάποια κακή πράξη. Να κάτι ακόμη που καταλάβαμε λόγω της πανδημίας. Μέσα σε έναν χρόνο άλλαξε η ζωή όλης της ανθρωπότητας, είμαστε πολύ πιο ευάλωτοι από όσο νομίζαμε».