Συναντώ την Ειρήνη Κανά στο φωτεινό ατελιέ της. Υπάρχουν ελάχιστα έπιπλα γύρω μας. Μόνο δύο-τρία στημένα καβαλέτα και τα χρώματά της δεσπόζουν στο δωμάτιο. Η ίδια χαμηλώνει τη μουσική για να ξεκινήσει η κουβέντα μας. «Ακούω πάντα μουσική όταν ζωγραφίζω» αναφέρει.
Η καταξιωμένη ζωγράφος, έχοντας πραγματοποιήσει εκθέσεις σε μεγάλες γκαλερί της Ελλάδας και του εξωτερικού, με τα έργα της να βρίσκονται σε σημαντικές συλλογές συλλεκτών αλλά και ιδρυμάτων (υπουργείο Πολιτισμού, Βουλή των Ελλήνων, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Μουσείο Γουλανδρή κ.α.), έχει αποτυπώσει με το πινέλο της φυσικά τοπία, την ανθρώπινη μορφή και ιδιαίτερα τη γυναικεία, παιδικές φιγούρες, ζώα, νεκρές φύσεις. Κοιτώντας τα έργα της αισθάνεσαι ότι σε καθένα από αυτά η ίδια προχωρά σε μια προσωπική κατάθεση ψυχής. «Δεν έχετε άδικο» απαντά όταν της το επισημαίνω. «Για παράδειγμα, στην τελευταία μου έκθεση που πραγματοποιήθηκε το περασμένο καλοκαίρι στην Γκαλερί Σκουφά επανήλθα στην αποτύπωση της παιδικής ηλικίας. Τα έργα που παρουσίασα γεννήθηκαν μέσα από μια δική μου αυτοσχέδια ψυχαναλυτική προσέγγιση. Από τις προσωπικές μου παιδικές εμπειρίες θέλησα να αναγνωρίσω τα γεγονότα που έζησα, να εξορκίσω κάποιες τραυματικές μνήμες. Στους πίνακες αυτούς τα μικρά κορίτσια ήταν άλλοτε χαμογελαστά και άλλοτε ανήσυχα. Αλλοτε χαρούμενα και άλλοτε θλιμμένα και απορημένα». Η ίδια λοιπόν έχει διαφυλάξει το παιδί μέσα της; «Πιστεύω πως ναι» απαντά. Δεν έχω αποφασίσει αν αυτό είναι για καλό ή κακό, σίγουρα όμως έχει κάποιο κόστος».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
