Ακόμη καταχερίζουν στο Internet τη Σούπερ Κική επειδή, όπως η ίδια αποκάλυψε, δεν γνώριζε τον Σταύρο Ξαρχάκο. Αυτοπαγιδεύτηκε παραδεχόμενη την άγνοιά της, δεδομένου ότι το δικαστήριο του Διαδικτύου δεν συγχωρεί τίποτε και περιμένει την παραμικρή ευκαιρία για λιντσάρισμα. Δεν το γνώριζε η έμπειρη στη δημόσια έκθεση νεαρά, ώστε να προστατεύσει τον εαυτό της; Νομίζω πως απλώς δεν την ενδιέφερε να προστατεύσει τον εαυτό της. Δεν ήταν εξάλλου πρώτη φορά που η γνωστή influencer μιλούσε με αυτό το αφασικό ύφος για να πει…τίποτε!
Oμως ας θυμηθούμε γιατί έγινε γνωστή η Σούπερ Κική, αυτό πιθανώς εξηγεί πολλά: Επειδή έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια (ενδοοικογενειακή βία), επειδή έμπλεξε με τα ναρκωτικά και τον κόσμο των παρανόμων και βρέθηκε στη φυλακή την εποχή που τα άλλα συνομήλικά της παιδιά πήγαιναν στο σχολείο, επειδή (για πολλούς και διάφορους λόγους) έπεφτε από σφάλμα σε σφάλμα. Oλο αυτό το ανέλπιδο και σκοτεινό και αδιέξοδο, όλο αυτό το θλιβερό και στενόχωρο και απεγνωσμένο, την έκανε διάσημη influencer. Μια τσαλακωμένη σταρ της υποκουλτούρας, με την οποία ασχολούμαστε συχνά πυκνά.
Οπότε, αντί να απορούμε με την άγνοιά της και το θράσος της (και από αυτό διαθέτει) που στην πραγματικότητα τόσο πολύ μας διασκεδάζουν, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και ας αναρωτηθούμε: Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Να αναδεικνύουμε σε σημαίνουσες προσωπικότητες του εν Ελλάδι lifestyle εκείνους που περιφέρουν την άγνοιά τους ως τρόπαιο; Κάτι ναυάγια της ζωής που το μόνο που κάνουν είναι να φωνάζουν, να δημιουργούν σαματά, γιατί μόνο έτσι έχουν μάθει να υπάρχουν; Δική μας είναι η κατάντια.
Την ίδια στιγμή, για να κεράσω ακόμα περισσότερη πίκρα, αναρωτιέμαι: Αν ρωτήσουμε τα παιδιά μας, τα παιδιά σας των δώδεκα, δεκατεσσάρων, δεκαέξι και δεκαοκτώ ετών, να μας πουν μερικά τραγούδια του Ξαρχάκου, ή όποιου άλλου σημαντικού έλληνα συνθέτη, ποια θα είναι η απάντησή τους; Θα απορήσω αν εμφανιστούν πιο ενημερωμένα από τις Σούπερ Κικές.
Κακά τα ψέματα, η άγνοια είναι πλέον γενική. Την επιβεβαιώνεις κάθε φορά που μιλάς με έναν νέο άνθρωπο, και αυτό το γράφω χωρίς να θέλω να προσβάλω και γνωρίζοντας πως πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά και προσπαθώντας να κοιτάζω το πρόβλημα χωρίς να το εξωραΐζω, όπως συνηθίζουμε να κάνουμε.
Την αποτυχία των κακών εκπαιδευτικών συστημάτων που εφαρμόζονται στη χώρα εδώ και δεκαετίες τη ζούμε πλέον καθημερινά. Τα νέα παιδιά μπορεί να έχουν περισσότερα πτυχία (και μεταπτυχιακά) από τους γονείς τους, δηλαδή να εμφανίζονται πιο μορφωμένα, εύκολα όμως διαπιστώνεις συζητώντας μαζί τους πως τις περισσότερες φορές ξέρουν πολύ λιγότερα. Η έλλειψη καλλιέργειας, η απουσία εγκυκλοπαιδικών γνώσεων, αλλά και η αδιαφορία τους να μάθουν κάτι παραπάνω, και η έλλειψη περιέργειας, γίνονται όλο και πιο εμφανή γενιά με τη γενιά.
Αν λοιπόν η άγνοια ανθρώπων σαν τη Σούπερ Κίκη σήμερα μας σοκάρει και μας εξοργίζει, φοβάμαι πως απλώς αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα: στις κοινωνίες του άμεσου, του πολύ άμεσου μέλλοντός μας, οι Σούπερ Κικές δεν θα είναι εξαιρέσεις αλλά ο κανόνας.
