Δρομείς και πεζοί

Οµολογώ πως δεν µπορώ να καταλάβω γιατί εγώ που αθλούµαι περπατώντας πρέπει να φοράω µάσκα, ενώ εκείνος που αθλείται τρέχοντας µπορεί να µη φοράει. Οι περισσότεροι δεν φοράνε. Είναι δύσκολο να τρέχεις «φιµωµένος», θα πουν. Το γνωρίζω. Και να πεζοπορείς «φιµωµένος» είναι δύσκολο, ειδικά όταν το κάνεις ως γυµναστική, πράγµα που σηµαίνει πως βαδίζεις επί πολλή ώρα µε γρήγορο ρυθµό και ενίοτε ανεβάζεις ταχύτητα. Εγώ όµως περπατώ παίρνοντας όλα τα µέτρα προστασίας και για τον εαυτό µου αλλά και για τους γύρω µου, φορώντας ακόµα και διπλή µάσκα όπου υπάρχει σχετικός συνωστισµός. Ενώ οι γύρω µου, οι δεκάδες που τρέχουν χωρίς µάσκα στο Πεδίον του Αρεως ή στον Περιφερειακό του Λυκαβηττού (στα δύο µέρη όπου συνήθως κάνω τη βόλτα µου), περνούν χωρίς καµία προφύλαξη, ούτε για εκείνους ούτε για εµένα. Γυµνάζονται θέτοντας τη δική µου υγεία σε κίνδυνο, γιατί ακόµα και αν οι ίδιοι νιώθουν µια χαρά, µπορεί να είναι ασυµπτωµατικοί φορείς του ιού και έτσι όπως καλπάζουν λαχανιασµένοι να µε ψεκάζουν µε τα µικρόβιά τους. Προσφάτως, αναρτήθηκαν κάτι αφίσες στο πάρκο της γειτονιάς µου διά των οποίων προτείνεται σε όλους (δηλαδή και σε όσους τρέχουν) να φοράνε µάσκα. Οι εννέα στους δέκα εξακολουθούν να κάνουν τζόγκινγκ άνευ. Δεν είναι παράνοµοι, είπαµε, όµως υπάρχουν και κάποιοι άγραφοι νόµοι, η εφαρµογή των οποίων επιβεβαιώνει τον κοινωνικό πολιτισµό µας µε τρόπο πιο απόλυτο και ξεκάθαρο από την υπακοή στους επίσηµους νόµους. Δείχνει πως ως ώριµος και ευαισθητοποιηµένος πολίτης έχεις την έγνοια του συµπολίτη σου ακόµα και σε θέµατα στα οποία ο νοµοθέτης έχει επιδείξει αµέλεια, προχειρότητα, αδιαφορία. Ανεβαίνουν λοιπόν πολύ στην εκτίµησή µου οι µασκοφορεµένοι δροµείς, γιατί ξέρω πως αυτό που κάνουν είναι εξαιρετικά δύσκολο. Εκείνοι πάλι που δεν µπορούν να τρέξουν µε µάσκα θα έπρεπε, νοµίζω, να βρίσκουν άλλους τρόπους για να γυµνάζονται (υπάρχουν πολλά είδη γυµναστικής που µπορείς να τα κάνεις ακόµα και στο σπίτι σου), προκειµένου να µη γίνονται επικίνδυνοι. Ξέρω πως θα ενοχληθούν από αυτά που γράφω, το σκέφθηκα πολύ πριν τα δηµοσιεύσω, όµως έχω βαρεθεί να κάνω ζιγκ ζαγκ, να αλλάζω πεζοδρόµια και να κρατώ την αναπνοή µου προσπαθώντας να αποφύγω τις υγρές ανάσες και την ιδρωµένη αίσθηση όλων όσοι τρέχουν ανέµελοι δίπλα µου, αδιαφορώντας εντελώς για την ανησυχία και το άγχος που µου προκαλούν. Ας µη µιλήσω για εκείνους που καπνίζουν µε κατεβασµένη τη µάσκα ή και χωρίς µάσκα ή που πίνουν το καφεδάκι τους ανενόχλητοι, λες και δεν µπορούν να το πιουν στο σπίτι τους και να βγουν µετά βόλτα. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται υστερικά, ως δείγµατα υποχονδρίας, όµως, αυτή τη δύσκολη εποχή, όταν έχεις θυσιάσει σχεδόν κάθε απόλαυση της ζωής σου για να προστατεύσεις τον εαυτό σου, τους δικούς σου, αλλά σε τελική ανάλυση και τους αγνώστους που περνάνε δίπλα σου, είναι ενοχλητικό να εισπράττεις από αυτούς τους αγνώστους µόνο αδιαφορία.