Τη συναντώ στο ΟΑΚΑ. Η προπόνησή της έχει μόλις τελειώσει. Αρχικά η Δώρα Γκουντούρα σε εντυπωσιάζει με την αγέρωχη παρουσία της – έχει ύψος 1,84 μ. –, έπειτα σε κερδίζει με την ωριμότητα της σκέψης της.
Αυτό το διάστημα η νεαρή αθλήτρια προετοιμάζεται εντατικά για τη δεύτερη συμμετοχή της καριέρας της σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα της ξιφασκίας (σπάθη). Η ίδια τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες ξιφομάχους του κόσμου, ενώ τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεται στο Νo 6 της παγκόσμιας κατάταξης.
Η συγκομιδή των μεταλλίων της είναι πλούσια και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα χρυσό και ένα αργυρό μετάλλιο σε Grand Prix, δύο αργυρά μετάλλια σε Παγκόσμια Κύπελλα και συνολικά 10 χάλκινα σε διεθνείς διοργανώσεις.
Τι σηματοδοτεί όμως για την ίδια η δεύτερη αυτή συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες; «Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη» απαντά. «Ισως βέβαια η λέξη χαρά να είναι μικρή για να περιγράψω αυτά που νιώθω.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, επειδή ήμουν πιο μικρή, διεκδίκησα την πρόκριση και μπήκα στους Αγώνες ως το αουτσάιντερ. Αυτά τα τρία χρόνια που πέρασαν σηματοδότησαν για εμένα το πέρασμα σε μία άλλη εποχή.
Μπήκα στις προπονήσεις με απόλυτη αφοσίωση, σκληρή δουλειά και μεθοδικότητα. Τα πράγματα πήγαν καλά και όταν βλέπεις ότι το πλάνο που έβαλες και ακολούθησες πιστά ήταν το σωστό, νιώθεις αυτοπεποίθηση.
Και τελικά αυτή η αυτοπεποίθηση δεν έχει να κάνει μόνο αυστηρά με το άθλημά σου, αλλά γενικότερα με την προσωπικότητά σου, σαν να είναι ένα εισιτήριο που μπορεί ς να το χρησιμοποιήσεις παντού.
Γιατί προφανώς οι στόχοι σε αθλητικό επίπεδο είναι δεδομένοι. Είναι τα μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Υπάρχουν όμως και άλλοι στόχοι που μπορεί να φαντάζουν πιο μικροί, αλλά είναι εξίσου σημαντικοί. Οπως να βάλεις στόχο να μη δίνεις σημασία σε αυτά που λέγονται και σε αποπροσανατολίζουν ή να συγκεντρωθείς στο άθλημά σου όταν δεν έρχονται χρήματα και ενίσχυση».
Ποιος είναι όμως ο στόχος της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι; «Να φτάσω στους Αγώνες υγιής, ψυχολογικά και σωματικά» απαντά. «Καταλαβαίνω ότι τα media, οι δημοσιογράφοι, αυτό το διάστημα, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αναζητούν έναν πηχυαίο τίτλο. Για παράδειγμα, «Ονειρεύομαι το χρυσό«.
Εγώ όμως έχω αποφασίσει αυτή τη φορά να μη μοιραστώ τα «θέλω» μου. Πριν από το Τόκιο, θυμάμαι, είχα δώσει πάρα πολλές συνεντεύξεις, μοιράστηκα τους στόχους μου, και τα πράγματα δεν πήγαν καλά, οπότε αυτή τη φορά λέω να κρατήσω την ενέργειά μου και τις επιθυμίες μου μόνο για εμένα».
Κερδίζοντας την πρόκριση
Πόσο εύκολα, όμως, ήρθε η πρόκριση για αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες; «Ηρθε πολύ δύσκολα, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα από τα δυσκολότερα συστήματα πρόκρισης, το οποίο μέσω του ατομικού δίνει μόνο δύο θέσεις σε ευρωπαίες αθλήτριες στους Ολυμπιακούς Αγώνες βάσει της θέσης που καταλαμβάνουν στην παγκόσμια κατάταξη.
Μάλιστα, αυτές οι δύο αθλήτριες δεν πρέπει να προέρχονται από την ίδια χώρα. Στην Ευρώπη το επίπεδο της ξιφασκίας είναι ιδιαίτερα υψηλό. Πρόκειται λοιπόν για ένα σύστημα πολύ ψυχοφθόρο, πολύ αγχωτικό.
Για να καταλάβετε, η ξιφασκία προσομοιάζει λίγο στο τένις. Κατεβαίνεις σε τουρνουά, παίρνεις βαθμούς και έτσι διαμορφώνεται η παγκόσμια κατάταξη των αθλητών. Ενα τουρνουά να μην έχει καλή έκβαση, δεν υπάρχει περιθώριο για δεύτερο στραβοπάτημα».
Photo Credits: Κατερίνα Τσατσάνη
Η ίδια ήταν σίγουρη πλέον για την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες όταν τον περασμένο Μάρτιο κατέκτησε την 9η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο «Ακρόπολις», ενώ μερικές ημέρες αργότερα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Σπάθης του Σιντ Νίκλας στο Βέλγιο, συνεχίζοντας τη δυναμική πορεία της.
«Η πρόκριση «έκλεισε» στο «Aκρόπολις». Eνιωσα τεράστια ανακούφιση. Εφυγε το βάρος από μέσα μου. Βέβαια ήταν μία δύσκολη ημέρα, γιατί τη στιγμή που εγώ έπαιρνα την πρόκριση, στον ίδιο χώρο, μία άλλη ελληνίδα αθλήτρια, η Δέσποινα Γεωργιάδου, την έχανε εξαιτίας της δικής μου πρόκρισης.
Κράτησα λοιπόν πολύ χαμηλούς τόνους, όπως είμαι σίγουρη ότι θα έκανε και η Δέσποινα αντίστοιχα, αν βρισκόταν στη θέση μου. Δεν θα μου το επέτρεπε άλλωστε η ηθική μου και ο τρόπος που σκέφτομαι να κάνω διαφορετικά. Δυστυχώς, είναι άδικο για εκείνη που δεν θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Οι δυσκολίες
Πόσο εύκολο είναι όμως να ασχολείσαι με την ξιφασκία στην Ελλάδα; «Οπως σας είπα, στην ξιφασκία προκρίνεσαι μέσω των βαθμών που συγκεντρώνεις σε παγκόσμια τουρνουά, γεγονός που σημαίνει ότι πρέπει να κατεβαίνεις σε όλους τους αγώνες που γίνονται μέσα στη χρονιά.
Καταλαβαίνετε ότι αυτοί οι αγώνες δεν γίνονται μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε όλον τον κόσμο, γεγονός που σημαίνει ότι χρειάζονται χρήματα για τα εισιτήρια, για τη διαμονή κ.τ.λ. Στήριξη όμως χρειάζεται και για το κομμάτι της προετοιμασίας.
Στην Ελλάδα δυστυχώς δεν είναι υψηλό το επίπεδο. Για να γίνεις δυνατή πρέπει να προπονείσαι με τους καλύτερους. Πρέπει λοιπόν να ταξιδεύεις συνέχεια για να κάνεις προετοιμασία στο εξωτερικό, κάτι το οποίο επίσης είναι δαπανηρό.
Σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογίσουμε όλη την επιπλέον βοήθεια που χρειάζεται ένας αθλητής σε επίπεδο πρωταθλητισμού: τον διατροφολόγο του, τον γυμναστή του, τον ψυχοθεραπευτή του. Δυστυχώς όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα όταν μιλάμε για ερασιτεχνικό αθλητισμό».
Η ίδια λοιπόν πώς αντεπεξέρχεται σε αυτά τα έξοδα; «Προσωπικά, έχω σταθεί τυχερή. Τα τελευταία χρόνια, μετά τη συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και αμέσως πιο πριν, δέχθηκα οικονομική στήριξη.
Χωρίς τους χορηγούς μου, λοιπόν, που είναι η Bwin, η οποία με έχει στηρίξει και πριν από τα μεγάλα αποτελέσματα, αλλά και η efood, με την οποία τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχουμε συνεργασία, δεν θα τα είχα καταφέρει να είμαι εδώ.
Το κόστος, τώρα, για τη συμμετοχή μου στα διεθνή τουρνουά το καλύπτει η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και η Ελληνική Ομοσπονδία Ξιφασκίας. Το γεγονός αυτό είναι μία τεράστια βοήθεια. Χωρίς τη συμβολή τους δεν θα μπορούσα να βρίσκομαι στο σημείο που είμαι σήμερα».
Εχει σκεφτεί λοιπόν να τα παρατήσει ποτέ; «Δεν νομίζω ότι υπάρχει αθλητής που κάνει ερασιτεχνικό αθλητισμό σε επίπεδο πρωταθλητισμού και να μην έχει σκεφτεί να τα παρατήσει κάποια στιγμή» αναφέρει.
«Είναι πολλά τα προβλήματα στην καθημερινότητα. Για παράδειγμα, ένας τενίστας έχει να αντιμετωπίσει τη δυσκολία του πρωταθλητισμού, τη σκληρή προπόνηση, τις ήττες, τις νίκες, αλλά στο τέλος της ημέρας ξέρει ότι τον περιμένει ο φυσικοθεραπευτής, ο μασέρ του. Δεν έχει ασχοληθεί με το εάν θα έχει χρήματα να κατέβει στο τουρνουά, εάν θα χάσει κάποια στιγμή τον χορηγό του και δεν θα έχει να βγάλει τον μήνα του».
Η αρχή
Η πρώτη επαφή της με το άθλημα της ξιφασκίας έγινε στο Αλσος Νέας Φιλαδέλφειας, όταν ήταν ακόμη μαθήτρια Δημοτικού: «Δεν ήταν το άθλημα το οποίο με κράτησε αρχικά, αλλά το ωραίο κλίμα που επικρατούσε και οφειλόταν στον προπονητή μας, τον Θανάση Δελενίκα. Με τον Θανάση συνεχίζουμε μαζί από την πρώτη εκείνη ημέρα μέχρι σήμερα. Κάποτε με ρώτησαν γιατί δεν έχω αλλάξει προπονητή.
Η ερώτηση μου φάνηκε αστεία. Με τον Θανάση έχω κατακτήσει μετάλλιο σε ό,τι κατηγορία υπάρχει, από αυτή των νεανίδων μέχρι εκείνη των γυναικών. Το μόνο μετάλλιο που μας λείπει είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο.
Δεν βρίσκω λοιπόν λόγο να αλλάξω έναν άνθρωπο που με πήρε από το χέρι και με έφερε ως εδώ. Τον έχω στηρίξει και με έχει στηρίξει σε πολύ δύσκολα μονοπάτια. Ο,τι καταφέραμε μέχρι σήμερα το καταφέραμε με το δικό μας μεράκι, με τη δική μας προσπάθεια, σε συνθήκες καθόλου ιδανικές».
Η ίδια χαρακτηρίζει την ξιφασκία ως «σκάκι με πόδια». «Πρόκειται για ένα πνευματικό άθλημα. Πέρα από την τεχνική, την εκγύμναση, την καλή φυσική κατάσταση που απαιτεί – μη νομίζετε ότι είναι στατικό άθλημα –, επιζητεί και την τακτική.
Το μυαλό σου πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή εγρήγορση. Να προβλέψεις την επόμενη κίνηση του αντιπάλου, να βασιστείς στη δική του τακτική για να τον κερδίσεις, να τον μπερδέψεις. Είναι ένα παιχνίδι μυαλού και αυτό το γεγονός με εξιτάρει. Εχουμε περάσει ώρες μελετώντας βίντεο αντιπάλων με τον προπονητή μου. Ο Θανάσης θα μου αναλύσει βίντεο, θα μου εξηγήσει και θα καταστρώσουμε τη στρατηγική μας ανάλογα με τον αντίπαλο. Eκείνος είναι κυρίως υπεύθυνος για το scouting» αναφέρει.
Παρά τις σκληρές προπονήσεις, η ίδια προσπαθεί πάντα να ξεκλέβει προσωπικό χρόνο: «Να κάνω μια βόλτα, να δω τους φίλους μου, να διαβάσω ένα βιβλίο, να πάω σινεμά ή στο θέατρο, που το λατρεύω».
Λίγο προτού φύγω, παρατηρώ το διακριτικό τατουάζ στο χέρι της: οι πέντε, συμπλεκόμενοι, ολυμπιακοί κύκλοι. «Χθες το απόγευμα το έκανα, μαζί με ένα σπαθί στο πόδι μου» λέει γελώντας. «Είναι τα πρώτα μου τατουάζ. Γενικά τα τατουάζ δεν είναι στο στυλ μου και δεν νομίζω να έκανα κάποιο που δεν θα είχε σχέση με την ξιφασκία.
Νομίζω λοιπόν ότι δεν θα μετανιώσω ποτέ που έκανα τα συγκεκριμένα δύο. Οπως δεν μετάνιωσα ποτέ που ακολούθησα αυτόν τον δρόμο της ξιφασκίας. Οσο το ζυγίζω, μόνο συν ανακαλύπτω. Και αυτά τα συν δεν είναι ότι μπήκα στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις, ούτε τα παγκόσμια μετάλλια που κέρδισα. Εάν ξεκινήσεις ερασιτεχνικό αθλητισμό έχοντας τέτοιου είδους κίνητρα, είναι σίγουρο ότι θα αποτύχεις.
Το μόνο κίνητρο για να ασχοληθείς με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι η αγάπη που τρέφεις για το άθλημα που κάνεις, να αισθάνεσαι δηλαδή ότι δεν έχεις άλλον δρόμο. Μέσα από την ξιφασκία εγώ γνώρισα τον εαυτό μου. Δεν ξέρω πραγματικά, σε μια άλλη ζωή, που δεν θα έκανα αθλητισμό, με ποιον τρόπο θα μάθαινα όλα αυτά που έμαθα για εμένα. Και αυτή η σκέψη με ανακουφίζει».
INFO
Η φωτογράφιση πραγµατοποιήθηκε στο Ολυµπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών «Σπύρος Λούης» (ΟΑΚΑ), στο Μαρούσι.
