Οι κινήσεις του Δημήτρη Τάρλοου είναι νευρώδεις, γεμάτες ζωντάνια. H φωνή του αποπνέει μια ήρεμη σιγουριά, καθώς καθοδηγεί τους ηθοποιούς του. Eίναι Κυριακή πρωί και η σκηνή του Θεάτρου Πορεία, αυτής της ανεξάρτητης καλλιτεχνικής νησίδας με το φανατικό κοινό, έχει πλημμυρίσει από τους χάρτινους ήρωες του Μ. Καραγάτση: τον Μίχαλο Ρούση, τον Κολοκοτρώνη, τον Παπαφλέσσα, τον Μουσταφάμπεη, τον Οθωνα και την Αμαλία, την Ευαγγελία και τη Βαγγελιώ. Ο Δημήτρης Τάρλοου σκηνοθετεί την παράσταση «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου» και λίγες ημέρες πριν από τη μεγάλη πρεμιέρα στο Θέατρο Πορεία «εικονογραφεί» αποκλειστικά για το ΒΗΜΑgazino επτά σκηνές του έργου. Η παράστασή του είναι βασισμένη στην τριλογία «Ο κόσμος που πεθαίνει» του Μ. Καραγάτση (αποτελείται από τα μυθιστορήματα «Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου», «Αίμα χαμένο και κερδισμένο» και «Τα στερνά του Μίχαλου») και εκείνος αναμετριέται για μία ακόμη φορά με το έργο του παππού του, ενός παππού που δεν γνώρισε ποτέ (γεννήθηκε έξι χρόνια μετά τον θάνατό του) και απέναντι στον οποίο δεν διστάζει ακόμα και να στέκεται κριτικά.
Ενα επιπλέον ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι και ο ίδιος ο Μ. Καραγάτσης στην τριλογία του αυτή αναμετριέται με τον δικό του προπάππο, τον κοτζάμπαση Μήτρο Ροδόπουλο, ο οποίος, όπως μαρτυρούν και τα βιβλία του Αγώνα, προτίμησε να αλλαξοπιστήσει και να γίνει μουσουλμάνος παρά να σαπίσει στα μπουντρούμια της Τριπόλεως. Ετσι, μέσα από τον προπάππο του, Μήτρο Ροδόπουλο, ο Μ. Καραγάτσης πλάθει τον ήρωά του, Μίχαλο Ρούση. Από την αληθινή ιστορία του προγόνου του όμως κρατά μόνο το κομμάτι της εξωμοσίας. Γιατί ο πραγματικός Μήτρος Ροδόπουλος, αντίθετα με τον μυθιστορηματικό ήρωα Μίχαλο Ρούση, ουδέποτε πολέµησε τους Τούρκους. Δεν βρέθηκε ποτέ στα Δερβενάκια ή στο Μανιάκι. Μετά την εξωµοσία μετέβη στην Ιταλία, όπου διέμεινε, και επέστρεψε στην Πάτρα µετά το τέλος της Επανάστασης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
