Μαθητής ακόμη, ξεκίνησε να φωτογραφίζει. Η πρώτη φωτογραφική μηχανή που έπιασε στα χέρια του ήταν μια Κodak Ιnstamatic. Ηθελε πάντα να φωτογραφίζει ανθρώπους. Ποτέ δεν τον συγκίνησαν τα τοπία, παραδέχεται. Ηθελε λοιπόν ό,τι φωτογραφίζει να έχει ψυχή, ίσως γιατί και εκείνος βάζει ψυχή σε ό,τι φωτογραφίζει. Υστέρα πάλι θυμάται πολύ καλά τον εαυτό του έφηβο, ξημερώματα, στην πλατεία Ομονοίας. Να περιμένει υπομονετικά τα φορτηγά που ξεφόρτωναν τα νέα περιοδικά μόδας και να τα αγoράζει όλα με το χαρτζιλίκι του. Η αγάπη του για τη μόδα λοιπόν. Μια αγάπη που ξεκίνησε μέσα από τα φιγουρίνια της μητέρας του. Ο Δημήτρης Σκουλός κοιτούσε ευλαβικά τις εικόνες: τον μάγευαν τα χρώματα, το make-up, τα ρούχα, οι glossy σελίδες. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Μπορεί να μεσολάβησαν σπουδές στα Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών, κάποιες άχαρες ώρες στο τμήμα marketing εταιρειών, αλλά τελικά βρήκε τον προορισμό του. Πάντα πίσω από τον φακό.
Kύριε Σκουλέ, πάντα χαρακτηρίζετε τον εαυτό σας φωτογράφο µόδας και όχι πορτρετίστα. Γιατί προτιµάτε να φωτογραφίζετε µοντέλα από ό,τι διάσηµα πρόσωπα;
«Γιατί είναι πολύ πιο δημιουργικό. Τουλάχιστον για εμένα. Στα πορτρέτα διασήμων αυτό που αποτελεί το ζητούμενο είναι να βγάλεις αυτόν που έχεις απέναντί σου όσο πιο όμορφο γίνεται. Δεν επιζητείς να έχεις ωραίες εικόνες, αλλά να βγάλεις ωραίους ανθρώπους. Και για να το πετύχεις αυτό, ξέρετε, πολλές φορές χρειάζεται να κάνεις και τον ψυχολόγο. Για παράδειγμα, εκείνος που φωτογραφίζεις ενδεχομένως να μην ξύπνησε καλά εκείνη την ημέρα. Και εσύ οφείλεις να τον κάνεις να γελάσει, να περάσει καλά από την αρχή μέχρι το τέλος, να ξεπεράσει την όποια ανασφάλεια έχει. Οταν φωτογραφίζεις μόδα, το πρόβλημα του απέναντι δεν υπάρχει. Δεν χρειάζεται να γίνεις ψυχολόγος κανενός. Εχεις μπροστά σου μοντέλα, τα οποία είναι επαγγελματίες. Οπότε μπορείς να είσαι όσο δημιουργικός θέλεις. Oταν φωτογραφίζεις ένα διάσημο πρόσωπο απλά χάνεσαι σε μια λίμνη που λέγεται ομορφιά…».
Μπροστά στον φακό σας έχουν ποζάρει εκτός από τις κορυφαίες ελληνίδες µοντέλα και top models του εξωτερικού. Mπορείτε να ξεχωρίσετε κάποιο;
«Θυμάμαι την Καρολίνα Κούρκουβα. Είχαμε κάνει φωτογράφιση για έναν διεθνή τίτλο. Το μόνο που μπορώ να πω για εκείνη είναι ότι είναι τρελή-τρελή με την καλή έννοια. Ηταν από αυτά τα κορίτσια που ονομάζουμε «η χαρά της ζωής». Ολη μέρα γέλαγε, έκανε πλάκα. Είχαμε περάσει υπέροχα σε εκείνη τη φωτογράφιση. Υπέροχο πλάσμα επίσης είναι και η Ευγενία Βολοντίνα. Σπουδαίο μοντέλο, κούκλα και πολύ καλό παιδί, τουλάχιστον όσο τη γνώρισα».
Στην εποχή µας γιατί δεν υπάρχουν τα supermodels των 90s;
«Τα 90s περάσαν ανεπιστρεπτί. Τότε ήταν όλα πλούσια, όλα μεγάλα, υπήρχε η μεγάλη προβολή. Την ίδια στιγμή, λόγω social media, σήμερα τα πάντα έχουν απομυθοποιηθεί. Τα supermodels των 90s, που αναφέρατε, όπως η Ναόμι Κάμπελ, η Σίντι Κρόφορντ, η Κρίστι Τέρλινγκτον, που ήταν μάλιστα και η αγαπημένη μου, τις συναντούσες μόνο στις σελίδες των περιοδικών, ήταν αυτό που ονομάζουμε «bigger than life.» Σήμερα την άλλη τη βλέπεις μέσα στην τουαλέτα της, να κάνει μπάνιο, να τρώει μπέργκερ. Ολα έχουν απομυθοποιηθεί, όπως είπα. Δεν υπάρχει η λάμψη που είχε τότε η μόδα. Γιατί τότε ζήσαμε την εποχή των παχιών αγελάδων, ακόμη και εδώ στην Ελλάδα. Αν, για παράδειγμα, ήθελες να κάνεις μια φωτογράφιση μόδας και χρειαζόταν ένα τροπικό τοπίο, με τιρκουάζ νερά και φοίνικες, πήγαινες στις Μαλδίβες και φωτογράφιζες. Τώρα μέχρι την Ανάβυσσο και πολύ μας είναι…».
To Instagram µε αυτόν τον βοµβαρδισµό εικόνων έκανε καλό ή κακό στη φωτογραφία; Διαστρέβλωσε τη µατιά µας;
«Εκανε πολύ κακό. Την ευτέλισε τη ματιά μας. Γιατί γίναμε τελικά όλοι φωτογράφοι. Kαι καλά κάναμε και γίναμε, αλλά δεν έχουμε ούτε background εικαστικό ούτε τεχνικό ούτε ξέρουμε ιστορία μόδας. Παίρνουμε μια μικρή κάμερα, από τις πιο φθηνές, ένα κινητό, και γινόμαστε μοντέλα και φωτογράφοι του Ιnstagram. Ε, αυτό δεν ονομάζεται μόδα».
Εχετε δηλώσει ότι σιχαίνεστε το photoshop…
«Ναι, το σιχαίνομαι. Και πρέπει να ξέρουν οι αναγνώστες του ΒΗΜΑgazino ότι οι φωτογραφίσεις μόδας που έχω κάνει και τυπώνονται για το περιοδικό δεν έχουν ίχνος ρετούς. Το έχω ως αρχή πλέον. Αυτό που βλέπω εκείνη την ώρα, αυτό είναι και που τυπώνεται. Γιατί, ξέρετε, τελικά έχουμε χάσει την ουσία που είναι η ίδια η φωτογραφία. Εχω δει πάρα πολλά παιδιά που είναι γραφίστες να γίνονται τελικά φωτογράφοι. Εγώ δεν είμαι σύμφωνος με αυτή τη λογική. Δεν είμαι της νοοτροπίας «άσ’ το και θα το φτιάξω μετά στον υπολογιστή». Οχι, είσαι φωτογράφος. Εκείνη την ώρα θα το φτιάξεις. Αν θες να αλλάξεις τα φώτα, θα το κάνεις στο σετ, όχι στο computer σου. Γιατί αυτό δεν σε κάνει φωτογράφο. Γραφίστα σε κάνει, που είναι ένα ωραίο, αλλά εντελώς διαφορετικό επάγγελμα».
Υπάρχει τα τελευταία χρόνια µία έντονη κουβέντα ότι το γνωστό 90-60-90, αυτές οι ιδανικές διαστάσεις των µοντέλων, καταπιέζουν τη µέση γυναίκα…
«Θα είμαι ειλικρινής. Την έχω ακούσει αυτή την κουβέντα και εγώ. Εχω ακούσει μάλιστα σχεδιαστές να δηλώνουν στις συνεντεύξεις τους ότι θέλουν γυναίκες «κανονικές», γυναίκες γήινες, γυναίκες με καμπύλες. Την ίδια στιγμή, όμως, όταν καλούνται να διαλέξουν μοντέλα για τις καμπάνιες και τα shows τους, τελικά επιλέγουν skinny κορίτσια, skinny όχι με την έννοια του άρρωστου, skinny λόγω σωματότυπου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί τα ρούχα καλώς ή κακώς δείχνουν ωραιότερα πάνω σε αυτά τα κορίτσια. Από εκεί και πέρα, όμως, η μόδα πλέον ευτυχώς αλλάζει. Βλέπουμε και άλλα πρότυπα».
Τι εννοείτε;
«Βλέπουμε μοντέλα plus-size. Bλέπουμε μοντέλα διαφορετικά, αυτό που ονομάζουμε character. H μόδα, ξέρετε, πάντα ακολουθεί την κοινωνία. Κάπως έχουμε προσγειωθεί. Είπαμε και προηγουμένως, πέρασε η εποχή των supermodels των 90s. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να φτάσουμε και στο άλλο άκρο, να ποινικοποιήσουμε και την ομορφιά. Δηλαδή να βλέπουμε ένα κλασικά όμορφο μοντέλο και να το προσπερνάμε γιατί δεν είναι διαφορετικό…».
Υπάρχει λοιπόν αντικειµενική οµορφιά;
«Ναι, η κλασική ομορφιά για εμένα είναι αντικειμενική. Η ιδιαίτερη ομορφιά, πάλι, είναι υποκειμενικό θέμα. Μια ιδιαίτερη μύτη μπορεί να είναι πολύ όμορφη. Μια κλασική λεπτή όμως μύτη είναι πάντα κλασικά όμορφη».
Η πατρότητα σας άλλαξε ως άνθρωπο;
«Αλλαξε τα πάντα. Τους χρόνους μου, εμένα ως άνθρωπο. Ξέρετε τι μεγάλη ευθύνη είναι να είσαι μπαμπάς, να προσπαθείς να είσαι ο καλύτερος πατέρας που μπορείς; Να είσαι εκεί για τις κόρες σου. Να είσαι εκεί να τις σκεπάζεις το βράδυ. Να δουλεύεις για να μην τους λείπει τίποτα…».
Φαίνεται ότι είστε ένας πολύ τρυφερός πατέρας…
«Την προηγούμενη Κυριακή είχαμε πάει μία βόλτα. Καθίσαμε σε μια καφετέρια. Η μεγάλη μου κόρη, που είναι εννέα ετών, γιατί η άλλη είναι νεογέννητη, ήθελε να με βάψει. Της λέω, «αγάπη μου, δεν περιμένεις να πάμε σπίτι;». «Oχι, τώρα» μου λέει. Ε, με έβαψε μπροστά σε όλον στον κόσμο. Ευτυχώς είχα μωρομάντιλα μαζί μου» (γέλια).
Οι Σειρήνες µιας καριέρας στο εξωτερικό δεν σας προσέλκυσαν ποτέ;
«Δούλεψα στο εξωτερικό, έκανα φωτογραφίσεις για ξένους τίτλους, ταξίδια. Αλλά όταν αποφασίσεις να κάνεις οικογένεια πρέπει να αποφασίσεις τι θέλεις από τη ζωή σου. Ή θα είσαι σπίτι σου ή θα κάνεις τη μεγάλη καριέρα και θα είσαι απών από τους δικούς σου. Εγώ ήθελα να δω τα πρώτα βήματα των παιδιών μου, να είμαι εκεί για να ακούσω για πρώτη φορά τη λέξη «μπαμπάς». Γιατί καριέρα στο εξωτερικό με βάση την Ελλάδα δεν γίνεται. Θα σε προσκαλέσουν μία φορά οι ξένοι, δύο φορές, τρεις, μετά για να κλείνεις δουλειές πρέπει να είσαι εκεί, στα πόδια τους. Προτίμησα λοιπόν να είμαι δίπλα στην οικογένειά μου, παρά στα 65 μου να ζω με δύο γάτες και στο τραπέζι του σαλονιού να έχω και πέντε εξώφυλλα ξένων περιοδικών».
Ποιος είναι ο πιο λαµπερός άνθρωπος που έχετε φωτογραφίσει;
«Εχω κάνει πλέον τόσες φωτογραφίσεις που δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Το καλό είναι ότι έχω φθάσει σε ένα σημείο που μπορώ να επιλέγω τους διάσημους τους οποίους φωτογραφίζω. Και τα «όχι» που λέω είναι περισσότερα από τα «ναι»».
Ποιο είναι το πιο αστείο σκηνικό που σας έχει τύχει σε φωτογράφιση;
«Λοιπόν, φωτογράφιζα για ένα μεγάλο γυναικείο περιοδικό. Είχαμε πέντε μοντέλα που έπρεπε να κρατούν πέντε σκυλάκια μαλτέζ. Η εκτροφέας ήταν μια ηλικιωμένη κυρία, η οποία τύγχανε να έχει ψύχωση με το αρσενικό σκυλάκι της παρέας, τον Romeo. Τα μοντέλα έχουν πάρει τα σκυλάκια αγκαλιά, εγώ είμαι σκυμμένος και φωτογραφίζω και εκείνη βρίσκεται ακριβώς από πάνω μου. Φωνάζει λοιπόν στον Romeo να κοιτάξει την κάμερα. Και ξαφνικά μού σκάει ένα σκαμπίλι. «Τράβα βρε, δεν βλέπεις ότι τώρα κοιτάζει ο Romeo;» μου κάνει. Hταν μεγάλης ηλικίας, γύρω στα 70. Με είχε πιάσει νευρικό γέλιο. «Τι γελάς, βρε χάχα!» να μου φωνάζει εκείνη. Δεν γινόταν. Από τα γέλια διέκοψα τη λήψη…».
