«Το απόγευμα μπήκαμε στη μαούνα και κωπηλατήσαμε ως τη μικρή Δήλο, όπου κοντά στην αμμουδιά αναπαύονται όλα τα διάσημα λείψανα της μεγαλοπρεπούς πόλης και των ναών. Τα πάντα έμοιαζαν με τα ερείπια που αφήνει πίσω του ο σεισμός: τεράστιοι όγκοι θραυσμάτων κείτονταν στοιβαγμένοι ολόγυρα στην πεδιάδα και γιγάντια κομμάτια και κίονες από κατάλευκο μάρμαρο, άλλοι με ραβδώσεις, άλλοι απλοί, βάσεις, κιονόκρανα, ζωφόροι και κάθε είδους σπαράγματα σχημάτιζαν σωρούς το ένα πάνω στο άλλο…». Δεν απέχει πολύ η σημερινή Δήλος από το νησί που αντίκρισε η Ελίζαμπεθ Μέρι Γκρόσβενορ, κόρη του Τζορτζ Γκράνβιλ Λέβενσον Γκάουερ, 1ου δούκα του Σάδερλαντ, όταν επισκέφτηκε τη χώρα μας, και που γλαφυρά περιγράφει στο βιβλίο «Αφήγηση μιας κρουαζιέρας με γιοτ στη Μεσόγειο κατά τα έτη 1840-1841». Παραμένει ένας χώρος μεγάλης ιστορικής αξίας. Ο ιερός τόπος όπου τα θραύσματα του αρχαίου παρελθόντος, σκορπισμένα σε όλη την έκταση του νησιού και βαπτισμένα στην αλμύρα της θάλασσας, επιβεβαιώνουν τις εποχές της ακμής και της δόξας. Μόνο που σήμερα το νησί έχει ενταχθεί στον κατάλογο των μνημείων που αποτελούν Παγκόσμια Πολιτιστική Κληρονομιά και προστατεύεται από την UΝESCO και από την ελληνική κυβέρνηση, δεν είναι η παρατημένη Δήλος της μετεπαναστατικής Ελλάδας που η περιηγήτρια και οι συνταξιδιώτες της όχι μόνο θαύμασαν αλλά και… ελάφρωσαν από τα «ιστορικά βάρη» της, όπως η ίδια αποκαλύπτει γράφοντας: «Oλα τα μέλη του πληρώματος ένωσαν τις δυνάμεις τους για να κυλήσουν με πολλή δυσκολία ως τα ριζά της καλυμμένης με ερείπια λοφοπλαγιάς τον μαρμάρινο βωμό που ανακαλύψαμε κοντά στο θέατρο και να τον μεταφέρουν στο πλοίο» («Στη χώρα του φεγγαριού. Βρετανίδες περιηγήτριες στην Ελλάδα, 1718-1932», Βιβλιοπωλείον της Εστίας).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
