Τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο τον διαβάζω από τον καιρό που έπαιρνε συνεντεύξεις για το «Τέταρτο» του Μάνου Χατζιδάκι. Τον εκτιμώ και μου αρέσουν οι χαμηλοί τόνοι του: ο καλός σχολιογράφος δεν χρειάζεται να ουρλιάζει για να τραβά την προσοχή. Ως αναγνώστης του ομολογώ ότι προβληματίστηκα από μια τελευταία του τοποθέτηση σχετικά με τους αρνητές των εμβολίων. Ο Τσαγκαρουσιάνος μάς καλεί να είμαστε ανεκτικοί μαζί τους, να μην τους αποκαλούμε «ψεκασμένους», να μην τους κουνάμε το δάχτυλο, να μην κοροϊδεύουμε τη στάση τους γιατί σε άλλες περιπτώσεις «αρνητές» έχουμε υπάρξει και εμείς.
Ως παρατηρητής των μεταλλάξεων της ελληνικής μας κοινωνίας ο Τσαγκαρουσιάνος υπογραμμίζει ότι οι ακραίες απόψεις, οι «αρνήσεις» και οι πολλές φορές αστήρικτες ενστάσεις είναι χαρακτηριστικά της μεταπολεμικής Ελλάδας και σημειώνει ότι σε ρόλο «αρνητών» μπορεί να έχουμε υπάρξει κατά καιρούς όλοι μας, είτε εξαιτίας της ροπής μας προς την αυταπάτη, είτε εξαιτίας του νεανικού μας ενθουσιασμού. Το διάβασα, το σκέφτηκα και ομολογώ ότι κάπου συμφώνησα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
