Είναι ένα σπίτι που ανήκε κάποτε σε μια μεσοαστική οικογένεια και πρέπει να χτίστηκε στον Μεσοπόλεμο. Στην περιοχή που εκτείνεται ανάμεσα στον Αγιο Παύλο και την πλατεία Αττικής και έχει παραμείνει σχεδόν αναλλοίωτη μέσα στα χρόνια, ο Γιώργος Ρόρρης δημιουργεί εδώ και 28 έτη τα φορτισμένα συγκινησιακά έργα του. Με μια μοναστική προσήλωση, θα έλεγε κανείς, με μια θρησκευτική συνέπεια, χειρίζεται με απόλυτο σεβασμό την «ιερότητα» της ανθρώπινης μορφής. Ο «ναός» μέσα στον οποίο τοποθετεί τις εικόνες του είναι το ίδιο το ατελιέ, το οποίο αποτελεί εδώ και δύο δεκαετίες αναπόσπαστο κομμάτι των πινάκων του. Εξ ου και αυτή ακριβώς η σχέση του με το ατελιέ του αναλύεται στη μία από τις τρεις ενότητες της επερχόμενης αναδρομικής του με τίτλο «Γιώργος Ρόρρης – Η ευγένεια του απέριττου», η οποία θα πραγματοποιηθεί στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Ανδρο (από αρχές Ιουλίου μέχρι αρχές Οκτωβρίου) σε επιμέλεια Μαρίας Κουτσομάλλη-Μορώ. Αλλωστε ο Βασίλης Γουλανδρής είχε διακρίνει το ταλέντο του Ρόρρη με τη συμβολή του Παναγιώτη Τέτση και του Δημήτρη Παπαστάμου ήδη από το ’86, χρονιά που του είχε δώσει την ευκαιρία να εκθέσει δουλειά του για πρώτη φορά στη Νέα Πτέρυγα του Μουσείου της Ανδρου. Οι άλλες δύο ενότητες της έκθεσης αναφέρονται στις επιδράσεις που δέχθηκε από τους δασκάλους του και στον διάλογο που άνοιξε μαζί τους μέσω της ζωγραφικής, όπως βεβαίως και στην αδιάκοπη εξερεύνηση του σώματος, φτιαγμένου «από σάρκα και οστά». Ολα όμως αρχίζουν και τελειώνουν σε αυτό το σπίτι. Φέρει εμφανή όλα τα σημάδια του χρόνου πάνω του, είναι ένα ταπεινό μνημείο του παρελθόντος που εξακολουθεί να στέκεται και να αντιστέκεται ανάμεσα στα φανοποιεία και τα πλυντήρια αυτοκινήτων που το περιβάλλουν. Ακριβώς όπως ο ένοικός του επιμένει με συγκινητική αφοσίωση να αναπαριστά τον κόσμο εντός του με όλη την πατίνα του χρόνου αποτυπωμένη επάνω του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
