Από όσο δύναμαι να καταλάβω, ένας από τους βασικούς λόγους που οδηγούμαστε στην άρση του lockdown είναι ότι «ο κόσμος κουράστηκε». Αυτό το «περί κούρασης του κόσμου» τροπάριο το ακούω κάμποσο καιρό τώρα.
Πέρυσι, στο ξεκίνημα της περιόδου της καραντίνας, θυμάμαι ότι είχε κάνει μεγάλη επιτυχία ένα σποτ της γερμανικής τηλεόρασης. Εδειχνε έναν ηλικιωμένο κύριο να διηγείται στα εγγόνια του πως αυτός και η γενιά του νίκησαν στη μάχη που έδωσαν το μακρινό 2020 με τον κορωνοϊό. «Ο πόλεμος που δώσαμε ήταν μεγάλος, τα θύματα πολλά, όμως κερδίσαμε την COVID-19» έλεγε περήφανος ο γερο-Γερμανός. Κι όταν τα εγγόνια τον ρωτούσαν «τι έκανες σε αυτόν τον πόλεμο, παππού;» απαντούσε λάμποντας ότι δεν έκανε τίποτα! «Εμενα σπίτι, κοιμόμουνα όσο ήθελα, άκουγα μουσική, έπινα μπίρες και ήμουν ήρωας» έλεγε νοσταλγώντας τις ημέρες που πάλευε με την πανδημία. Κάπως έτσι θα έπρεπε να δώσουμε τη μάχη όλοι μας με τον ιό και να την κερδίσουμε, κυρίως γιατί μια τέτοια μάχη δεν θα έπρεπε να προκαλεί κούραση. Κι όμως, κούραση υπάρχει. Και κόπωση. Και έλλειψη υπακοής.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
