«Δασκάλα απολύθηκε από σχολείο των ΗΠΑ γιατί είπε στους µαθητές πως δεν υπάρχει ο Αγιος Βασίλης». Οσο και αν λυπάσαι τους εξάχρονους που είχαν αναλυθεί σε δάκρυα, συµπονάς και τη δασκάλα που βάρεσε µπιέλα. Στο κάτω-κάτω, δεν είπε ψέµατα. Την αλήθεια είπε. Μήπως όµως µια τέτοια αλήθεια τα παιδιά, όσο είναι παιδιά, δεν τη χρειάζονται;
Από το σχολείο έφερε την απορία και ο γιος φίλων που ζουν στις ΗΠΑ: «Μαμά, ο Santa Claus είναι γυμνή γυναίκα;». Τον καιρό του Jason-Αντιγόνη τίποτε δεν αποκλείεται, όμως όσο προχωρημένοι και αν είμαστε, καλό είναι να περνάμε από όλα τα στάδια με τη σωστή σειρά: Για ένα οκτάχρονο παιδί ο Αγιος Βασίλης ας παραμείνει ο καλοκάγαθος και ντυμένος από την κορυφή έως τα νύχια παππούς με τα δώρα – έχει ανάγκη το χαμόγελο, τη γενναιοδωρία και την καλοσύνη του. Ας φτάσει τουλάχιστον στην εφηβεία για να περάσει στους Αϊ Βασίληδες-κουνελάκια που λάνσαρε ο Χιου Χέφνερ στο «Playboy». Γιατί ένας τέτοιος Αγιος κυκλοφορούσε στα διαλείμματα, στο σχολείο του οκτάχρονου. Τον είχε ανακαλύψει ένας συμμαθητής του στα παμπάλαια «Playboy» που πέταξαν οι δικοί του σε μια εκκαθάριση της αποθήκης, τον έκρυψε στη σάκα του και τον έδειχνε στους συμμαθητές του: Φορούσε κόκκινο σκούφο, κόκκινες ζαρτιέρες με γουνάκια, ασορτί φούντες στα τεράστια στήθη του και κατακόκκινες μπότες…
Οταν το ένα μετά το άλλο τα παιδάκια άρχισαν να ρωτάνε τους γονείς τους γιατί η… Αϊ-Βασίλης δεν φοράει ρούχα, εκείνοι απευθύνθηκαν στη δασκάλα, η δασκάλα έκανε έρευνα και ανακάλυψε την κατατσαλακωμένη σελίδα του σκανδάλου. Μέχρι ψυχολόγο επιστράτευσαν για να επιβεβαιώσει πως η ψυχοσύνθεση των μαθητών που σε κάθε διάλειμμα έγδυναν με τα μάτια τους (ακόμη περισσότερο) την… Αγιο δεν είχε υποστεί ανήκεστο βλάβη. Και έναν «πραγματικό» Αϊ-Βασίλη έφεραν στο σχολείο, για να αποδείξουν ότι εξακολουθεί να είναι ο παππούς που έβλεπαν στις εικονογραφήσεις των βιβλίων και στις χριστουγεννιάτικες ταινίες. Δεν είχαν, νομίζω, άδικο.
Ο εορταστικός Αϊ-Βασίλης, έστω αυτός ο καρτουνίστικος Αγιος που κατασκεύασαν οι άνθρωποι της Coca-Cola για διαφημιστικούς λόγους, είναι από τότε που ήμασταν και εμείς μικροί η πιο χαρακτηριστική εικόνα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Η παραμυθένια αγκαλιά της γιορτής που πρέπει να ζήσει κάθε παιδί. Θυμάμαι τις επισκέψεις μας στο «σπίτι» του, στο «Μινιόν», τότε που η Πατησίων ήταν κατάφωτη και στολισμένη. Αν πίστευα πως ήταν ο πραγματικός Αϊ-Βασίλης; Ηταν γιορτές και αυτό έφτανε. Τις απορίες τις κρατούσα για τον εαυτό μου, από φόβο να μη χαλάσω το παραμύθι. Τώρα γίνομαι εγώ ο Αϊ-Βασίλης για παιδιά συγγενών και φίλων. Ξαναζώ το παραμύθι, απέξω αυτή τη φορά, ως εκείνος που κάνει τα δώρα. Ωραίο είναι και αυτό. Ομολογώ όμως ότι θα μου άρεσε να ξανακάνω, ως παιδί, μια σύντομη επίσκεψη στον Αγιο Βασίλη του στολισμένου «Μινιόν». Και ότι σχεδόν λυπάμαι που πλέον δεν τον περιμένω. Παλιμπαιδισμός;
