Μπορεί η Παγκόσμια Ημέρα Χορού να καθιερώθηκε μόλις το 1982 από την UNESCO και να εορτάζεται πλέον κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810) που θεωρείται ο δημιουργός του σύγχρονου μπαλέτου, οι άνθρωποι όμως χόρευαν ως γνωστόν από πολύ πιο παλιά. Χόρευαν από πάντα. Για να λατρέψουν τους θεούς τους, για να ψυχαγωγηθούν, για να γιορτάσουν, για να πολεμήσουν, για να εκφραστούν, για να θεραπεύσουν τις ασθένειές τους, ακόμα και για να εξορκίσουν τον θάνατο. Χορεύοντας πορευτήκαμε στη μακραίωνη ιστορία μας, καθώς όπως η μουσική έτσι και η όρχηση συνυπάρχει με την παρουσία μας στη Γη. Από τότε (και ακόμα πιο παλιά) που η Μνημοσύνη συνουσιαζόμενη με τον Δία γέννησε (και) την Τερψιχόρη, τη μούσα του χορού. Και που η Αθηνά χόρεψε τον πρώτο πυρρίχιο, τη στιγμή που ξεπηδούσε από το κεφάλι του Δία. Από την εποχή των μύθων μέχρι και σήμερα, στις χαρές και στις λύπες μας, στην καθημερινή ζωή μας, ο χορός παραμένει δείγμα πολιτισμού, ζώσα παράδοση και ένας από τους αμεσότερους και ομορφότερους τρόπους έκφρασης των συναισθημάτων μας. Το να μη χορεύουμε, ακολουθώντας τη μουσική ή απλώς τον ρυθμό μέσα μας, μοιάζει τόσο απίθανο όσο το να μη μιλάμε, να μην αναπνέουμε, να μη ζούμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
