Είναι κάτι γείτονες που δεν µιλάνε σε κανέναν, ή που όταν µιλάνε το κάνουν για να τσακωθούν, κάτι γείτονες που δεν πληρώνουν τους λογαριασµούς τους, που κατεβάζουν τα σκουπίδια σε σκισµένες ή ανοιχτές σακούλες, που δεν µαζεύουν τις ακαθαρσίες των σκύλων τους. Που λειτουργούν επιβαρυντικά για τη γειτονιά. Και ξαφνικά, αυτοί οι αγέλαστοι, οι αγενείς και ακοινώνητοι, όταν έρχονται οι γιορτές, γεµίζουν τα µπαλκόνια τους φωτάκια, Αϊ-Βασίληδες και ταράνδους που παίζουν µουσική. Και κρεµούν στις πόρτες τους στεφάνια µε «Merry Christmas». Περνάς απ’ έξω και απορείς πώς τους προέκυψε όλο αυτό το Christmas spirit και πού το έκρυβαν τους προηγούµενους µήνες! Οµως, όσες σειρές φωτάκια και αν στολίσουν, ξέρεις τι κρύβουν, ποιος είναι ο πραγµατικός εαυτός τους. Το ίδιο πάνω-κάτω αισθανόµουν για την Αθήνα παρακολουθώντας τον καβγά για τον δικό της στολισµό. Δεν είναι πολύ εορταστικό αυτό που θα πω, αλλά ό,τι της έλειπε, έτσι όπως την έχουµε καταντήσει, ήταν η φωτοχυσία! Μιας πόλης τόσο άσχηµης – ή µάλλον, για να είµαι δίκαιος, τόσο κακοµεταχειρισµένης και αφρόντιστης που καταλήγει να είναι άσχηµη – που δεν τη σώζει καµία προσπάθεια περιστασιακού εξωραϊσµού. Αυτό το περιστασιακό µάς έχει φάει, αφού παραµένουµε ανίκανοι να φτιάξουµε κάτι σωστό και µόνιµο. Επιπλέον, στολίζεις το ωραίο για να το κάνεις ωραιότερο. Οταν στολίζεις το άσχηµο και το παρακµιακό, αυτό που καταφέρνεις είναι να φαίνονται ακόµη πιο έντονες η ασχήµια και η παρακµή του.
Βρήκα περιττή τη συζήτηση για το πώς η Αθήνα θα γινόταν μια λαμπερή πόλη για 20 ημέρες. Επειδή εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι πώς θα την κάναμε αρχικά υποφερτή και μετά βλέπουμε για όλες, και για τις τριακόσιες τόσες ημέρες του χρόνου. Για να μη χαρακτηριστώ ο γρουσούζης Σκρουτζ των εφετινών γιορτών, θα το παραδεχτώ: Πράγματι, μερικά φώτα παραπάνω, είτε μοιάζουν με τις μυγοπαγίδες των χασάπικων είτε αναπαριστούν επιτυχώς τους αγγελικούς χορούς, προσθέτουν κάτι. Ξανοίγουν έναν-δύο τόνους το γκρίζο. Ομως, το γκρίζο είναι πλέον τόσο βαρύ, είναι σχεδόν μαύρο! Η μαύρη και θλιβερή γειτονιά στην οποία επιστρέφουμε πολλοί εξ ημών κάθε βράδυ, με τους στενούς δρόμους, τις κακοφτιαγμένες πολυκατοικίες, τους φθαρμένους και βρώμικους κάδους σκουπιδιών, τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα γκραφίτι. Με το τεράστιο μεταναστευτικό πρόβλημα. Και με τους ανθρώπους που κάνουν μπροστά στα μάτια μας χρήση ναρκωτικών (αχ, αυτά τα πέριξ της Πατησίων). Κανένας δεν ασχολείται με το δράμα τους. Και με το δράμα μας. Ούτε καν εμείς οι ίδιοι. Για άλλη μία φορά η έγνοια μας αφορούσε την (εορταστική εν προκειμένω) εικόνα. Οχι την ουσία των πραγμάτων. Και συνεχίζουμε να παρακολουθούμε την εξαθλίωση της πόλης. Κακοποιώντας την κι εμείς με τις συμπεριφορές μας. Τόσο αλλοτριωμένοι έτσι όπως γερνάμε σε αυτό το απάνθρωπο περιβάλλον, που ενίοτε δεν μπορούμε να καταλάβουμε πόσο αποτρόπαια την έχουμε καταντήσει. Στους λίγους που δεν την αξίζουν, εύχομαι μια καλύτερη πόλη. Αυτή είναι η ευχή μου για εφέτος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
