Αχ και να ’μουν ο Σβαρτσενέγκερ!

Εκείνο που κυρίως διαπιστώνεις παρακολουθώντας τα βιντεάκια που έχουν αναρτήσει οι celebrities είναι πως και την περίοδο της πανδηµίας εξακολουθούν να εκπέµπουν από τον (καλά προφυλαγµένο και εξοπλισµένο µε όλα τα κοµφόρ) µικρόκοσµό τους. Αυτόν έχουν µάθει, θα µου πείτε. Ωστόσο εκεί έξω υπάρχει και ο πραγµατικός κόσµος, ο οποίος περνάει δύσκολα. Ο Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ προτείνει «stay home» από την κουζίνα του σπιτιού του, η οποία είναι εµφανώς διπλάσια από όλο το δικό µου σπίτι, παρέα µε τα κατοικίδιά του, ένα πόνι και ένα γαϊδουράκι που ονοµάζονται Whiskey και Lulu. Ακολούθως αθλείται στον κήπο του, που είναι το ίδιο ευρύχωρος αλλά πιο φροντισµένος από το Αλσος στο Πεδίον του Αρεως, προτρέποντάς µας και πάλι: «Γυµναστείτε στο σπίτι». Οσο αυτός τρέχει και ποδηλατεί στο γκαζόν µε τις Whiskey και Lulu να τον ακολουθούν, εγώ προσπαθώ να ακολουθήσω το παράδειγµά του κατεβάζοντας τα ρολά για να µη µε βλέπουν οι γείτονες και µετακινώντας τον καναπέ ώστε να δηµιουργηθεί λίγος χώρος για να κάνω κοιλιακούς στο µισοσκόταδο. Ξαφνικά νιώθω φοβερή µιζέρια. Στις δικές της αναρτήσεις η Ελεν Ντε Τζενέρις πλήττει καθισµένη σε ένα σαλόνι-γήπεδο, µπροστά σε µια τεράστια τζαµαρία που βγάζει σε έναν επίσης τεράστιο κήπο. Θα ήθελα να ανταλλάξουµε για λίγο σπίτια, όχι για να την εκδικηθώ, µόνο και µόνο για να δω πώς είναι να βαριέσαι όταν ζεις στη βίλα των ονείρων σου. Κακά τα ψέµατα, όσο και αν το «Μείνε σπίτι», το οποίο έχω κι εγώ τηρήσει µε ευλάβεια, είναι ό,τι καλύτερο µπορούµε να κάνουµε αυτή την περίοδο, σηµασία έχει και το σπίτι στο οποίο θα µείνεις. Είδα και έλληνες celebrities να παρουσιάζουν χαριτωµένα την καραντίνα τους µαγειρεύοντας σε κουζίνες που όµοιές τους δεν διαθέτουν ούτε τα εστιατόρια των βραβευµένων µε αστέρι Michelin σεφ, να πλένουν τα χέρια τους σε τουαλέτες πιο ευρύχωρες και πολυτελείς από τα δικά µας σαλόνια, να στέλνουν µηνύµατα αισιοδοξίας ποζάροντας σε εξώπορτες που παραπέµπουν στα καστρόσπιτα του Λίγηρα. Να είναι καλά οι άνθρωποι και να τα χαίρονται τα κάστρα τους, όµως… Αλλο να είσαι σε καραντίνα σε µία βίλα 1.600 τετραγωνικών περιστοιχισµένη από δάσος 10 στρεµµάτων και άλλο σε ένα διαµέρισµα 55 τ.µ. (τόσο είναι το δικό µου), στο κέντρο της Αθήνας, που δεν έχει θέα και που ο ήλιος βλέπει το στενό µπαλκόνι του µε τη βία µία ώρα καθηµερινά. Αυτό που κάνουν οι Σβαρτσενέγκερ λέγεται διακοπές, αυτό που κάνω εγώ είναι εγκλεισµός. Τη βλέπω µπροστά µου την εικόνα: Οταν µε τη λήξη της καραντίνας Nτε Τζένερις και λοιποί celebrities θα έχουν γίνει σαν φράπες από το καθισιό και την ξεκούραση, εγώ θα παραπέµπω στους κακοπαθηµένους ανθρακωρύχους των στοών του Βελγίου και στους χλωµούς φυλακισµένους στον «Φιντέλιο» του Μπετόβεν που όταν ελευθερώνονται τραγουδάνε θαµπωµένοι από τον ήλιο: «Ω, τι χαρά, στον καθαρό αέρα, ελεύθερα να αναπνέεις πάλι!». Ω, τι χαρά!