Ευρισκόμεθα κοντά στη λαμπροφόρο νύχτα της Ανάστασης και η Εκκλησία καλεί όλους μας να βιώσουμε, μυστικά μέσα στην καρδιά μας, το μέγα μυστήριο της Ανάστασης του Χριστού. Το κορυφαίο αυτό ιστορικό γεγονός που συνέβη σε ιστορικό τόπο και χρόνο, αλλάζοντας τη ροή της Ιστορίας και του ανθρωπίνου γένους.
Γεγονός που βιώνεται στη ζωή της Εκκλησίας, σε κάθε Θεία Λειτουργία, καθώς Ανάσταση είναι η Εκκλησία και ζώντας ο άνθρωπος την Εκκλησία ζει τη διαρκή Ανάσταση, αφού η Εκκλησία είναι το σώμα της αναστημένης ζωής του Χριστού. Είναι η χώρα των ζώντων όπου «ο θάνατος ουκέτι κυριεύει» (Ρωμ. 6,9).
Αυτό το γεγονός βιώνει μυστικά, σιωπηλά και αθόρυβα, όποιος ελεύθερα και αβίαστα δέχεται τη μεγάλη αυτή αλήθεια της πίστεώς μας, ζώντας την Ανάσταση του Χριστού ως εμπειρία και σχέση. Σχέση, όπου βρίσκεται – κρύβεται το νόημα της πίστης, το νόημα της Ανάστασης. Στη σχέση αυτή με τον Χριστό ξαναβρίσκουμε τη γνήσια και μοναδική ελευθερία.
Ποια; Το να μπορούμε να είμαστε παιδιά Του, παιδιά της Ανάστασης, παιδιά της ελευθερίας και της αγάπης. Γεγονός και μυστήριο όμως που ο πεπερασμένος νους του ανθρώπου αδυνατεί να προσλάβει και να κατανοήσει, γι’ αυτό και το εμπαίζει, το χλευάζει, ενίοτε δε το απορρίπτει.
Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής και στάσης ζωής; Να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας με πράγματα που αντί να τη γεμίζουν την αδειάζουν, αντί να την τρέφουν την αποδυναμώνουν, αντί να της χαρίζουν ζωή την οδηγούν στον θάνατο. Φτάσαμε σε καιρούς που όλοι μας υποφέρουμε. Εγκλωβιστήκαμε στη μοναξιά μας. Φυλακιστήκαμε στην αλαζονεία και τη φιλαυτία μας.
Αδειάσαμε τις ψυχές μας από το φως και την ελπίδα και τις γεμίσαμε με το σκοτάδι, τον φόβο, τον θάνατο. Αισθανόμαστε τον πόνο να μας παραλύει. Τις δυσκολίες να μας λυγίζουν. Τις αμφιβολίες να μας ταλαιπωρούν και τα αναπάντητα ερωτήματα να μας κλονίζουν.
Βιώνουμε ένα τραγικό κενό στη ζωή και την ύπαρξή μας. Το κενό της απουσίας του Θεού, αλλά και το κενό της απουσίας του ανθρώπου, του «άλλου», αφού τον θεωρήσαμε, τον θεωρούμε, υπαίτιο-φταίχτη των δεινών της ζωής μας.
Εσύ φταις, δηλώνουμε στην καθημερινότητα των σχέσεών μας, ζώντας την κόλασή μας από το τώρα, το σήμερα, καθώς ζωή χωρίς αγάπη και συγχώρεση σημαίνει ζωή χωρίς χαρά και ελπίδα. Γι’ αυτό και στο ερώτημα «ποια η σημασία της Ανάστασης για τον σημερινό άνθρωπο;» η απάντηση είναι… σιωπή… Καιρός, αυτό το Πάσχα, να πάψομε να αδικούμε εαυτούς και αλλήλους.
Να αναζητήσουμε μέσα μας, με αγάπη και ελευθερία, να ανακαλύψουμε την κρυμμένη ομορφιά της παρουσίας και της αγάπης του Θεού. Για να ειρηνεύσουν οι καρδιές, να καταλαγιάσουν τα πάθη, να ημερέψουν οι λογισμοί. Και τότε θα ανακαλύψουμε το νόημα και την ομορφιά της ψυχής και της ζωής μας.
Τον λόγο της υπάρξεώς μας. Τότε θα κατανοήσουμε πως αναζητούμε νόημα σε μια ζωή χωρίς νόημα. Τότε όμως θα συνειδητοποιήσουμε πως το νόημα της ζωής μας δεν εξαντλείται στη γη αλλά φτάνει στον Ουρανό.
Τότε θα αντιληφθούμε πως για να νικήσουμε όλους τους θανάτους – τον θάνατο της αγάπης, τον θάνατο της καλοσύνης, τον θάνατο της ανθρωπιάς, τον θάνατο της ελευθερίας –, κυρίως όμως τον θάνατο της ζωής, ο δρόμος και ο τρόπος είναι να βιώσουμε την εμπειρία του Αναστημένου Χριστού στην καρδιά μας.
Αυτή την εμπειρία που νικά τον θάνατο, τον κάθε θάνατο, καθώς ο καρφωμένος επί του Σταυρού και Αναστημένος Χριστός δεν άδειασε μόνον τους τάφους, αλλά μπήκε και στον δικό μας τον θάνατο για να τον καταργήσει.
Η χαρά του Πάσχα αναβλύζει μέσα από πολύμορφο πόνο που προηγήθηκε: προδοσία, αποδοκιμασία, περιφρόνηση, θάνατο σταυρικό. Το σταυροαναστάσιμο Πάσχα λυτρώνει από κάθε είδους λύπη. Η ανάσταση του Χριστού βεβαιώνει τη νίκη της αλήθειας κατά του ψεύδους, της αγάπης κατά του μίσους, τον θρίαμβο της ζωής πάνω στον θάνατο.
Ο Αναστάς Χριστός διαλύει κάθε σκιά του Αδη. Συντρίβει την κυριαρχία του θανάτου, που φέρνουν η βία, η αλαζονεία, η αδικία. Η σύζευξη πόνου και αγαλλιάσεως μας αιφνιδιάζει. Εν τούτοις, η εναρμόνιση των αντιθέσεων παραμένει χαρακτηριστικό της εν Χριστώ ζωής.
Ο Απόστολος Παύλος τονίζει την εξαιρετική αυτή εμπειρία: «εν θλίψει πολλή μετά χαράς Πνεύματος Αγίου» (Α’ Θεσ. 1,6).
Πρόκειται για μία εκπληκτική εναρμόνιση, μία παράδοξη αντίστιξη. Εκφραστικά την περιγράφει σε άλλη επιστολή του: «Πιεζόμεθα με κάθε τρόπο, αλλά δεν φτάνουμε σε αδιέξοδο, ευρισκόμεθα σε αμηχανία αλλά όχι σε απελπισία, διωκόμεθα αλλά δεν εγκαταλειπόμεθα, καταβαλλόμεθα αλλά δεν χανόμεθα» (Β’ Κορ. 4, 8-10).
Και αλλού: «ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες»
(Β’ Κορ. 6, 6 -11).
Η πασχαλινή χαρά πολλαπλασιάζεται, όταν προσφέρει αγάπη εκεί όπου περισσεύει το μίσος, εκεί όπου συνθλίβει η απόγνωση. «Πάσχα, εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα, ω Πάσχα λύτρον λύπης». Η θλίψη και η χαρά εναλλάσσονται στη ζωή μας. Οδυνηρά απρόοπτα δεν λείπουν από την πορεία μας, συμφορές που υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας και μας καταβάλλουν.
Νιώθουμε αμήχανοι να τα αντιμετωπίσουμε και συχνά κυριευόμαστε από τον φόβο. Παρά ταύτα, η βούλησή μας ας μην αδρανήσει. Οσο εξαρτάται από εμάς, ας αφήνουμε το φως της Αναστάσεως να καταυγάζει τη ζωή μας και το Αγιο Πνεύμα να μας χαρίζει αντοχή, υπομονή, ελπίδα.
Η σταυροαναστάσιμη χαρά αποτελεί διακριτικό γνώρισμα της εν Χριστώ ζωής. Γι’ αυτό ο κορυφαίος Απόστολος επιμένει: «Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε» (Φιλ. 4, 4,
Α’ Θεσ. 5,16).
Ας καταυγάσει, λοιπόν, τη ζωή μας η χαρά (της Αναστάσεως) λυτρώνοντάς μας από τη λύπη και την καταχνιά. Η αναστάσιμη βεβαιότητα, το αναστάσιμο φρόνημα, ας στηρίζουν και ας χαροποιούν καθημερινά τη ζωή μας.
