Οταν μου ζητήθηκε να αποτυπώσω τις σκέψεις μου για το 2023, μία λέξη μόνο μού ήρθε στο μυαλό: η λέξη «αγάπη». Γιατί η αγάπη είναι η ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο και η μοναδική που μπορεί να ενώσει όλους τους ανθρώπους, χαρίζοντάς μας ένα καλύτερο αύριο.
«Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη»… «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» μάς λέει ο Απόστολος Παύλος στον «Υμνο της Αγάπης», στην Α΄ Επιστολή του προς Κορινθίους, που αποτελεί ένα μνημειώδες έργο στην Ιστορία της ανθρωπότητας, το πιο αληθινό κείμενο για την αγάπη που έχει γραφτεί ποτέ, το οποίο εμπεριέχει την ουσία και το νόημα της ζωής. Ενα κείμενο στο οποίο ανατρέχω πάντοτε σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Οταν νιώθω πως η ελπίδα πάει να χαθεί. Και η χρονιά που φεύγει, πολύ συχνά μάς δημιούργησε αυτή την αίσθηση.
Ο πόλεμος που μετά από 80 χρόνια ξαναγύρισε στην Ευρώπη, μαζί με το ψυχροπολεμικό κλίμα που έχει χωρίσει τον κόσμο μας στα δύο, τα σοβαρά εθνικά θέματα, ο κίνδυνος για το περιβάλλον που γιγαντώνεται και η ανθρωπότητα που ακόμα προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές που δημιούργησε η πανδημία σε όλα τα επίπεδα.
Παρακολουθώντας στενά την επικαιρότητα, νιώθω – μαζί με ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, πιστεύω – μια θλίψη για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, και στη χώρα μας. Γεγονότα και καταστάσεις που προκαλούν απογοήτευση και κάνουν τον καθένα από εμάς να αναρωτιέται αν τελικά υπάρχει ακόμα μέσα μας το Καλό που θα μπορέσει να μας οδηγήσει στο Φως, ατομικά αλλά και ως κοινωνία.
Και μετά φέρνω στο μυαλό μου μικρές καθημερινές ή μεγαλύτερες και συμβολικές πράξεις που αποτελούν την πιο τρανή απόδειξη πως αν υπάρχει αγάπη, τότε υπάρχει και ελπίδα, πως αν υπάρχει αγάπη τότε και τα αδύνατα μπορούν να γίνουν δυνατά. Και πως η αγάπη δεν είναι απλά ένα συναίσθημα, αλλά είναι πράξη. Είναι το θαύμα της ζωής.
Είναι η στήριξη της μάνας προς το παιδί της, την οποία βιώνουμε σε όλο της το μεγαλείο στην Ογκολογική μας Μονάδα, βλέποντας καθημερινά τις μητέρες να στέκονται όρθιες και να χαμογελούν για να δώσουν δύναμη στα παιδιά τους που ανεβαίνουν έναν Γολγοθά.
Είναι τα λόγια του μικρού Βαγγέλη, ο οποίος νοσηλεύεται στην Ογκολογική μας Μονάδα, στην κάρτα που μου χάρισε για τα Χριστούγεννα, με δάκρυα στα μάτια, γράφοντας πως «το σημαντικότερο δώρο είναι μια αγκαλιά».
Είναι η σκέψη του μικρού Θοδωρή, ο οποίος φιλοξενείται στον Ξενώνα μας και ζήτησε να επιστρέψει στο Ταμείο του Ξενώνα το επίδομα που παίρνουν όλα τα παιδιά γιατί «κάποιοι το έχουν περισσότερο ανάγκη».
Είναι η απόφαση και η στάση ζωής, μέχρι την τελευταία του στιγμή, του Ολυμπιονίκη Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος, γνωρίζοντας ότι θα φύγει από τη ζωή, ζήτησε να δημοπρατηθούν τα μετάλλιά του και τα έσοδα να δοθούν σε μη κερδοσκοπικά ιδρύματα και παιδιά που έχουν ανάγκη.
Είναι η απόφαση των γονιών της Εμμας, που χάθηκε τόσο άδικα, να δωρίσουν όλα τα όργανά της, υπερβαίνοντας το προσωπικό τους δράμα και χαρίζοντας ελπίδα σε άλλες οικογένειες.
Είναι οι 136.000 νέοι άνθρωποι, που σήμερα αποτελούν το πιο ενεργό και πιο δυνατό ανθρωπιστικό κίνημα της πατρίδας μας και που γράφτηκαν εθελοντές δότες μυελού των οστών στο «ΟΡΑΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ» για να σώσουν έναν άγνωστό τους άνθρωπο, σε όποια γωνιά της Γης τούς χρειαστεί, και περίπου δύο την εβδομάδα εκείνοι που βρίσκονται συμβατοί με ασθενή, δίνουν ραντεβού με τη ζωή, με την αλληλεγγύη, την προσφορά και την ανιδιοτελή αγάπη.
Μα ακόμα και πάνω από τις ίδιες τις πράξεις που συγκλονίζουν, αυτό που επίσης εντυπωσιάζει είναι η αντίδραση της κοινωνίας απέναντι στο μεγαλείο των πράξεων αυτών. Η συγκίνηση, το «μπράβο», η υπερηφάνεια, η υπόκλιση, η ανάγκη που μας δημιουργείται να γίνουμε και εμείς καλύτεροι. Σαν να θέλουμε απεγνωσμένα να κρατηθούμε από το καλό για να μπορέσουμε να σταθούμε όρθιοι, σαν να θέλουμε να πιστέψουμε στο θαύμα! Και είναι αυτό που με κάνει να πιστεύω βαθύτατα πως, ναι, υπάρχει ελπίδα. Πως, ναι, υπάρχει ακόμα σπίθα στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτήν πρέπει όλοι μαζί ν’ ανάψουμε μέσα στο 2023. Και να δώσουμε χώρο στην αγάπη, όχι μόνο για να υπάρξει αλλά και για να φανεί, να γίνει ο φωτεινός φάρος που θα οδηγεί τα βήματά μας.
Για τη Νέα Χρονιά εύχομαι, λοιπόν, πρώτα από όλα αγάπη!
Και μην ξεχνάμε ότι η αγάπη διδάσκεται. Ας τη διδάξουμε, λοιπόν, πρώτα από όλα στα παιδιά μας και στη νέα γενιά της πατρίδας μας. Με την κατανόηση, την αγκαλιά και το χάδι, αλλά και μέσα από μια συνειδητή καθημερινή στάση ζωής, που θα λειτουργήσει ως παράδειγμα, με κύρια θέση την ενσυναίσθηση, την προσφορά και την αλληλεγγύη. Ας γίνει η αγάπη η παρακαταθήκη μας για το Αύριο.
Στη νέα χρονιά που ξεκινάει, ας αγαπήσουμε εμάς. Να αγαπήσουμε αυτό που είμαστε και να μπορέσουμε να γεμίσουμε τις καρδιές μας με αγάπη, όχι μόνο για τους δικούς μας ανθρώπους, αλλά για τον συνάνθρωπο, και να μετουσιώσουμε την αγάπη αυτή σε δύναμη που θα μας αξιώσει να προσφέρουμε και να αγωνιστούμε για ένα καλύτερο, πιο αλληλέγγυο και ειρηνικό αύριο.
«Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει. Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει·».
Καλή και ευλογημένη χρονιά σε όλους!
