Ας ανοίξουμε μια σαμπανια

Aλλο ένα Grand Prix της Formula 1 έχει φτάσει στο τέλος του και ο νικητής κουνάει με δύναμη ένα γιγάντιο μπουκάλι σαμπάνιας ώστε να δημιουργηθεί όσο περισσότερος αφρός γίνεται με το θορυβώδες άνοιγμα του φελλού προκειμένου να κάνει μούσκεμα όλους όσοι βρίσκονται γύρω του. Και τότε είναι που όσοι οινολάτρεις και οινοπαραγωγοί τυγχάνει να παρακολουθούν τη σκηνή αισθάνονται ένα σφίξιμο στην καρδιά. Αν αναλογιστούμε τον κόπο και τον χρόνο που έχει δαπανηθεί για να δημιουργηθεί ένα και μόνο μπουκάλι καλής, vintage σαμπάνιας, τότε σίγουρα τους καταλαβαίνουμε. Υπάρχουν, για παράδειγμα, σαμπάνιες που έχουν μείνει στο μπουκάλι και δέκα και είκοσι χρόνια προτού πουληθούν, που έχουν παραχθεί μόνο σε εξαιρετικές οινοπαραγωγικές χρονιές. Πράγμα που σημαίνει ότι κάθε σταγόνα τους είναι πολύτιμη, μοναδική και πανάκριβη.

Την ακριβή αξία της σαμπάνιας μάς ανέλυσε ο Ανδρέας Ματθίδης, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Οινοχόων και λέκτορας για τα εκπαιδευτικά προγράμματα (Wine & Spirits) του WSPC®: «Η σαμπάνια είναι ένα πολύ σοφιστικέ προϊόν, με τρομερή ιστορία και μοναδική λογική παραγωγής. Δεν είναι ένα απλό κρασί. Κατ’ αρχάς, όταν μιλάμε για σαμπάνια, μιλάμε για ένα ΠΟΠ προϊόν που παράγεται μόνο στην Καμπανία της Γαλλίας από τρεις και μόνο ποικιλίες σταφυλιών, τις Pinot Noir, Pinot Meunier και Chardonnay. Αν σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της Γαλλίας, π.χ. στη Βουργουνδία, φτιάξουν κρασί με τη λογική της σαμπάνιας, τότε το ονομάζουν Crémant de Bourgogne, στην Αλσατία Crémant d’Alsace και πάει λέγοντας. Μιλάμε λοιπόν για την περιοχή της Καμπανίας που αν δεν είχαν εφεύρει τη σαμπάνια, δεν νομίζω ότι θα ήταν οινοπαραγωγική περιοχή σήμερα. Εχει πάρα πολύ κρύο και δεν μπορούν να ωριμάσουν πολύ καλά τα σταφύλια, συνεπώς βγαίνουν σχετικά άγουρα και όξινα. Εκεί, λοιπόν, το 1690 ένας μοναχός τάγματος του Αγίου Βενεδίκτου, ο Dom Pérignon, παρατήρησε στα κελάρια όπου ήταν υπεύθυνος ότι τα κρασιά, έναν χρόνο μετά την εμφιάλωσή τους, είχαν στο μπουκάλι αφρό, διοξείδιο. Από εκείνον άρχισαν να παρατηρούν το φαινόμενο και δημιουργήθηκε σιγά-σιγά μία νέα κατηγορία προϊόντος. Γινόταν, με απλά λόγια, μετά την πρώτη ζύμωση του κρασιού και μία δεύτερη μέσα στο μπουκάλι, όχι από καλλιεργημένες ζύμες που έχουμε σήμερα, αλλά από άγριες ζύμες που παρέμειναν από την πρώτη ζύμωση. Αυτή είναι η παραδοσιακή μέθοδος της σαμπάνιας. Οταν λοιπόν μιλάμε για σαμπάνια, μιλάμε για δεύτερη υποχρεωτικά ζύμωση μέσα στη φιάλη».