Λίγο πριν από το τέλος της χρονιάς, είχαμε, μετά τον θάνατο του Ντιέγκο Μαραντόνα, και αυτόν του Πάολο Ρόσι, του σούπερ σταρ της Ιταλίας του 1982, η οποία, πανηγυρίζοντας το Παγκόσμιο Kύπελλο, άφηνε πίσω της οριστικά τα χρόνια του τρόμου, της ένοπλης βίας, της δολοφονίας του Αλντο Μόρο και της παράνοιας.
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι μέσα σε αυτή τη χρονιά αποχαιρετήσαμε κατά βάσιν ήρωες της δεκαετίας του ’80, όπως ήταν και αυτοί οι ποδοσφαιριστές. Iσως η απώλειά τους να σημαίνει και ότι η δεκαετία του ’80 αρχειοθετήθηκε οριστικά. Είναι η πρώτη μεταπολεμική δεκαετία που καταναλώθηκε επί τόπου, χωρίς να αφήσει σχεδόν τίποτα ως παρακαταθήκη – καταναλώθηκε «εδώ και τώρα» ή, για την ακρίβεια, «εκεί και τότε». Ακόμα και οι συνέπειες του σημαντικότερου γεγονότος των 80s, που είναι αναμφίβολα η πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ανήκουν σε δεκαετίες επόμενες: τα 80s τα ρουφήξαμε με το καλαμάκι του φραπέ και σήμερα δεν κάνουμε άλλο από το να αποχαιρετούμε τους ήρωες της εποχής εκείνης γράφοντας επικηδείους για τη χαμένη νιότη μας, αυτή που μας έχει εγκαταλείψει προ πολλού. Ακόμα και ο Μαραντόνα και ο Ρόσι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ιστορίες των παιδικών και των εφηβικών μας χρόνων και κάπως έτσι αντιμετωπίσαμε τους θανάτους τους: συνειδητοποιώντας ότι μεγαλώσαμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
