Τι θα µας αφήσει ως κληρονοµιά ο κορωνοϊός; Τι θα αλλάξει στη ζωή µας ριζικά; Η κανονικότητα, όταν αυτή επιστρέψει, τι χαρακτηριστικά θα έχει; Αυτά και άλλα ερωτήµατα απασχολούν σχεδόν όλους το τελευταίο διάστηµα. Το δεύτερο κύµα της πανδηµίας µάς προβληµατίζει ακόµα περισσότερο και ενισχύει τον αναστοχασµό µας.
Σίγουρα οι περισσότεροι θα έχετε κατά καιρούς σκεφτεί τι έρχεται στο μέλλον και πώς θα είναι η ζωή μας από εδώ και πέρα. Και το ανησυχητικό είναι ότι η πλειονότητα βλέπει το μέλλον «μαύρο». Οι αρνητικές σκέψεις υπερτερούν και απουσιάζει η θετική προοπτική και η αισιόδοξη νότα. Ηδη βλέπουμε ότι πολλά αλλάζουν καθημερινά σε πολλά επίπεδα. Οι σταθερές του παρελθόντος δεν υπάρχουν και εισερχόμαστε σε μια «πορεία» σε λαβύρινθο, με τον κορωνοϊό σε ρόλο Μινώταυρου. Και το ερώτημα είναι πού βρίσκεται ο μίτος για να εξέλθουμε και να αλλάξουμε την πορεία μας με θετική αύρα.
Πολλές φορές μια δυσάρεστη κατάσταση, όπως αυτή που ζούμε τώρα, έχει σημασία πώς την αντιμετωπίζει κανείς. Και κυρίως εάν προσπαθεί να δει την αισιόδοξη πτυχή και κατά πόσο μπορεί να εκμεταλλευθεί τις συνθήκες για να διαμορφώσει ένα καλύτερο αύριο. Η εποχή της πανδημίας σίγουρα μας δίνει «όπλα» για να αλλάξουμε και τις συνθήκες της ζωής μας. Να αναστοχαστούμε πάνω σε πρότυπα ζωής, σε στάσεις και συμπεριφορές, αλλά κυρίως να επεξεργαστούμε σχέδια και δράσεις που θα έχουν ως μαγιά τον συναισθηματισμό της τρέχουσας περιόδου.
Η νέα κανονικότητα που διαμορφώνεται σε πολλά πεδία μπορεί και πρέπει να έχει και το συναισθηματικό θετικό φορτίο για να υπάρχει και άλλη μια νότα που θα ενισχύει την αισιοδοξία και την ελπίδα. Λένε πολλές φορές ότι έχει μεγάλη σημασία το πώς βλέπει κανείς το ποτήρι, μισογεμάτο ή μισοάδειο. Εμείς, εν μέσω αυτής της κρίσης, ας το δούμε μισογεμάτο. Αυτή η ματιά θα μας ενισχύει τη θετική διάθεση και την αισιοδοξία, αλλά ταυτόχρονα θα αναδείξει και την ελπίδα για το μέλλον. Χωρίς αισιοδοξία δεν μπορείς να κάνεις όνειρα για το αύριο. Και αυτό που χρειάζεται στην παρούσα φάση της κρίσης, με την κατάθλιψη να υπερτερεί, είναι η ελπίδα.
Πολλοί μιλούν και γράφουν για την εποχή της δυστοπίας που έχει μεγάλες απώλειες, πανικό σε υψηλό βαθμό και πόνο, με προοπτική για μια κοινωνία σε δυστυχία. Το στοίχημα είναι να γκρεμίσουμε την αίσθηση περί επικράτησης μιας δυστοπικής πραγματικότητας. Και επειδή είναι δύσκολο να φθάσουμε στην ουτοπία, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να έχουμε συνθήκες περιβάλλοντος ευτοπίας. Η θετική σκέψη και η ελπίδα πρέπει να υπερτερούν και όχι η απαισιοδοξία, η οποία είναι σαν τη μυλόπετρα που συντρίβει το σιτάρι.
