Απλωτές με την Pelagia noctiluca

Παιδί ακόµα, έναν Αύγουστο στο νησί έγινα αυτόπτης µάρτυρας µιας σκηνής θρίλερ: Καθόµασταν σε µία αυλή µε θέα στη θάλασσα και συζητούσαµε για τις τσούχτρες που είχαν εµφανιστεί στις παραλίες µας, χιλιάδες τσούχτρες που συνωστίζονταν στην επιφάνεια της θάλασσας δηµιουργώντας ένα παχύ σιχαµερό στρώµα. Ενώ κλαίγαµε τη µοίρα µας καθώς θα περνούσαµε άλλη µία ηµέρα χωρίς βουτιές, είδαµε να πλησιάζει στον µόλο του µικρού λιµανιού ένας ηλικιωµένος κύριος φορώντας το µαγιό του. «Είναι ο κύριος Τέλης» είπε µια γυναίκα, «ήρθε χθες και φαίνεται πως δεν έχει µάθει για τις τσούχτρες». Σηκώθηκε όρθια και άρχισε να φωνάζει το όνοµά του. Οµως ο κύριος Τέλης, εκτός από λάτρης της θάλασσας ήταν και βαρήκοος. Πλησίασε στην άκρη του µόλου, έκανε µία-δύο εκτάσεις και διατάσεις των χεριών του, σαν αυτές που κάνει στις ελληνικές ταινίες ο Λάµπρος Κωνσταντάρας, και βούτηξε. Τα παιδιά βάλαµε τα γέλια. Οι µεγάλοι τινάχτηκαν µε ανησυχία και έσπευσαν κοντά του για να τον βοηθήσουν να βγει γρήγορα στη στεριά. Τον βρήκαν να κλαίει από τον πόνο. Το δέρµα του είχε το χρώµα της µελιτζάνας. Τα τσιµπήµατα ήταν δεκάδες, σε όλο του το σώµα. Οι γυναίκες άρχισαν να προτείνουν αυτοσχέδια µαντζούνια. «Κάποιος να τον κατουρήσει» είπε µία, «µόνο έτσι περνάει!». «Οχι, ευχαριστώ, δεν χρειάζεται» αντέδρασε µε τρόµο ο κύριος Τέλης. «Καλέ, µην ντρέπεστε, βάλτε τα παιδιά. Παιδιά, ελάτε να κάνετε πιπί». Εκείνος µάς κοίταξε µε ύφος «µην τολµήσετε». Εµείς συνεχίσαµε να διασκεδάζουµε παρατηρώντας τον πόνο του -τι σκληρά που είναι τα παιδιά! Τον θυµόµουν κάθε φορά που έβλεπα εκείνο το επεισόδιο από τα «Φιλαράκια» όπου µια µέδουσα τσιµπούσε τη Μόνικα και ο Τσάντλερ καλούνταν να ουρήσει επάνω στο τσίµπηµα. Τότε είχα µε έκπληξη ανακαλύψει πως η ανορθόδοξη µέθοδος δεν ήταν εφεύρεση των πρακτικών γιατρών που σταδιοδροµούσαν στην ελληνική επαρχία, αλλά διεθνές γιατροσόφι. Εφέτος που οι τσούχτρες (Pelagia noctiluca η επιστηµονική ονοµασία τους) µας ξαναθυµήθηκαν, άκουσα τους γιατρούς να επαναλαµβάνουν πως τα ούρα πάνω στο τσίµπηµα όχι απλώς δεν βελτιώνουν, αλλά µπορεί να κάνουν χειρότερα τα πράγµατα. Εχω λοιπόν γεµίσει την τσάντα που παίρνω στην παραλία µε όποια φαρµακευτική αλοιφή κυκλοφορεί στο εµπόριο. Στη µνήµη του κυρίου Τέλη, που η εικόνα του έχει στοιχειώσει το καλοκαίρι µου. Μέχρι στιγµής, ανέµελο µπάνιο δεν έχω ευχαριστηθεί. Μονίµως έχω την προσοχή µου τεταµένη, αναζητώ το αποτρόπαιο µοβ µέσα στο νερό, ελπίζοντας πως θα το εντοπίσω προτού κολλήσει ύπουλα επάνω µου. Και µε το που µπαίνω στη θάλασσα ρωτώ διερευνητικά τους γύρω µου: «Ερχεστε συχνά εδώ; Τσούχτρες έχετε δει;». Οι περισσότεροι δεν έχουν δει, σχεδόν όλοι όµως έχουν µια ιστορία µε έναν γνωστό τους που πλήρωσε ακριβά τη συνάντηση µε την Pelagia. Δειλά-δειλά κολυµπάω ανάµεσά τους, πετάγοµαι πάνω µε πανικό κάθε φορά που µε ακουµπάει κάποιο φύκι… Και αναρωτιέµαι, τι σόι καλοκαίρι είναι αυτό! Μια βροχή από βατράχια λείπει για να επιβεβαιώσουµε πως µετά την Αίγυπτο οι Δέκα Πληγές του Φαραώ έφτασαν και στην Ελλάδα!