Ροζ, τριχωτές, χαχόλικες και «γλυκούλες». Οι δημιουργίες του Αντρές Ράισινγκερ είναι λαχταριστές, θες να απλώσεις το χέρι σου και να τις αγγίξεις ακόμα και όταν δεν εμπίπτουν απόλυτα στη συγκεκριμένη περιγραφή. Για παράδειγμα, στο πλαίσιο του πρότζεκτ «Take Οver», οι φωτορεαλιστικές απεικονίσεις των ρευστών εγκαταστάσεών του γίνονται ένα απρόσκλητο αλλά απόλυτα fun σκηνικό στο αστικό τοπίο μεγαλουπόλεων του κόσμου. Μεγαλειώδεις, διασκεδαστικές «σκηνογραφίες» στο Τόκιο, εκλεπτυσμένες και μινιμαλιστικές στο Παρίσι, με την απαραίτητη δόση γούνας στην παγωμένη Νέα Υόρκη, τα dreamscapes του Ράισινγκερ σε κάνουν να θες να ταξιδέψεις στον κόσμο τους. Η τεχνολογία είναι βέβαια και εκείνη που βοήθησε να γίνει διάσημος ο δημιουργός, καθώς μία ανάρτησή του στο Instagram το 2019 τού πρόσφερε την πολυπόθητη ορατότητα. Κανείς, καμία και κανένα δεν έμειναν ασυγκίνητοι στη θέα της φωτορεαλιστικής απεικόνισης της πολυθρόνας «Hortensia», ενός πληθωρικού ροζ καθίσματος καλυμμένου με 20.000 πέταλα από πολυεστέρα, εμπνευσμένου από το άνθος της Ορτανσίας (τι άλλο;). Ενα επίτευγμα που τον έφερε ακόμα και στη λίστα αξιολόγησης μελλοντικού δυναμικού, «30 under 30» του «Forbes», στην κατηγορία των τεχνών και του πολιτισμού. Και ενώ οι δημιουργίες του συνήθως ανήκουν στη σφαίρα του ψηφιακού, είναι ψήγματα φανταστικού κόσμου, οι εξαιρέσεις απτής υλικότητας αρχίζουν να πληθαίνουν ολοένα και περισσότερο. Οπως συνέβη με την προαναφερθείσα «Hortensia», η οποία ύστερα από απαίτηση του κοινού απέκτησε και φυσική υπόσταση. Αρχικά για να εκτεθεί στην γκαλερί Montoya στη Βαρκελώνη και στη συνέχεια για να συμπεριληφθεί στο Μουσείο Design της Γάνδης, αφότου βέβαια του πήρε έξι μήνες να βρει συνεργάτες και προμηθευτές που θα τον βοηθούσαν να αναπαράγει τη «μαγική» υφή για το κάθισμά του. «Από την αρχή, με γοήτευαν οι άπειρες δυνατότητες του ψηφιακού κόσμου που επιτρέπουν την έκφραση και τη δημιουργικότητα με τόσο πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Bρίσκω ιδιαίτερα γοητευτικό το γεγονός ότι πρόκειται για ένα ανεξερεύνητο πεδίο για συνεχή πειραματισμό και πρόοδο, φαινομενικά τόσο μακριά αλλά τελικά πολύ κοντά στο ανθρώπινο πνεύμα» θα πει στο BHΜΑgazino ο 33χρονος δημιουργός.
Ο ίδιος περιγράφει την πρακτική του ως αταξινόμητη και το στούντιό του ως το μέρος όπου «γεφυρώνεται η απόσταση ανάμεσα στο φανταστικό και στο απτό», και ας υπερτερεί το πορτφόλιό του που χτίστηκε στον ψηφιακό κόσμο, εξάλλου δεν θεωρείται άδικα «ένας από τους περιζήτητους digital artists του κόσμου», σύμφωνα με την ιστοσελίδα του. «Τις ταξινομήσεις και τις ονοματολογίες τις βρίσκω πολύ περιοριστικές. Βρίσκομαι σε μια διαρκή διαδικασία προσωπικής και καλλιτεχνικής εξέλιξης και δεν ξέρω ακόμη πού μπορεί να με οδηγήσει. Δεν θέλω να βάζω όρια στον εαυτό μου χρησιμοποιώντας ταμπέλες» θα πει. Εξάλλου, δεν απομακρύνεται από τη φύση, καθώς όπως θα πει από αυτήν αντλεί την έμπνευσή του: «Η φύση είναι η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσής μου, οι περίπλοκες αλλά τόσο ζωτικές διαδικασίες δημιουργίας ζωής είναι για εμένα συναρπαστικές και πάντα προσπαθώ να προσθέσω σε αυτές τη δική μου ερμηνεία και μετάφραση σε μια νέα γλώσσα».
Πολίτες του κόσμου και NFTs
Ο Αντρές Ράισινγκερ κατάγεται από την Αργεντινή αλλά εκτός από τα σύννεφα του metaverse ζει στη Βαρκελώνη, όπου δημιουργεί τις ονειρικές εγκαταστάσεις του. «Γιατί όχι, λατρεύω τη Βαρκελώνη όσο αγαπώ και το Μπουένος Αϊρες, το Μόναχο, τη Νέα Υόρκη, το Μαϊάμι, το Ντουμπάι, το Μιλάνο, τη Λισαβόνα, το Τόκιο και πολλές άλλες πόλεις. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλω να βάζω όρια στον εαυτό μου» θα πει. Στην ψηφιακή εποχή μας η «έδρα» δεν μετράει όταν, για παράδειγμα, μπορείς να πουλήσεις σε διαδικτυακή δημοπρασία τα NFTs (non-fungible tokens) φωτορεαλιστικών 3D απεικονίσεων επίπλων για το ποσό των 450.000 δολαρίων (συγκεκριμένα για δέκα «κομμάτια»). Η εν λόγω δημοπρασία με τίτλο «The Shipping» διέφερε από τις άλλες ψηφιακές δημοπρασίες, καθώς πέντε από τα αντικείμενα εκτός από την NFT άυλη υπόστασή τους θα μπορούσαν να κατασκευαστούν και να αποσταλούν στους αγοραστές τους, μάλιστα για το πιο περιζήτητο από αυτά o Ράισινγκερ θα συνεργαζόταν με τον αγοραστή του για την υλοποίησή του.
Να μην ξεχνάμε ότι τα NFTs, μοναδικές στο είδος τους μονάδες δεδομένων που παρέχουν πληροφορίες για την ιδιοκτησία ενός έργου αποθηκευμένες σε blockchain (κρυπτογραφημένη καθολική αλυσίδα καταχωρίσεων), είναι μια δημοφιλής λύση εσχάτως για τους καλλιτέχνες. «Οπωσδήποτε, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Από τη μία πλευρά επιτρέπουν μεγαλύτερη συμμετοχή και ορατότητα σε πολλούς δημιουργικούς ανθρώπους. Από την άλλη, δημιουργούν έναν ευκολότερο δίαυλο επικοινωνίας ανάμεσα στον δημιουργό και στο κοινό. Μπορούν να έχουν μεγάλο αντίκτυπο στον εκδημοκρατισμό των τεχνών, κάτι που προσπαθώ να κάνω με τη δουλειά μου. Από την άλλη, το ψηφιακό βασίλειο θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως ένα μέσο εκπαίδευσης για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα προτού διοχετευθεί στον φυσικό κόσμο. Υπάρχουν τόσες περιττές, αναξιοποίητες και ανεπιθύμητες δημιουργίες που αποκτούν υλικότητα προτού καν δημιουργηθεί η επιθυμία για αυτές» θα εξηγήσει ο Ράισινγκερ.
Στο πανεπιστήμιο του ψηφιακού κόσμου
Στο αντικείμενο σπουδών στο βιογραφικό του Ράισινγκερ αναφέρεται το Πανεπιστήμιο του Μπουένος Αϊρες, από το οποίο όμως ο δημιουργός δεν αποφοίτησε ποτέ. Αν κρίνει κανείς από τη δημοφιλία του, πέρα από τη εκείνη που διαφημίζει ο ίδιος δηλώνοντας ότι η δουλειά του είναι περιζήτητη τόσο «από πολυεκατομμυριούχους συλλέκτες όσο και από brands αλλά και από διεθνείς γκαλερί» αλλά και από εκείνη που αναδύεται ως αναμφίβολη από τα πλείστα δημοσιεύματα αφιερωμένα στο έργο του, η απόφασή του να εγκαταλείψει τις σπουδές δεν ήταν δα και το τέλος του κόσμου. «Είμαι καταρτισμένος μουσικός, γεγονός που μου έχει δώσει πολύ σημαντικά εφόδια από πολύ νεαρή ηλικία. Αναφέρομαι σε ένα μείγμα σκληρής πειθαρχίας και ικανότητας για δημιουργική έκφραση. Είναι ένας συνδυασμός που τον προβάλλω καθημερινά στη δουλειά μου» θα εξηγήσει.
Σημειωτέον, ο Ράισινγκερ παρουσιάζεται ενήμερος για το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι της Ελλάδας, αν και δεν «θίγει» πρόσωπα και καταστάσεις: «Οι πρόσφατες καλλιτεχνικές εξελίξεις στην Ελλάδα με συναρπάζουν. Νιώθεις την αρχαία Ιστορία σε κάθε γωνιά που σε περιβάλλει και νομίζω ότι αυτό ακριβώς το βάθος πολιτισμού έχει διαποτίσει και τα νέα, πρωτοποριακά και πειραματικά έργα που έχουν δημιουργηθεί στη χώρα, ιδιαίτερα στην Αθήνα. Το φρέσκο, νεανικό πνεύμα των καλλιτεχνών διαπερνά τη ζωντανή πολιτιστική σκηνή της πρωτεύουσας και φέρνει μια πολύ προσωπική και ειλικρινή προσέγγιση σε πολλά δημιουργικά πεδία».
