H ιστορία της έχει χαρακτηριστεί ως ένα μοντέρνο παραμύθι και η αλήθεια είναι ότι αρχικά αδυνατείς να πιστέψεις πως ανήκει στη σφαίρα του πραγματικού. Πώς αλλιώς μπορείς να χωνέψεις ότι μόλις στα 27 της χρόνια βλέπει τα έργα της να πωλούνται για περισσότερο από ένα εκατομμύριο δολάρια στις επιφανέστερες των δημοπρασιών, αψηφώντας κάθε σχετική πρόβλεψη; Για παράδειγμα, ο πίνακας «Summertime» (2020), που δημοπρατήθηκε από τους Christie’s στη Νέα Υόρκη στις αρχές Μαΐου, έπιασε την τιμή πώλησης του 1,5 εκατ. δολαρίων, οκταπλάσια της αρχικής εκτίμησης των 200.000-300.000 δολ., ενώ η πρωτογενής τιμή αγοράς του πριν από δύο χρόνια ήταν μόλις 12.000 δολάρια. Μάλιστα, μόλις τρία χρόνια πριν σχέδιά της πωλούνταν πάνω σε μια πετσέτα θαλάσσης στο Hamptons Αrt Fair για 400 δολάρια το κομμάτι.
Ούτε η ίδια η Αννα Γουάιαντ το πίστευε αρχικά, γιατί ακόμα και στα πιο τρελά όνειρά της δεν θα έβλεπε ποτέ ότι μόλις πέντε χρόνια μετά την αποφοίτησή της από τo Rhode Island School of Design (RISD) θα έφτανε να χαρακτηρίζεται ως η «εκατομμυριούχος εικαστικός», και μάλιστα όχι με έναν πρίγκιπα αλλά με έναν ολόκληρο βασιλιά στο πλευρό της ως σύντροφό της και μάλιστα τον πιο ισχυρό γκαλερίστα του κόσμου, τον 77χρονο Λάρι Γκαγκόζιαν, να την προστατεύει από όσους επιβουλεύονται ή εποφθαλμιούν την ίδια και τους περιζήτητους πίνακές της, και να την καθιστά τη νεότερη καλλιτέχνιδα που έχει εκπροσωπήσει ποτέ η γκαλερί των 19 παραρτημάτων και 2 καταστημάτων ανά τον κόσμο.
Γιατί παρά τα μεγάλα ποσά που έχουν διατεθεί για τη δουλειά της, εκείνη, όπως έχει δηλώσει, δεν πήρε μερίδιο, καθώς οι πίνακες διατέθηκαν από τον προηγούμενο έμπορο τέχνης με τον οποίο συνεργαζόταν (τον Τιμ Μπλαμ της Blum & Poe) – καλλιτέχνες στις ΗΠΑ δεν εισπράττουν δικαιώματα σε δημοπρασίες μεταπώλησης των έργων τους. Αυτό σίγουρα θα αλλάξει σύντομα, καθώς έναν μήνα προτού ξεκινήσει η συνεργασία με τον Γκαγκόζιαν στις αρχές Μαΐου η λίστα αναμονής για την απόκτηση ενός έργου της περιλάμβανε τα ονόματα 200 συλλεκτών, σύμφωνα με τον αμερικανικό Τύπο. Η εκπροσώπηση είναι βέβαια αποκλειστική, και αυτό σημαίνει ότι σταματά η συνεργασία της με την Blum & Poe, με την οποία ισχυρίζεται ότι είχε επέλθει ρήξη, αλλά και με την 56 Henry της Νέας Υόρκης, όπου έγινε η πρώτη της ατομική έκθεση το 2019. Η δεύτερη ήταν στην Blum & Poe στο Λος Αντζελες το 2021 και η τρίτη στις εγκαταστάσεις της γκαλερί στο Τόκιο μέσα στο 2022.
Μένει να φανεί αν η απότομη εκτόξευσή της στο σύμπαν των αστέρων της τέχνης θα έχει διάρκεια και δεν θα αποδειχθεί άλλος ένας κομήτης. Αλλος ένας βασιλιάς, ο κριτικός τέχνης Τζέρι Σαλτζ, είχε ανεβάσει φωτογραφίες των έργων της στον λογαριασμό του στο Instagram το 2019 συμβάλλοντας με τη σειρά του στο καλπάζον hype γύρω από τη δουλειά της μέσα από τη συγκεκριμένη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, κάτι που είχε ξεκινήσει η αμερικανίδα ζωγράφος Σίνθια Τάλματζ στην οποία η Γουάιαντ μαθήτευσε ως βοηθός. Ο Σαλτζ από την πλευρά του γρήγορα εξέφρασε την ανησυχία του όταν είδε αυτό το hype να μεταφράζεται σε αστρονομικά ποσά που διατίθενται για την πενταετή εμπειρία της (το έργο της Γουάιαντ απαρτίζουν μόλις πενήντα πίνακες). «O κόσμος της τέχνης λατρεύει να καταβροχθίζει τους νέους του. Μπορεί να είναι δύσκολο να ζωγραφίσεις με μια άλλη φωνή στο κεφάλι να ψιθυρίζει νούμερα και τιμές, αλλά ίσως εκείνη να μπορεί να το κάνει» δήλωνε σχετικά στον αμερικανικό Τύπο.
Η ταλαντούχα και γεννημένη στο Κάλγκαρι του Καναδά Γουάιαντ έχει πολλά προσόντα που θα της επέτρεπαν να κάνει μια μακρά πορεία στον χώρο και με πιο μικρά βήματα. Για παράδειγμα, όταν φοιτήτρια ακόμα στο RISD, την κοντινότερη σχολή στην αγαπημένη της Νέα Υόρκη που τη δέχτηκε στους κόλπους της, είχε συμμετάσχει σε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής της Εθνικής Πινακοθήκης του Καναδά, είχε δει τη δουλειά της να φιγουράρει στις τρεις πρώτες θέσεις.
Ενας millennial θηλυκός Μποτιτσέλι
Οι πίνακές της έχουν σκοτεινές και γήινες αποχρώσεις, απότοκο της εξάμηνης θητείας της στην Ακαδημία Τεχνών στην Χανγκτζού στην Κίνα μετά το πέρας των σπουδών της. Σε αυτούς πρωταγωνιστούν έφηβα κορίτσια και νεαρές γυναίκες σε καθημερινές καταστάσεις, να κάνουν πιλάτες, να βάζουν χαρτοπετσέτες στο μικρό στήθος τους, να διασκεδάζουν, να πέφτουν από άγνωστα, μη ορατά σημεία, κοινώς με μια υποβόσκουσα ειρωνεία από την πλευρά της και ένα μικρό φλερτ με το έρεβος που μπορεί να καραδοκεί στις επιθυμίες τους. Συχνά οι τίτλοι τους είναι δανεισμένοι από την ποπ κουλτούρα, όπως από ένα τραγούδι του συγκροτήματος The Smiths, η δε πρώτη της ατομική έκθεση στην γκαλερί 56 Henry στη Νέα Υόρκη το 2019 είχε ως τίτλο «Welcome to the Dollhouse», μια άμεση αναφορά στην indie κωμωδία σκοτεινών αποχρώσεων του Τοντ Σόλοντζ. Hταν η εποχή που οι πίνακές της πωλούνταν για ποσά που κυμαίνονταν μεταξύ 2.000-12.000 δολαρίων. Τότε ήταν που ο Λάρι Γκαγκόζιαν αγόρασε το έργο «Head», το οποίο έκτοτε κρέμεται σε έναν τοίχο στο σπίτι του.
Παντού είναι εμφανής η ζωγραφική της δεινότητα, η οποία παραπέμπει στις δημιουργίες των Φλαμανδών του 17ου αιώνα (η ίδια δηλώνει θαυμάστρια ζωγράφων της εποχής όπως ο Φρανς Χαλς και η Γιούντιτ Λέιστερ), αλλά και στις αινιγματικές, παιγνιώδεις συνθέσεις του Αμερικανού Τζον Κάριν, τον οποίο επίσης αναφέρει ως επιρροή της. «Φανταστείτε τον Μποτιτσέλι ως έναν millennial να ζωγραφίζει πορσελάνινης ομορφιάς κοπέλες οι οποίες τεντώνουν το πόδι τους ψηλά όπως η Βικτόρια Μπέκαμ στο γνωστό meme ή φορούν αθλητικού τύπου χρυσά περιδέραια που γράφουν «Ride or Die»» περιέγραφε τον ζωγραφικό της κόσμο η εφημερίδα «The Wall Street Journal», όπου εµφανίστηκε ένα εκτενές άρθρο για τη ζωή και τη δουλειά της. Iσως να το διαπιστώσουµε από κοντά σε κάποια προσεχή διοργάνωση της Μπιενάλε Βενετίας (ή στην Gagosian Athens που την εκπροσωπεί στην Ελλάδα, όπου από ό,τι µαθαίνουµε ενδέχεται να δείξει δουλειά της στο µέλλον). Οπως προβλέπει ένας πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής της, ο Φραντσέσκο Μπονάµι, σύντοµα θα κάνει την παρουσία της αισθητή και εκεί, στον ιταλικό Βορρά, για να ακολουθήσει και η «επίσηµη» καλλιτεχνική καταξίωση µετά το ρεκόρ στα «ταµεία».
