Αναπολώνταςτην «Νταντά»

Ξεκίνησα να παρακολουθώ το «Y: The Last Man» στο Disney+ χωρίς να έχω διαβάσει το δηµοφιλές κόµικ στο οποίο βασίζεται. Οπότε δεν γνώριζα τίποτε για την υπόθεση. Δεν είχα διαβάσει ούτε καν τις κριτικές, από φόβο πως θα µου αποκάλυπταν την εξέλιξη και θα µου χαλούσαν την αγωνία. Μου είπαν, όµως, οι ενηµερωµένοι φίλοι µου πως µεγάλο µέρος του κοινού έχει αναρτήσει κάκιστη βαθµολογία στα διαδικτυακά φόρα. Και πως το FX on Hulu που βρισκόταν πίσω από την παραγωγή της σειράς ανακοίνωσε πως δεν θα υπάρξει δεύτερος κύκλος. Τα κακά νέα τα έµαθα ενώ παρακολουθούσα το τέταρτο επεισόδιο του πρώτου (και µοναδικού) κύκλου. Ηµουν ενθουσιασµένος. «Παρακάτω θα σου κοπεί ο ενθουσιασµός» µε προειδοποίησαν. Οταν ακούς κάτι τέτοιο, και µάλιστα από ανθρώπους που εµπιστεύεσαι, ξενερώνεις. Δεν είναι όµως η πρώτη φορά που µου κόβουν αλύπητα τον ενθουσιασµό: Για έναν αδιευκρίνιστο λόγο, κάθε φορά που βρίσκοµαι στα µισά της νέας αγαπηµένης µου σειράς, κάποιος καλοθελητής, σε κάποια παρέα, θα δηλώσει την απογοήτευσή του για την εξέλιξή της. Και αν επιµείνω να την υπερασπίζοµαι («εµένα µου αρέσει»), θα µε κοιτάξει σχεδόν µε οίκτο και θα µου πει «το λες γιατί δεν έφτασες ακόµα στο όγδοο επεισόδιο. Εκεί γίνεται χάλια! Είµαι σίγουρος που θα απογοητευθείς πολύ και εσύ, δεν υπάρχει περίπτωση να συνεχίσει να σου αρέσει». Και γυρίζω στο σπίτι το βράδυ. Και ενώ πιάνω το τηλεκοντρόλ για να συνεχίσω την αγαπηµένη µου σειρά από εκεί που την είχα αφήσει, θυµάµαι τα αρνητικά σχόλια, επηρεάζοµαι και τελικά παρακολουθώ για νιοστή φορά ένα επεισόδιο της «Νanny» («Νταντά αµέσου δράσεως»). Η Φραν Φάιν µε την καρτουνίστικη φωνή ποτέ δεν µε απογοήτευσε. Ηταν όµως άλλη εποχή η εποχή της, η εποχή µας. Τότε αρκούσαν δύο σκηνικά, ένα σαλόνι και µια κουζίνα και µερικά έξυπνα αστεία και το κοινό ήταν ευχαριστηµένο. Τώρα κακοµάθαµε. Θέλουµε υπερπαραγωγές, κάθε σκηνή των οποίων κοστίζει εκατοµµύρια, θέλουµε σενάρια που να µην τους ξεφεύγει το παραµικρό φάλτσο, θέλουµε ταχύτητα στην εξέλιξη, σασπένς που δεν σε αφήνει ούτε δευτερόλεπτο να σκεφτείς κάτι άλλο, οσκαρικές ερµηνείες. Διαβάζω τις κριτικές του κοινού στα διάφορα sites – ναι, έχουµε γίνει όλοι κριτικοί. Μου κάνει εντύπωση η αυστηρότητα. Ισως φταίει και η υπερπροσφορά, η τεράστια δυνατότητα επιλογών που έχουµε: Κάποτε, αν δεν σου άρεσε η «Nanny», καθόσουν και έβλεπες τα κάδρα στον απέναντι τοίχο, δεν υπήρχε κάτι άλλο, δεν είχες άλλη επιλογή. Οπότε ήσουν επιεικής. Τώρα, αν νιώσεις πως το «Y: The Last Man» κάνει κοιλιά για ένα λεπτό, το βαθµολογείς στο Internet µε ένα τριαράκι (µε άριστα το δέκα) και περνάς στο επόµενο σίριαλ. Εχω όµως αρχίσει να κουράζοµαι έτσι όπως µε ρυθµούς υπερηχητικούς περνώ από σειρά σε σειρά. Εχω αρχίσει να µπερδεύοµαι, να ζαλίζοµαι, να βλέπω τα πάντα αποσπασµατικά, να µην καταλαβαίνω, να µην ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω. Εχω αρχίσει να επιστρέφω όλο και πιο συχνά στην τρυφερή, νοσταλγική και χαριτωµένη, αφελή «Nanny». Γεράµατα;