Από τη μία η στέψη της Λισαβόνας από τη Φήμη και την Αφθονία σε ένα σύμπλεγμα αγαλμάτων που θα μπορούσε να βρίσκεται σε κάποιο μεγαλοπρεπές μουσείο. Aπό την άλλη, τα ξυλόγλυπτα χερουβείμ με τα φτερά νυχτερίδας και τα «εξωτικά» πρόσωπα που μπορούσε να συναντήσει κανείς στις πορτογαλικές αποικίες. Είναι μόλις δύο παραδείγματα από τη διακόσμηση των αμαξών που βλέπει κανείς στο Εθνικό Μουσείο Αμαξών (Museu Nacional dos Coches) στην πρωτεύουσα της Πορτογαλίας και συγκεκριμένα στην τουριστική συνοικία Μπελέμ. Το Μουσείο φιλοξενεί τη μεγαλύτερη και πιο πολύτιμη συλλογή αυτού του είδους στον κόσμο, καθώς ο μόνος «αντίπαλος» που διαθέτει κάτι αντίστοιχο, το Κρεμλίνο στη Μόσχα, δεν εκθέτει τις άμαξες σε κοινή θέα.
Γι’ αυτό και πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της πόλης. Ο επισκέπτης βλέπει περί τις εβδομήντα άμαξες, πριγκιπικές, πρεσβευτικές, θριαμβικών παρελάσεων και επίσημες μοναρχικές, με κάθε λογής σύμβολα επάνω τους. Χρυσοποίκιλτες, ζωγραφισμένες και πληθωρικές, ό,τι τέλος πάντων είχε να επιδείξει η παραγωγή του είδους από τα τέλη του 16ου αιώνα έως και τον 19ο, με προέλευση χώρες όπως η Ιταλία, η Αγγλία, η Ισπανία, η Αυστρία, η Πορτογαλία και η Γαλλία, όπου δηλαδή υπήρχε βασιλική οικογένεια, αριστοκρατία και διάθεση για επίδειξη πλούτου. Αμαξες τύπου Coach (με την καμπίνα των επιβατών να χτίζεται ως ενιαίο κομμάτι, μια τεχνική που ξεκίνησε στο χωριό Kocs της Ουγγαρίας τον 15ο αιώνα), αλλά και Berlin (με επικαθήμενη καμπίνα δύο επιβατών, όπως συνήθως αναπαριστάται το ιππήλατο όχημα της Σταχτοπούτας), Clarence (με γυάλινο μέτωπο και καθίσματα για τέσσερις επιβάτες) ή Landau (με οροφή που ανοίγει, το σημερινό convertible).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
