Αλμπερτ Ελεν, «Θέλω να ζωγραφίζω κάτι που δεν έχει ξαναγίνει»

Υπήρξε το κακό παιδί της γερμανικής τέχνης όταν εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 αμφισβητούσε το κατεστημένο μαζί με τον καλό φίλο του Μάρτιν Κιπενμπέργκερ αλλά και όταν έκανε τους περιβόητους «Bad Paintings» που αποκήρυσσαν το καλό γούστο και την «ευπρεπή», φροντισμένη τεχνική – σε αυτούς ανήκε και ένα πορτρέτο της επιτομής του κακού στο ανθρώπινο είδος, του γνωστού και μη εξαιρετέου Αδόλφου Χίτλερ (1986). Σε αντίθεση με τον φίλο του, ο Αλμπερτ Ελεν επέζησε από τις ουσίες και τις ασθένειες και μόνο η καλά καμουφλαρισμένη αλλά ενίοτε ελαφρώς ευδιάκριτη βαριεστημάρα για τις υποχρεώσεις της προβολής του έργου του, κοινώς για την επιβεβλημένη συνέντευξή μας, φωτίζει φευγαλέα τον επαναστάτη νέο που υπήρξε κάποτε.

Βρεθήκαμε στην γκαλερί Gagosian στην οδό Αναπήρων Πολέμου στο Κολωνάκι, όπου παρουσιάζει πρόσφατα έργα του σε χαρτί με μελάνι, μολύβι και ακουαρέλα, μονοχρωματικές ως επί το πλείστον συνθέσεις στις οποίες το χρώμα γύρω από τις γραμμές ή τις πινελιές εξαφανίζει τα σύνορα μεταξύ αναπαράστασης και αφηρημένου και επαφίεται στο μάτι, στη φαντασία και στη διεισδυτικότητα του θεατή να αποφασίσει πού ξεκινά το ένα και πού σταματά το άλλο. Είναι έργα τα οποία φέρουν τις ιδιότητες που είχε εκείνος περιγράψει παλαιότερα ότι επιθυμούσε να είναι ορατές στο έργο του: «Λεπτότητα και τραχύτητα, χρώμα και ασάφεια και με νότα βάσης την υστερία να υφέρπει». Εργα όπου ο προσεκτικός σχεδιασμός και ο ελεύθερος αυτοσχεδιασμός σχηματίζουν θραύσματα που μοιάζουν να αντιμάχονται και να απηχούν τις σουρεαλιστικές και εξπρεσιονιστικές τους προεκτάσεις. «Δεν βλέπω τον σουρεαλισμό και τον εξπρεσιονισμό ως αντικρουόμενα είδη, γιατί για εμένα αμφότερα ενδίδουν στην αφαίρεση. Δεν βλέπω τις ιστορίες στους πίνακες, είμαι φορμαλιστής, οπότε δεν διακρίνω πολλές διαφορές μεταξύ τους. Ενα πράγμα που με ενδιαφέρει είναι πόσα μπορείς να δεις σε έναν πίνακα. Πότε αρχίζει κάτι να μορφοποιείται και πού βρίσκεται το όριο από το οποίο αναδύεται η μορφή του. Για εμένα έχει ενδιαφέρον αυτή η διαχωριστική γραμμή» θα πει.