Η είδηση γράφτηκε στα περίφημα ψιλά, διότι όλο αυτόν τον τελευταίο καιρό έχουμε συνηθίσει να ακούμε για προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας διαφόρων, τους οποίους μάθαμε να αποκαλούμε «αρνητές». Σύμφωνα με αυτή, έξι έλληνες πολίτες ζητούν να σταματήσει η διαδικασία υποβολής των μαθητών και των εκπαιδευτικών στα δωρεάν self tests προκειμένου να μπορούν να επιστρέψουν στις τάξεις τους. Οι τρεις είναι γονείς παιδιών που πηγαίνουν σχολείο και δεν θέλουν τα παιδιά τους να υποβάλλονται στη διαδικασία. Οι άλλοι τρεις είναι εκπαιδευτικοί και δεν θέλουν να κάνουν το τεστ οι ίδιοι. Μεταξύ των έξι είναι δύο δικηγόροι. Ενας είναι ιερέας. Αναρωτιέμαι τι ακριβώς διδάσκουν οι συγκεκριμένοι εκπαιδευτικοί στα παιδιά. Την άρνηση ή την ανυπακοή; Κατανοώ την ευαισθησία των δικηγόρων, οι οποίοι μάλλον ανήκουν στην κατηγορία των περίφημων «δικαιωματιστών» που βλέπουν παντού παγκόσμιες συνωμοσίες. Αλλά κυρίως ομολογώ ότι δεν κατανοώ τον φόβο του ιερέα. Πρώτον, θα έπρεπε να έχει εμπιστοσύνη στον Θεό που θα προφυλάξει όλα τα παιδιά του κόσμου από τα χειρότερα – αλλιώς τι Θεός είναι; Και, δεύτερον, όλα μπορώ να τα καταλάβω για τα self tests, αλλά όχι ότι πρόκειται για «εργαλεία του διαβόλου». Αν είναι τέτοια, δεν νομίζω ότι αντιμετωπίζονται με αποφάσεις του ΣτΕ. Μάλλον θα χρειαζόταν κάποιος εξορκισμός. Ή να διαβάσει η Ιερά Σύνοδος κάποιο ανάθεμα.
Πιάστηκα από την είδηση αυτή γιατί θα ήθελα να ομολογήσω κάτι (να το «εξομολογηθώ» πρέπει να πω, για να διατηρήσω τη θεολογική διάσταση του σημερινού σημειώματος). Τι θέλω να μοιραστώ μαζί σας; Οτι και εφέτος, όπως ακριβώς και πέρυσι (και σίγουρα περισσότερο από κάθε προηγούμενη χρονιά), πρόσεξα πολύ το κήρυγμα του ιερέα στην εκκλησία της ενορίας μου την ημέρα του Πάσχα γιατί ήμουν βέβαιος ότι η τοποθέτησή του θα είχε να κάνει με την τρέχουσα επικαιρότητα, δηλαδή με την πανδημία, τα μέτρα, τα εμβόλια κ.λπ. Δεν έχει σημασία το όνομα του ναού, διότι πιστεύω ότι στους πιο πολλούς τα κηρύγματα υπήρξαν περίπου τα ίδια. Πέρυσι ο ιερέας μου εξέφρασε ανοιχτά τη δυσαρέσκειά του για την απαγόρευση εισόδου των χριστιανών στις εκκλησίες, τα μέτρα που έπρεπε να τηρηθούν εντός τους, τον γενικότερο τρόπο αντιμετώπισης της πανδημίας από τους πολιτικούς και τους γιατρούς. Δεν είπε ότι «δεν υπάρχει κορωνοϊός», ούτε έριξε σε κάποιον κατάρες για το κλείσιμο των εκκλησιών, αλλά ήταν ενάντια σε κάθε περιορισμό – απλά δεν είχε μάλλον το κουράγιο να προσφύγει στο ΣτΕ. Εφέτος η τοποθέτησή του ήταν κάπως διαφορετική. Ζήτησε από τον κόσμο να μη φοβάται ούτε την πανδημία αλλά ούτε και τα εμβόλια. Το κήρυγμα ήταν η ωραιότερη έκφραση «ίσων αποστάσεων» – για να χρησιμοποιήσω έναν χαρακτηρισμό που βρήκαμε για να περιγράφουμε τοποθετήσεις που ενώ έχουν θέση, δεν έχουν γνώμη. Ωστόσο, και αυτή η τοποθέτηση μαρτυρούσε κάτι: ο καλός μου ιερέας, αποφεύγοντας να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ των εμβολίων, κάλυπτε απλά με φιοριτούρες τον αρνητισμό του. Συμπονάς μόνο όσους τα εμβόλια (ή τα τεστ…) τα αρνούνται: οι άλλοι που τα κάνουν δεν χρειάζονται παρηγοριά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
