Δύο Οσκαρ, τρία Σεζάρ, τρία BAFTA, δύο Χρυσές Σφαίρες, δύο Grammy (και δεκάδες ακόμη υποψηφιότητες και βραβεία σε πολυάριθμες διεθνείς διοργανώσεις) είναι μέχρι στιγμής η εντυπωσιακή επίσημη αποτίμηση του έργου του Αλεξάντρ Ντεσπλά, διάσημου και διακεκριμένου συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής και γιου Γάλλου και Ελληνίδας, οι οποίοι γνωρίστηκαν στο Σαν Φρανσίσκο όπου σπούδαζαν, αλλά μεγάλωσαν τα παιδιά τους στο Παρίσι. Ο παγκοσμίου φήμης μουσικός θα διευθύνει την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ σε μια συναυλία που θα πραγματοποιηθεί την 1η Ιουλίου στο Ηρώδειο και θα περιλαμβάνει τις σημαντικότερες συνθέσεις του για το σινεμά. Ο δημιουργός των σάουντρακ πασίγνωστων και πολυβραβευμένων ταινιών όπως «Ο λόγος του Βασιλιά», «Ξενοδοχείο Grand Budapest», «Η απίστευτη ιστορία του Μπένζαμιν Μπάτον», «Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου», «Γκοτζίλα», «Mικρές Κυρίες», «Επιχείρηση: Argo», το «Δέντρο της Ζωής» και «Το κορίτσι από τη Δανία» μίλησε με το BHMAgazino λίγες ημέρες προτού μαγέψει το κοινό με τις μελωδίες του.
Κύριε Ντεσπλά, τι θα ακούσουµε στο Ηρώδειο σε αυτή σας τη συναυλία;
«Θα σας παρουσιάσουμε κάποια παλαιότερα αλλά και κάποια νεότερα κομμάτια. Θα παίξουμε μουσικές από το «Παιχνίδι της Μίμησης», τη «Μορφή του Νερού» και «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι», για παράδειγμα, που αποτελούν ορόσημα στην καριέρα μου, αλλά και συνθέσεις από πιο πρόσφατες ταινίες, όπως ο «Πινόκιο» του Γκιγέρμο ντελ Τόρο».
Με τον Ντελ Τόρο, όπως και µε τον Γουές Αντερσον, του οποίου το «Asteroid City» παίζεται αυτό το διάστηµα στις αίθουσες, έχετε συνεργαστεί πολλές φορές. Είναι εύκολη πια η συνεννόηση µαζί του;
«Σαφώς και γίνεται πλέον πιο γρήγορα η συνεννόησή μας, δεν ξέρω όμως αν θα τη χαρακτήριζα και πιο εύκολη. Κάθε συνεργασία αποτελεί μια ευκαιρία για να γίνουμε ξανά πιο εφευρετικοί και αυτή η πρόκληση εμπεριέχει πάντα ένα στοιχείο εξερεύνησης. Υπάρχει σίγουρα αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ μας, εγώ γνωρίζω πώς χρησιμοποιούν αυτοί οι σκηνοθέτες τη μουσική και εκείνοι ξέρουν τι μπορώ να γράψω. Με κάθε auteur του σινεμά, ωστόσο, πρέπει πρώτα να δημιουργηθεί ένας ανθρώπινος δεσμός, μια σύνδεση, και αυτή η διαδικασία παίρνει τον χρόνο της».
Η πανδηµία του κορωνοϊού έχει πάντως πλήξει τον κινηµατογράφο. Οι θεατές που επιλέγουν να πάνε στο σινεµά γίνονται ολοένα και λιγότεροι…
«Προφανώς και καταλαβαίνω πόσο εύκολο και βολικό είναι να κάθεσαι στον καναπέ σου και να βλέπεις μια ταινία με το πάτημα ενός κουμπιού. Το σινεμά δεν είναι θέατρο ή συναυλία, δεν έχει τη γοητεία μιας ζωντανής περφόρμανς, όμως οι άνθρωποι ξεχνούν συχνά πόσο ξεχωριστή εμπειρία είναι η θέαση μιας κινηματογραφικής δημιουργίας όταν βρίσκεσαι σε μια σκοτεινή αίθουσα παρέα με άλλους σινεφίλ. Η έβδομη τέχνη διαθέτει τα δικά της ατού και θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα θέλουν να ζήσουν αυτή τη μαγεία. Δεν μπορώ να ξεχάσω όμως πόσο ξεχωριστά είναι τα θερινά σινεμά της Ελλάδας, για παράδειγμα. Εχω πάρα πολλές αναμνήσεις από έναν τέτοιον καλοκαιρινό κινηματογράφο στο Λαγονήσι. Να ένας τρόπος να μείνει ζωντανό το σινεμά. Δεν μπορώ να φανταστώ έναν κόσμο χωρίς θερινά».
Με ποιους άλλους τρόπους άλλαξε τη ζωή µας η COVID;
«Ο κορωνοϊός δημιούργησε χάσμα στην επικοινωνία πολλών ανθρώπων. Αλλαξαν πολύ οι σχέσεις εκείνο το διάστημα. Μπορείς να το δεις και στον δρόμο πια, ο ατομικισμός έχει αντικαταστήσει την αναγκαία αίσθηση του ανήκειν σε μια κοινότητα. Το Διαδίκτυο αποτελεί τον βασικό τρόπο διασύνδεσης μεταξύ των ανθρώπων, και ακόμη και όταν περπατούν ή βρίσκονται σε έναν δημόσιο χώρο οι περισσότεροι μοιάζουν να είναι κλεισμένοι μέσα στη δική τους φούσκα».
Ενας συνθέτης ακούει µουσική για αναψυχή;
«Προσωπικά, τις περιόδους που γράφω δεν μπορώ να ακούσω μουσική. Αυτά τα διαστήματα ακούω εκπομπές λόγου στο ραδιόφωνο ή κάποιο podcast. Οταν είμαι ελεύθερος από υποχρεώσεις, ακούω μουσική στο αυτοκίνητο ή στα ταξίδια μου. Δεν αποχωρίζομαι ποτέ τα Bowers & Wilkins ακουστικά μου, είναι καταπληκτικά, τα έχω πάντα μαζί μου. Ακόμη και κλασική μουσική μπορεί να ακούσει κανείς με αυτά, κάτι που είναι σχεδόν αδύνατο να κάνει κάποιος με τα απλά headphones».
Οσο ωριµάζετε ως καλλιτέχνης σάς είναι πιο εύκολο να καταλαβαίνετε πότε αυτό που έχετε γράψει είναι πραγµατικά καλό;
«Είμαι πλέον πιο απαιτητικός από τον εαυτό μου και αυτό δεν βοηθάει. Οσο περισσότερη φήμη αποκτάς τόσο περισσότερο θέλεις να είσαι αντάξιος του ονόματός σου. Κάνω μεγάλη προσπάθεια να μη βαριούνται οι μουσικοί με τους οποίους συνεργάζομαι και να πειραματίζομαι με πράγματα που δεν έχω ξανακάνει στο παρελθόν».
Συνηθίζεται το να είναι κανείς συχνά υποψήφιος για Οσκαρ;
«Φυσικά μια υποψηφιότητα για Οσκαρ είναι πάντα μεγάλη τιμή και χαρά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που συνέβη, με τη «Βασίλισσα» του Στίβεν Φρίαρς, την έξαψη και τον ενθουσιασμό που ένιωσα».
Οι πιο πολυβραβευµένες µουσικές σας συµπίπτουν µε αυτές που αγαπάτε κι εσείς πιο πολύ;
«Δεν ξέρω να σας πω, διότι δεν ακούω ποτέ τη δική μου μουσική αν δεν βρίσκομαι για προετοιμασία κάποιας συναυλίας. Για εμένα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Αυτά που με απασχολούν είναι το παρόν, το μέλλον και οι διορίες που έχω να προλάβω».
